องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1090

เมื่อเห็นจักรพรรดินีออกมาอย่างรีบร้อน ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็เลิกคิ้วขึ้นมา ทันใดนั้นก็หัวเราะอย่างได้ใจ

“คือ คือ…กุนซือส่งเจ้ามาหรือ?” จักรพรรดินีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทันใดนั้นซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แสดงท่าทางไม่สนใจ เดินเข้าไปในกระโจมค่ายทหารโดยตรง

เมื่อเข้าไปแล้ว ก็เห็นแก้วน้ำชาที่จักรพรรดินีเตรียมไว้อย่างที่พูดจริงๆ ไม่ได้พูดไปเรื่อยเปื่อย

นางจึงหรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาแสดงให้เห็นรอยยิ้มเบาๆ

นั่งลงอย่างใจเย็น รินน้ำชาให้ตนเองอย่างไม่เร่งรีบ เปิดผ้าปิดหน้าออก จากนั้นก็ค่อยๆจิบชา

แล้วค่อยเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองดูจักรพรรดินี

“ช่วงนี้น้องหญิงสบายดีหรือเปล่า?” จักรพรรดินีนั่งลงอย่างเงียบๆ และหันไปมองหน้าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ด้วยเช่นกัน เอ่ยถามขึ้นอย่างแผ่วเบา

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ได้ยินแล้ว ทันใดนั้นก็ยิ้มขึ้นมาและเอ่ยว่า

“ก็ต้องสบายดีแน่นอน ข้ายังมีข่าวดีอีกหนึ่งเรื่องจะแจ้งให้ท่านทราบ ไม่รู้ว่ามีใครบางคนอยากจะฟังหรือเปล่า?”

จักรพรรดินีหรี่ตาเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงเย็นเชาเช่นเดิม

“น้องหญิงมีข่าวดีอะไรหรือ?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์วางแก้วชาลงอย่างช้าๆ ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้า ได้ทำลายอุปสรรคของวิถีวรยุทธ์แล้ว…ตอนนี้ มีบางคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าอีกต่อไป!”

จักรพรรดินีได้ฟังแล้วก็เบิกตากว้าง!

นางรู้ดีว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของตนไม่เคยพูดจาโกหก หรือพูดได้ว่านางไม่เคยโกหกเลย นางจ้องตาของอีกฝ่ายอย่างจัง ไม่มีท่าทีการพูดจาโกหกเลยสักนิด

จึงรู้ได้ว่า สิ่งที่นางพูดเป็นความจริง!

แต่เป็นไปได้อย่างไร?

วรยุทธ์ของเขาทั้งสอง ตั้งแต่หลายปีที่ผ่านมา ก็ไม่สามารถที่จะพัฒนาขึ้นไปได้อีกแล้ว

แต่ตอนนี้ หญิงผู้นี้กลับสามารถฝ่าฟันได้!

เป็นไปได้อย่างไร…

จักรพรรดินีไม่อยากจะเชื่อ จึงเอ่ยถามอย่างกลั้นไม่อยู่ว่า

“เจ้าทำได้อย่างไร?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยิ้มขึ้นมา “แน่นอนว่าต้องเป็นเพราะเจ้าหมอนั่นที่อยู่ด้วยกัน…ผสานหยินหยางรวมกัน”

ผสานหยินหยางรวมกัน?!

สายตาหยุดอยู่ที่แก้วชาตรงหน้า นางชะงักไปชั่วครู่

ยื่นนิ้วมือออกมา วาดเขียนไปมาอย่างอ่อนช้อยแล้วดีดไปที่แก้วชาใบนั้น ทันใดนั้นน้ำชาในแก้วก็สั่นไหวอย่างแรง พลุ่งขึ้นมาดั่งน้ำที่เดือดจัด！

“ข้าจะเดินทางไปชิงโจว ตอนนั้นอาจารย์จากไปอย่างไม่สบายใจ ตอนนี้วรยุทธ์ของข้าได้พัฒนาขึ้นมาแล้ว มีสิ่งของบางอย่าง สามารถใช้พลังเอากลับมาได้แล้ว ”

“ถ้าธุระในเมืองเหยียนโจวจบแล้ว ข้าหวังว่า…ถ้าเขาต้องการไป เจ้าก็ให้เขาไปเถอะ”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทิ้งถ้อยคำไว้ จากนั้นก็หันหลังเดินออกไปจากกระโจม

จักรพรรดินีไม่พูดอะไร แววตาหยุดอยู่ที่แก้วชาบนโต๊ะ น้ำในแก้วยังคงพลุ่งขึ้นมาดั่งน้ำที่เดือดจัด ผ่านไปตั้งนานก็ยังไม่หยุด

มองไปนานๆ แววตาของนางก็เริ่มลึกล้ำขึ้นมา

พูดกับตนเองอย่างแผ่วเบาว่า

“นี่คือ…วรยุทธ์ของอีกระดับขั้นหรือ? ระดับขั้นเดียวกับอาจารย์ผู้อาวุโส…”

จักรพรรดินีเคลื่อนสายตาไปอีกทาง มองไปยังด้านนอกกระโจม รูปร่างด้านหลังที่สวยงามของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ได้หายเข้าไปในม่านตาของตนเอง

“ตู้ม!”

ทันใดนั้นน้ำชาในแก้วก็ระเบิดขึ้นมา สาดกระจายไปทั่ว บนร่างกายจักรพรรดินีเผยลมหายใจที่น่ากลัวออกมา น้ำชาพวกนี้ไม่สามารถสาดเข้าบนร่างกายของนางเลยสักนิด!