องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1074

ตามที่จักรพรรดินีนัดกับหลี่จุ่นเอาไว้ ในวันต่อมาที่หลี่จุ่นเข้าเมืองได้สำเร็จ จักรพรรดินีก็เริ่มกระทำการแสร้งทำเป็นจู่โจม

ทัพใหญ่สามแสนนาย กองกำลังหนาแน่น เรียงรายอยู่นอกเมือง เฟิงอู่หังเป็นจอมทัพนำทัพด้วยตัวเอง เขาขี่ม้ายืนอยู่ตรงประตูเมือง พลางตะโกนเรียกให้องค์ชายสี่ออกมาเจรจาด้วยตัวเอง

ในช่วงเวลาที่ตะโกนโหวกเหวกอยู่นานสองนาน องค์ชายสี่ในฐานะผู้บัญชาการแห่งทัพ ย่อมไม่ขึ้นไปบนยอดกำแพงไม่ได้ ซัดอาวุธใส่กับเฟิงอู่หังอยู่กลางอากาศ

เฟิงอู่หังทำตามคำสั่งของจักรพรรดินี บอกกับองค์ชายสี่ไปว่า วันมะรืนนี้จะเริ่มใช้ไฟบุกโจมตีเมืองเหยียนโจว ให้องค์ชายสี่อพยพประชาชนที่อยู่ภายในเมืองออกไปจากเมืองเสีย อย่าให้เรื่องศึกอันตรายไปถึงประชาชน!

องค์ชายสี่พลันขมวดคิ้วอยู่ตรงนั้นไปเลย พร้อมทั้งเข้าใจความห่วงใยของทัพแคว้นหนานอย่างทะลุปรุโปร่งในขณะเดียวกัน ทว่าก็ไม่ได้ตอบตกลงตรงนั้นเลย

การต่อสู้พร้อมทั้งถกเถียงกลางอากาศนี้ นับว่าแยกย้ายกันอย่างไม่สบอารมณ์!

เฟิงอู่หังกลับไปยังในทัพ รายงานสถานการณ์กับจักรพรรดินีทั้งอย่างนี้

จักรพรรดินีพลันถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ผู้บัญชาการแห่งทัพเหยียนโจวผู้นี้ ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เกรงว่าจะเป็นอย่างที่กุนซือคาดการณ์เอาไว้ เป็นคนชั่วร้าย เจ้าเล่ห์ และใจดำโหดเหี้ยมอำมหิต...ท่านแม่ทัพเฒ่า ศึกนี้เกรงว่าจะสู้รบไม่ง่ายเลยทีเดียว”

เฟิงอู่หังรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลพระทัยไป ในเมื่อเจ้าเด็กนั่นเข้าเมืองไปด้วยตัวเองแล้ว มิหนำซ้ำยังพูดถึงศึกการวิพากษ์วิจารณ์ของมวลชนอะไรนั่นอีก เช่นนั้นก็คงไม่เป็นปัญหาแน่นอน...คำพูดที่เจ้าเด็กคนนี้เคยพูดเอาไว้ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีเรื่องไหนที่ไม่สำเร็จ กระหม่อมเชื่อใจเขา!”

จักรพรรดินีเพียงแค่พยักหน้าหน่อย ๆ ทว่าไม่ได้พูดอะไรมาก

แม้จะพูดแบบนี้ แต่หากอีกฝ่ายไม่สนใจใยดีความเป็นความตายของประชาชนล่ะ หากขังประชาชนเอาไว้ในเมือง เช่นนั้นเรื่องศึกฉากนี้ก็ยังหาทางออกไม่ได้สักที

ตาหมอนั่นจะมีวิธีไหนอีกได้?

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ แน่นอนว่าไม่นานก็แพร่ไปทั่วภายในเมืองแล้ว

“ให้ตายเถอะ นี่ท่าไม่ดีแล้ว...ทัพแคว้นหนานนี้ บอกว่าวันมะรืนจะโจมตีเมือง มิหนำซ้ำยังจะบุกโจมตีพร้อมเผาเมืองเหยียนโจวของเราด้วย!”

“อะไรนะ? เช่นนั้นนี่จะทำอย่างไรดีล่ะ? ไหนบอกว่าทัพแคว้นหนานไม่ได้เหี้ยมโหดขนาดนั้นไง? ตอนนี้ทำไมถึงจะบุกโจมตีพร้อมเผาแล้วล่ะ?”

“เช่นนั้นพวกเราจะทำอย่างไรกันดี?”

“ให้ตายเถอะ นี่แย่แน่แท้แล้ว...นี่ฝ่าบาทยึดเมืองหลวงแคว้นเขามาไม่ใช่หรือ? เกรงว่าจักรพรรดินีของแคว้นหนานผู้นั้น ต้องอับอายกลายโทสะเป็นแน่!”

“ไอ้หยา ไม่ใช่ ๆ ข้าได้ยินมาว่า วันนี้ผู้บัญชาการของทัพแคว้นหนานมาเจรจากับผู้บัญชาการแห่งทัพเหยียนโจวของเรา บอกว่าจะให้พวกเราออกไปจากเมือง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พลาดมาทำร้ายพวกเรา!”

“ให้ตายเถอะ แล้วผู้บัญชาการทัพเหยียนโจวของเราตอบตกลงหรือไม่?”

“ไม่!”

“แม้แต่ตอนนี้ก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใด!”

“ไม่ได้ เราต้องออกไปจากเมือง!”

“เสนอว่าอยากให้พวกเจ้าออกจากเมือง นั่นก็คือเตรียมจะฆ่าพวกเจ้าระหว่างทางในตอนที่พวกเจ้าออกจากเมืองน่ะสิ อย่าไปหลงกลแผนชั่วของศัตรูเชียวนะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนต่างก็ฮือฮาขึ้นมากันยกใหญ่!

ทุกคนที่อยู่ ณ ตรงนั้นเข้าใจขึ้นมาในฉับพลัน!

“ไอ้หยา ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!”

“สมควรตายจริง ๆ ที่แท้ทัพแคว้นหนานก็เจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้!”

“ถูกต้อง ที่แท้ก็คิดจะหลอกพวกเราให้ออกจากเมือง จากนั้นก็ฆ่าระหว่างทาง! ช่างน่ากลัวยิ่งนัก!”

“ทัพแคว้นหนานนี่ช่างน่ารังเกียจจริง ๆ อย่าให้อภัยพวกเขาเด็ดขาด!”

“...”

ทันใดนั้นประชาชนเหล่านี้ แต่ละคนต่างก็เดือดดาลอย่างไร้ที่เปรียบ เอ็ดตะโรให้ทัพเหยียนโจวออกจากเมืองไปฆ่าศัตรูกันอยู่ตรงนั้น!

กุนซือเจี่ยงอิงสงเห็นสถานการณ์พลิกผันแล้ว ก็พลันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ทุกท่านวางใจ แล้วกลับไปบ้านก่อนเถอะ เมืองเหยียนโจวมีข้าอยู่ทั้งคน จะไม่มีทางให้ทัพศัตรูมาทำร้ายพวกเจ้าเป็นแน่!”