องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1080

วันนี้จักรพรรดินีกับเฟิงอู่หังรวมทัพใหญ่ ทำท่าทางจะออกไปโจมตีเมือง เผชิญหน้ากับองค์ชายสี่อีกครั้ง!

ทุกคนถามองค์ชายสี่กลับว่าทำไมถึงไม่อพยพประชาชนออกจากเมือง จากนั้นได้รับการโจมตีและทำลายล้างขององค์ชายสี่แล้วก็ล่าถอยออกไป

มีแต่กำลังอธิบายเรื่องหนึ่ง!

ทัพแคว้นหนานมีความสามารถที่จะโจมตีเมืองได้ แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้โจมตีเมือง เป็นเพราะว่าทนไม่ได้ที่จะต้องลงมือกับประชาชนในเมือง!

เพียงแต่แสดงท่าทีนี้ออกมาก็เท่านั้น

แน่นอนว่าความเดือดดาลของเฟิงอู่หังเป็นของจริง!

เขากลับมาถึงค่ายทหาร เกรี้ยวกราดสุด ๆ

ได้ยินว่าเกือบชกทำเอาเป้าที่ใช้ในการต่อยในสนามฝึกขาดเกือบหมด เห็นได้ชัดว่าเดือดดาลจนหัวใจจะหลุดออกมาอยู่แล้วจริง ๆ

ไม่นานพระอาทิตย์ก็ตกดิน

ประชาชนที่ก่อนหน้านี้มารวมตัวกันอยู่ที่ทางตะวันออกของเมืองเองก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตน เริ่มทำอาหารกินข้าว ทุกอย่างเป็นสิริมงคลแล้วใช่หรือไม่

หลังจากนั้น ตามถนนใหญ่ตรอกเล็กซอยน้อยคนมากมายกินจนอิ่มดื่มจนพอก็เริ่มนั่งพูดคุยกันในลาน หรือบ้างก็ออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารข้างนอกพร้อมดื่มเหล้ากินกับแกล้ม

ในช่วงเวลานี้เอง คำวิพากษ์วิจารณ์บางส่วนก็ใช้โอกาสนี้แพร่สะพัดออกไปด้วยความรวดเร็ว

“ได้ยินหรือยัง? พวกเราถูกทัพเหยียนโจวหลอกกันทั้งหมด...”

“อะไรนะ? คำพูดนี้มาจากไหน?”

“ได้ยินเรื่องที่ทัพเหยียนโจวเผชิญหน้ากับทัพแคว้นหนานที่ประตูเมืองวันนี้แล้วหรือยัง?”

“ได้ยินแล้ว มีอะไรหรือ? พูดถูก จอมทัพของเราดีมาก ๆ ตอนนี้มีเรื่องอะไรอีกหรือ?”

“ให้ตายเถอะนี่น่ะ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดวันนี้ทัพแคว้นหนานถึงไม่โจมตีเมือง?”

“ทำไมหรือ?”

“จอมทัพของทัพแคว้นหนานเขาถามผู้บัญชาการทัพเหยียนโจวกลับว่า ทำไมไม่ให้ประชาชนอย่างพวกเราออกไปจากเมือง เพื่อเลี่ยงสงคราม...สุดท้ายที่ไม่ได้โจมตีเมือง ก็เป็นเพราะว่าพวกเรายังอยู่ในเมือง เขาจึงไม่สามารถเริ่มจู่โจมเข้ามาได้อย่างไรเล่า!”

“นี่...นี่แล้วยังไงหรือ? นี่มันก็ปกติไม่ใช่หรือ? แม้ทัพแคว้นหนานนี่จะน่ารังเกียจ แต่ก็ไม่กล้าไม่คำนึงถึงประชาชนเลยไม่ใช่หรือ? ไม่อย่างนั้นต่อไปจะยืนหยัดอยู่ในใต้หล้าได้อย่างไร? หากข้าพวกเราตามอำเภอใจ แม้แต่ประชาชนของแคว้นหนานเองก็คงไม่กล้าอยู่ที่แคว้นหนานอีกต่อไปแล้ว!”

“ให้ตายเถอะ เหตุใดพวกเจ้ายังไม่เข้าใจอีกนะ? เป็นเพราะทัพเหยียนโจวเห็นถึงข้อนี้ จึงจงใจเก็บพวกเราเอาไว้ในเมืองอย่างไรล่ะ เอาเรื่องทัพแคว้นหนานจะดักฆ่าพวกเรากลางทางเพื่อระบายความแค้นมาบีบขวางไม่ให้พวกเราออกจากเมือง วัตถุประสงค์ของมันก็คือทัพแคว้นโจวกำลังเอาประชาชนมาเป็นโล่มนุษย์ ขวางไม่ให้ทัพศัตรูโจมตีเมืองอย่างไรล่ะ! นี่ทัพเหยียนโจวกำลังหลอกใช้เราอยู่!”

“อะไรนะ?!”

“เจ้าอย่าพูดมั่วซั่ว!”

“ไอ้หยา ไม่มีทาง เจ้ากำลังพูดจาเพ้อเจ้ออะไรอยู่?!”

“...”

เมื่อคำวิพากษ์วิจารณ์นี้แพร่ออกไป คนไม่น้อยก็พลันเปลี่ยนสีหน้ากันไปตาม ๆ กัน!

คำวิพากษ์วิจารณ์นี้มีมากมายเกินไป!

มีน้ำหนักเกินไปแล้ว!

โดยพื้นฐานแล้วจะเกิดการเปลี่ยนแปลง!

เดิมทีการเผชิญหน้ากับเฟิงอู่หังในวันนี้ หากองค์ชายปิดข่าวอย่างเคร่งครัด ประชาชนไม่สามารถรู้ได้เลยเช่นนั้นหลี่จุ่นก็ยากจะลงมือ และหากฝืนลงมือไปก็จะดูไม่สมจริง

องค์ชายสี่อาจจะพูดได้ว่าเป็นการสร้างข่าวลือ!

ทว่าองค์ชายสี่ทำเพื่อปลอบขวัญประชาชน จึงจงใจเชิญผู้ชมมาสองสามคน ให้เห็นเรื่องราวทั้งหมดไปกับตา หลี่จุ่นก็ยิ่งจัดการได้ง่ายสุด ๆ องค์ชายสี่ยังไม่มีทางได้คัดค้าน อีกอย่างการสร้างข่าวโคมลอย ระดับการทำลายล้างยิ่งน้อยสุด ๆ

ด้วยเหตุนี้หลี่จุ่นถึงบอกว่าองค์ชายสี่ยกหินขึ้นมาแต่กลับหล่นทับขาตัวเอง!

ไม่นาน!

ข่าวก็แพร่ไปถึงค่ายทหารทัพเหยียนโจว ทั่วทั้งค่ายทหาร เหล่าทหารต่างรู้สึกว่านั่งไม่ติดไปตาม ๆ กัน

นี่มันเรื่องอะไรกัน?!

นี่หมายความว่าอะไร?

เหล่าทหารรู้เรื่องพวกนี้ที่ไหนกันล่ะ?

พวกเขาเพียงแค่รับผิดชอบจัดการเรื่องตามคำสั่งเท่านั้น!

ทว่าตอนนี้กลับเอาประชาชนธรรมดา ๆ มาขวางทัพศัตรูให้ตัวเองเสียอย่างนั้น!

นี่จะสงบจิตสงบใจได้อย่างไร?

เหล่าทหารที่อยู่ในทัพทุกนายต่างพากันมารวมตัวที่กระโจมจอมทัพอย่างรวดเร็ว ยื่นคำขาดให้กุนซือกับองค์ชายสี่หาคำอธิบายมา

สีหน้าขององค์ชายสี่ดำคล้ำอย่างไร้ที่เปรียบ!