องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1073

เมื่อซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ได้ยินเสียงกรีดร้องของซั่งกวนเฮ่า นางก็รู้ได้ในทันทีว่าหลี่จุ่นลงมือทำอะไรสกปรก ๆ อีกแล้ว ทว่านางก็ยังไร้ซึ่งอารมณ์ ค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า

“เสี่ยวเฮ่า ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิดกัน เช่นนั้นเจ้าเองก็อย่าเก็บเอาไปใส่ใจเลย ศิษย์ เจ้าเองก็ไม่ต้องละอายใจถึงเพียงนี้หรอก เอาละ อวิ๋นเอ๋อร์พาคุณชายออกไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ...นายท่าน!”

อวิ๋นเอ๋อร์รีบเอ่ยปาก พร้อมทั้งตอบสนองกลับมา จากนั้นนางก็รีบไปพยุงซั่งกวนเฮ่าเอาไว้ ลากเขาออกมาจากข้างกายหลี่จุ่น

ซั่งกวนเฮ่าเจ็บจนหน้าซีดเผือด ความรู้สึกหวาดกลัวในใจ ในตอนนี้ถึงได้ลดลงอย่างรวดเร็ว

“สหายซั่งกวน ขอโทษด้วยจริง ๆ นะ ข้าซ้อมผิดคนน่ะ! วันหน้าข้าค่อยเป็นเจ้ามือ เลี้ยงสหายซั่งกวนสักจอกก็แล้วกันนะ!” หลี่จุ่นมองอวิ๋นเอ๋อร์ทีหนึ่ง ใบหน้ายังคงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม จ้องซั่งกวนเฮ่าพลางเอ่ย

ซั่งกวนเฮ่าไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่ประโยคเดียว ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว รีบให้อวิ๋นเอ๋อร์พาเขาออกไป

เมื่อเห็นเจ้าหมอนี่ออกไปอย่างสบายอกสบายใจเช่นนี้ ในใจของหลี่จุ่นก็พลันทอดถอนใจอยู่เล็กน้อย ท้ายที่สุดก็ลงมือช้าเกินไป

ไม่อย่างนั้นไม่แน่ว่าตัวเขาจะล้างแค้นสำเร็จไปแล้ว

ทว่ามาคิด ๆ ดูอีกทีก็จนปัญญา

ถึงอย่างไรก็มีอวิ๋นเอ๋อร์กับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อยู่ตรงนั้น คิดจะปลิดชีพซั่วกวนเฮ่า แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย แต่หากจะสั่งสอนเขาสักยก ตอนนี้การสั่งสอนในระดับนี้ก็นับว่าได้บรรลุแล้ว

หลี่จุ่นกลับไปยังที่นั่ง ทว่ากลับไม่พูดไม่จาเลยแม้แต่คำเดียว

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง นัยน์ตาขยับ ทันใดนั้นนางก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ระบายความโกรธออกมาพอหรือยัง?”

ในตอนนี้เองใบหน้าของหลี่จุ่นถึงได้หัวเราะเยาะออกมา แยกเขี้ยวยิงฟันพลางมองไปที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ เขาหัวเราะฮ่า ๆ พลางเอ่ยขึ้นว่า

“ฮ่า ๆ แผนชั่วเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้านี่ก็ยังปิดท่านอาจารย์ไม่มิดจริง ๆ ท่านอาจารย์ ท่านไม่เพียงเป็นแค่หญิงงาม แต่ยังฉลาดปราดเปรื่องอีกด้วย ศิษย์เลื่อมใสจริง ๆ!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กลอกตาขาวเล็กน้อย ก่อนจะขยับมือเทชาให้หลี่จุ่นจอกหนึ่ง ถึงได้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“แม้ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเล่าเรื่องราวให้เจ้าฟังมากน้อยเพียงใด แต่เสี่ยวเฮ่าเป็นน้องชายของข้า แม้ไม่ได้มีความผูกพันธ์กันทางสายเลือด แต่ก็เหมือนเป็นพี่น้องแท้ ๆ ของข้า...เรื่องที่เขาทำกับเจ้าคราวก่อน เป็นสิ่งที่ไม่สมควรจริง ๆ ข้าต้องขอโทษเจ้าแทนเขาด้วย หวังว่าเจ้าจะเห็นแก่หน้าข้าและไม่ผูกใจเจ็บกับเขา”

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยท่วงท่าว่าไม่เป็นไร เขาส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่เป็นไร ท่านอาจารย์...ถึงอย่างไรข้าเองก็ไม่เป็นไร เจ้าเด็กคนนี้คิดจะฆ่าข้า เขายังอ่อนไปนิด!”

“เงินนี่เป็นค่าเสียหายของร้านท่าน เลิกหาได้แล้ว!”

เถ้าแก่โรงเตี๊ยมผู้นั้น เดิมทีใบหน้าเต็มไปด้วยความกระหืดกระหอบ ดูดุเดือดเป็นอย่างมาก!

แต่ทว่าเมื่อได้รับเงินที่มีมูลค่าสิบตำลึงอันนี้ ก็รีบเปลี่ยนจากอารมณ์เดือดดาลเป็นความปลื้มปีติ ผ่านไปครู่หนึ่งก็ค้อมเอวลงเอ่ยขอบคุณกับซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ทันใดนั้นก็รีบกำชับให้คนเก็บกวาดให้เรียบร้อยโดยเร็ว

ในตอนนี้เองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถึงได้ตอบหลี่จุ่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า

“ความรู้สึก...ที่เสี่ยวเฮ่ามีต่อข้า มันเกินคำว่าพี่น้อง...ไปนิดหน่อย...ฉะนั้นเมื่อข้ารับเจ้าเป็นศิษย์ เขาย่อมไม่พอใจอยู่แล้ว...ด้วยเหตุนี้จึงทำเรื่องแบบนี้กับเจ้า”

น้ำเสียงของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ฟังดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่เล็กน้อย

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นนัย์ตาก็หดตัวลง พลันตกตะลึงไปในทันใด!

เยี่ยมไปเลย!

ที่แท้ก็เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง เจ้าหมอนี่มันคิดไม่ซื่อ!