องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1092

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ไปเสียแล้ว

พลบค่ำ มีดาบเล่มหนึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเขา ชายผู้มีสีหน้าเย็นชาได้ผลักประตูเข้ามา เมื่อเห็นหลี่จุ่นจึงกำมือประสานเพื่อทำความเคารพทันที

“ใต้เท้า เซียวเจิ้น พบท่านนายน้อยแล้วขอรับ!”

หลี่จุ่นลืมตาอย่างฉับพลัน ลุกขึ้นมาทันที

เขาเคยเจอเซี่ยวเจิ้นมาก่อน

เคยมีโชคชะตาได้พบหน้ากัน

เมื่อตอนที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์และซั่งกวนเฮ่าได้เจอตนครั้งแรก ตอนนั้นพวกซั่งกวนเฮ่าต้องการพบเจ้าตัว หลี่จุ่นถูกอวิ๋นเอ๋อร์พาเข้าในห้องส่วนตัว ภายในห้องนั้น นอกจากจะมีเหล่าบรรดาพี่น้องพวกเขาอยู่แล้ว ยังมีชายอีกผู้หนึ่งด้วย

ชายที่อยู่ตรงหน้าผู้นั้นก็คือเซียวเจิ้นผู้นี้!

หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ จะมาปรากฏให้ตนเองได้เห็นต่อหน้าต่อตา

ช่างเป็นพรหมลิขิตอันแสนพิลึกพิกล

“ท่านพี่เซียว ไม่ต้องพิธีรีตองให้มาก!” หลี่จุ่นเปิดปากต้อนรับให้เขานั่งลง

เขาเอนกายลงไปข้างเตียง

เขามองดูเซียวเจิ้นอย่างละเอียด จากนั้นถามว่า

“พี่เซียว ท่านรู้ไหมว่าอาจารย์ไปที่ใด?”

เซียวเจิ้นส่ายหัวทันที “กราบทูลนายท่าน ข้าน้อยไม่แน่ใจว่านางไปที่ใดขอรับ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่จุ่นก็ถอนหายใจ พยักหน้าช้าๆ พร้อมกล่าวว่า

“ถ้าเช่นนั้นก็ช่างเถิด พี่เซียว ช่วงนี้ข้าต้องรบกวนท่านแล้วล่ะ!”

“เป็นหน้าที่ของข้าน้อย! ท่านนายน้อยรับสั่งมาได้เลยขอรับ!” เซียวเจิ้นเอ่ย

หลี่จุ่นมิได้พูดอันใดอีก

เมื่อเห็นเซียวเจิ้น เขาก็นึกถึงอวิ๋นเอ๋อร์ขึ้นมาทันที แอบถอนหายใจอยู่ในใจครู่หนึ่ง รู้สึกหัวใจสลายเล็กน้อย

อวิ๋นเอ๋อร์แยกตัวออกมาจากเขา แม้ว่าจะไม่ได้สนใจเลยก็ตาม

ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ยังเสียใจอยู่ดีก

อวิ๋นเอ๋อร์ได้เห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของเขา ดังนั้นนางจึงรับไม่ได้ ความเคารพมีให้เช่นเดิมเพียงทว่าไม่ขออยู่ใกล้ในสายตาอีก

นี่เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์

วังวนแห่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเหล่าไพร่ฟ้าในเมืองเหยียนโจวทวีคูณความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ สะสมกลายเป็นสถานการณ์ที่ยากจะควบคุมได้

ถ้าหากคนในกองทัพเหยียนโจวไม่เชื่อใจเขา เช่นนั้นแล้วสถานการณ์จะโกลาหลมาก กลัวว่าพอเวลานั้นมาถึงแม้แต่ช่องว่างให้อธิบายก็จะไม่เหลือเสียแล้ว

หากเขาควบคุมกองทัพเหยียนโจวไม่ได้ เช่นนั้นในสายตาเสด็จพ่อ เขาจะต่างอะไรกับรัชทายาทกันเล่า?

“จอมทัพ!”

เจี่ยงอิงสงเดินเข้ามาจากนอกกระโจม มาถึงก็เอ่ยปากพูดว่า

“ขณะนี้ในตัวเมืองมีข่าวลือแพร่ไปทั่ว อีกทั้งยังมีคนที่กล่าวประณามอย่างเปิดเผย...ท่านล่ะ! คิดว่าเราควรทำอันใดได้บ้าง?”

เจี่ยงอิงสงรู้สึกเสียใจอย่างยิ่งอยู่ภายใน หากรู้ก่อนหน้านี้ คงไม่เสียใจเช่นนี้

ขณะนี้เขาอยู่ในแนวรบเดียวกันกับองค์ชายสี่ ขณะนี้เขาอยู่ในสภาวะกลื่นไม่เข้าคายไม่ออก หากองค์ชายสี่สิ้นอำนาจ เขาจะอยู่ไม่ได้อีกต่อไป

คาดการณ์ผิดพลาดแท้ๆ !

“หึ! เจ้าพวกโง่เง่าทั้งหลาย อะไรที่ควรเชื่อกลับไม่เชื่อ อะไรที่ไม่ควรเชื่อกลับเชื่อสนิท! น่าหัวร่อยิ่งนัก!”

องค์ชายสี่ระเบิดอารมณ์ โมโหโกรธาขึ้นมา!

เจี่ยงอิงสงครุ่นคิด กล่าวขึ้นมาพร้อมกัดฟันกรอดทันทีว่า

“ท่านจอมทัพ เหตุใดจึงไม่ปล่อยประชาชนออกจากเมืองล่ะ...”