องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1086

ในฐานะที่องค์ชายสี่เป็นถึงผู้บัญชาการของกองทัพเหยียนโจว อารมณ์ในวันนี้จึงดีเป็นพิเศษ เพราะว่าตอนกลางวัน ได้จับกุมตัวบางคนที่ปล่อยข่าวลือได้ในเมือง

เมื่อผ่านการไต่สวน ก็ได้ความว่ามีคนคอยยุยงปลุกปั่นอยู่เบื้องหลัง จ่ายเงินจ้างให้พวกเขาก่อเรื่องเช่นนี้

จากนั้นองค์ชายสี่ก็ได้สั่งการลงไปว่า ลากตัวคนเหล่านี้ไปตัดหัวประจานให้ทุกคนได้เห็นที่ตลาด เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!

แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อถึงตอนกลางคืนก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงข่าวลือเรื่องนั้นอีกเลย

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถสาวไปถึงตัวการที่อยู่เบื้องหลังว่าเป็นใครกันแน่ แต่ในใจองค์ชายสี่ก็รู้สึกปลื้มใจอย่างยิ่ง และรู้สึกภูมิใจในผลงานครั้งนี้

ถึงอย่างไรเรื่องนี้ถือว่าเป็นการท้าทายที่ยิ่งใหญ่

ในที่สุดก็ได้รู้ว่ามีคนคอยสร้างความวุ่นวายอยู่ในที่ลับ เพื่อเล่นงานตนเอง ทำได้เท่านี้ก็พอใจแล้ว!

ในคืนนั้น องค์ชายสี่นอนหลับอย่างสบายใจ

ส่วนหลี่จุ่นกลับนอนไม่หลับ

ตอนที่เขาได้ทราบเรื่องนี้ ก็ตัวเย็นชืดขึ้นมาทันที และรู้สึกโมโหอย่างมาก!

“เจ้าจะทำอย่างไรต่อไป?”

ซั่งกวงหว่านเอ๋อร์เอ่ยปากถามขึ้น “ถ้าเวลานี้ยังหาคนทำเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าคงไม่ใครกล้าเสี่ยงชีวิตอีก อีกอย่างตอนนี้ในเมืองเหยียนโจว คนที่ข้าจะใช้การได้ก็เหลือน้อยเต็มที”

สีหน้าหลี่จุ่นเย็นชา ก่อนจะถามขึ้นว่า “ไม่จำเป็นต้องใช้คนเยอะ แค่ไม่กี่คนก็เพียงพอแล้ว”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มองหน้าหลี่จุ่น และพยักหน้าช้าๆ “ถ้าแค่ไม่กี่คน ข้าก็ยังสามารถหาให้ได้”

“ดี อาจารย์ ตอนนี้ข้ายังไม่สะดวกที่จะเคลื่อนไหว คงต้องรบกวนให้ท่านช่วยจับพู่กัน” หลี่จุ่นเอ่ยปากพูด

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบกระดาษกับพู่กัน จากนั้นก็คลี่กระดาษออกและนั่งลง และหันหน้าไปมองหลี่จุ่นพร้อมกับพูดว่า

“เจ้าพูดมา”

แววตาหลี่จุ่นดูลึกล้ำขึ้นมา และเอ่ยขึ้นช้าๆว่า

“ข้าเป็นเพียงนักเล่าเรื่องคนหนึ่ง เคยทำงานอยู่ในหอชุนฮวา เคยเล่าเรื่องมาหลายปี มีคนรู้จักไม่น้อย เบื้องบนคือผู้ที่มียศอำนาจสูงส่ง เบื้องล่างคือประชาชนชาวบ้านทั่วไป ข้าได้รู้มาคร่าวๆ…จึงเดินทางมาถึงเมืองนี้ ได้ยินว่าในเมืองเกิดเรื่องวุ่นวาย จึงเกิดความช้ำใจยิ่งนัก แต่เมื่อสอบถามอย่างละเอียด จึงได้ทราบต้นเหตุเรื่องน่าตกตะลึงนี้ พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย หยุดฟังข้าค่อยๆพูดสักครู่”

ในระหว่างที่หลี่จุ่นกำลังพูดอยู่ ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ค่อยๆเขียนไปด้วย นางเขียนไปพร้อมกับความสับสน ไม่รู้ว่าหลี่จุ่นต้องการจะทำอะไรกันแน่

นางเขียนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า “สิ่งที่เจ้าพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือ?”

ทันใดนั้นหลี่จุ่นก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดขึ้นว่า

“ข้าก็แค่แต่งเรื่องขึ้นมาเรื่อยเปื่อย ตั้งใจจะสร้างข่าวลือ ในปฐพีนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือจิตใจมนุษย์ บทความประณามนี้ ข้อความหนักแน่น ดูน่าเชื่อถือ สามารถสืบหาต้นตอได้…แม้จะเป็นข่าวลือ คิดว่าประชาชนในเหยียนโจวจะมีคนเชื่อหรือไม่?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ได้ยินแล้วก็ถึงกับตะลึงจนตาค้าง แววตาประหลาดใจยิ่งนัก มองดูหลี่จุ่นอย่างคิดไม่ถึง สีหน้าสับสนงุนงงสุดขีด!

เจ้าหมอนี่…ที่แท้ตนกลับไม่เข้าใจเขาเลยสักนิด!

องค์รัชทายาทเป็นที่เกลียดชังของราษฏรในราชวงศ์อู่ เวลานี้มีข่าวลือแบบนี้ขึ้นมา อย่าว่าแต่ประชาชนของเหยียนโจว แม้แต่ตัวนางซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ก็ยังรู้สึกสงสัยขึ้นมาเลย!

เนื้อหาในข้อความนี้ ช่างตรงกับความเป็นจริงเหลือเกิน!

ราวกับว่าได้เกิดขึ้นจริง!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์นึกภาพของเมืองเหยียนโจวในวันพรุ่งนี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นมาบ้าง