องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1091

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เดินทางออกจากค่ายทหารในทัพแคว้นหนานแล้ว จากนั้นก็มาถึงในตัวเมืองเหยียนโจวเพื่อตอบกลับหลี่จุ่น

หลี่จุ่นยังคงนอนอยู่บนเตียง แม้จะไม่มีปัญหาหนักหนาอะไร ทว่าเขาก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะลุกขึ้นมา

ดูไปดูมาประหนึ่งว่าเป็นร่างไร้วิญญาณ

ทว่าหลี่จุ่นรู้สึกว่ากำลังภายในของเขาแกร่งกล้าขึ้นเรื่อยๆ และอาการบาดเจ็บก็ค่อยๆ ฟื้นฟู

เชื่อว่าภายในวันพรุ่งนี้ก็สามารถออกงานได้ตามปกติ

“คืนนี้อาจารย์ต้องออกจากเมืองเหยียนโจว เมื่อถึงเวลาข้าจะส่งคนมาดูแล เจ้ายังมีธุระอันใดกับอาจารย์อีกหรือไม่?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอ่ยปากถาม

หลี่จุ่นพอได้ฟังก็ชะงักไปทันที

อาจารย์เผียนอีต้องออกจากเมืองเหยียนโจวแล้วงั้นหรือ?!

ในใจเขาลุกลี้ลุกลน มองไปยังอาจารย์ของตน และถามว่า

“อาจารย์ เหตุใดท่านจึงต้องไป? ท่านจะไปที่ใด?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่จุ่น สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็ขบขันเบาๆ ไม่รีบร้อนจะตอบกลับเขา

ทว่านางจ้องไปยังหลี่จุ่นด้วยแววตาอันดุเดือด ถามพร้อมรอยยิ้มว่า

“ทำไมรึ? เจ้าขาดอาจารย์ไม่ได้หรือ?”

ไม่รู้เพราะเหตุใด จู่ๆ ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็นึกถึงสิ่งที่นางเคยกล่าวไว้กับผู้หญิงคนนั้น ในใจรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

“เอ่อ...”

หลี่จุ่นตกตะลึง อาจารย์เผียนอีท่านนี้กลับถูกล้อเลียนเสียแล้ว

ช่างกล้าซะจริงๆ !

เขาครุ่นคิด เขาพยักหน้าทันทีและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“โดยปกติแล้ว ลูกศิษย์ต้องอยู่เคียงข้างอาจารย์ คอยปรนนิบัติรับใช้ หากอาจารย์ไปอยู่ที่ห่างไกล ลูกศิษย์จะคอยตอบแทบคุณอาจารย์ได้อย่างไร!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์หรี่ตามองหลี่จุ่น จ้องไปมาตั้งแต่หัวจรดเท้า

พูดในใจว่า ตอนนี้เจ้าก็ปรนนิบัติข้าไปเช่นเคย แต่ครานี้ก็ให้ข้าปรนนิบัติเจ้าบ้าง ตกลงไหม?

“ปากเปราะเราะราย!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยความขุ่นเคือง “หากเจ้าไม่มีธุระกระไรกับอาจารย์แล้ว ถ้าเช่นนั้นก็รอให้คนที่อาจารย์จัดเตรียมไว้ให้มาถึงเถิด”

หลี่จุ่นเห็นท่าทีของอาจารย์ดูกระตือรือร้นขนาดนี้ เขาครุ่นคิดทันทีและลองถามออกไปว่า

“อาจารย์ ข้าจักร้องขอกระไรท่านหน่อยได้หรือไม่?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์สงสัยใครรู่ นางพยักหน้า “อืม หากไม่ได้ร้องขอกระไรมากเกินควร เจ้าขอมาได้เลย”

“เอาล่ะ อาจารย์เป็นอาจารย์ของข้ามานานแล้ว ทว่าลูกศิษย์ยังไม่เคยได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของอาจารย์เลย ลูกศิษย์ก็อยากจะเห็นหน้าค่าตาอาจารย์ของเขาบ้าง!

หลี่จุ่นโพล่งความต้องการของตัวเองออกไป จากนั้นจ้องเขม็งไปยังซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ รู้สึกอึดอัดอยู่ในใจไปชั่วขณะ

ทว่าเขาทุ่มสุดตัวแล้ว!

ความงามของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทั้งอ่อนโยนและสงบนิ่ง เปี่ยมไปด้วยแรงดึงดูดให้คนอยากเข้าหา

แต่นิสัยของนางกลับต่างกับรูปลักษณ์อย่างสิ้นเชิง!

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้า รูม่านตาทั้งสองหดตัวอย่างช้าๆ เขาละสายตาไม่ได้โดยสมบูรณ์!

สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เขาเดาไว้ไม่มีผิด

หากกล่าวว่าเจียงเยว่ฉานเป็นหญิงที่งามเพราเพริศในโลก ความงามอื่นใดไม่ได้อยู่ในโลกนี้ ถ้าเช่นนั้นความงามของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ก็นับว่าอยู่อันดับสูงที่สุด!

น่าหลันเหวิน...ยังด้อยกว่าเล็กน้อย!

“ตอนนี้ก็ได้เห็นแล้ว พอใจหรือยัง?”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอ่ยปากพูดเสียงแผ่ว

นางค่อยๆ เหลือบสายตามองหลี่จุ่น จากนั้นบรรจงสวมผ้าคลุมกลับเช่นเดิม

หลี่จุ่นพูดอะไรไม่ออก เขาเพียงแค่มองไปยังซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ด้วยความมึนงงและพยักหน้าตอบรับโดยไม่รู้ตัว

“เจ้านี่มันจริงๆ เลย!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอื้อมมือไปลูบหัวหลี่จุ่น จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ ออกมา หันกลับออกไปจากห้องของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นใช้เวลาอยู่พักใหญ่กว่าจะกลับมามีสติ รู้สึกหมดอาลัยตายอยากเล็กน้อย เขาพึมพำกับตัวเองว่า

“วังหลังของข้า...ต้องขยายเพิ่มอีกหรือนี่? แม่ครับ ความกตัญญูของข้าเสื่อมเสียไปแล้ว...”