องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1093

องค์ชายสี่ได้ฟังแล้ว ดวงตาเฉียบคมของเขาก็มองไปยังเจี่ยงอิงสงและเอ่ยปากถามว่า

“ท่านกุนซือว่าอย่างไร?”

เมื่อเจี่ยงอิงสงมองเข้าไปในตาขององค์ชายสี่ก็ตัวสั่นระริกเป็นลูกนก จึงรีบกล่าวทันทีว่า

“ท่านจอมทัพ ข้าน้อยคิดเช่นนี้...ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ปัจจุบัน หากเหล่าไพร่ฟ้ายังกล่าวประณามเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าขวัญกำลังใจของเหล่าทหารจะสั่นคลอนเอาได้ หากศัตรูใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้...กองทัพเหยียนโจวของพวกเราจะต้องล่มสลายอย่างแน่นอนขอรับ!”

องค์ชายสี่เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตาค้างเติ่งไปชั่วขณะ ค่อยๆ พยักหน้าช้าๆ “ทีท่านกล่าวมาก็มีเหตุผล”

เจี่ยงอิงสงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อรับรู้ว่าองค์ชายสี่เข้าใจสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ

ความหมายของเจี่ยงอิงสงคือ ให้ประชาชนออกจากเมือง จะได้ไม่มีผู้ใดมากล่าวประณามข่าวลือ ขวัญกำลังใจของทหารก็จะค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมา

แม้ว่าประชาชนในเมืองเหยียนโจวจะออกไป พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้ากับเหล่าศัตรูที่เข้ามารายล้อม ทว่าหากเทียบกันแล้ว ต่อสู้กับศัตรูจนสิ้นชีวีก็ยังมีโอกาสอีกทางที่จะมีชีวิตรอด

และถ้าประชาชนยังคอยประณามด่าทอเกี่ยวกับเรื่องนี้จนทำให้ขวัญกำลังใจของทหารหมดลง เช่นนั้นแล้วอาจเสียชีวิตลงทั้งสองฝ่าย!

เกรงว่าการรบยังไม่ทันเริ่ม เขาและองค์ชายสี่อาจจะโดนคนขอบตัวเองขับไล่ออกหรือถูกจับกุมไปก่อน ในฐานะกบฏ เขาอาจจะถูกประหารทันที หรือไม่ก็ถูกกักขังอยู่ที่ซินตู!

นี่จึงไม่เป็นการดีต่อเขาทั้งสองนัก!

ดังนั้นขณะนี้ วิธีที่จะฟันฝ่าไปได้ก็คือให้ประชาชนอพยพออกนอกเมืองไป ให้พวกเขาให้อยู่ห่างจากเมืองเหยียนโจว และพวกเขากองทัพเหยียนโจวจะทำการบุกตัวเมืองและสู้รบ!

เมื่อสงครามปะทุขึ้น ความขัดแย้งที่มีอยู่ขณะนี้จะไม่ระเบิดสลายหายไปด้วย นายพลแห่งกองทัพเหยียนโจวขณะนี้ยังคงจะเชื่อฟังคำสั่งการขององค์ชายสี่!

ส่วนต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นนั้น...ค่อยว่ากันคราวหลัง!

องค์ชายสี่เข้าใจสิ่งที่เจี่ยงอิงสงจะสื่อ เขาครุ่นคิด พยักหน้าช้าๆ และกล่าวว่า

“ได้ ท่านกุนซือวางแผนได้ฉลาดมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา จัดเตรียมอพยพประชาชนออกจากเมืองทันที!”

เจี่ยงอิงสงพอใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น และรีบไปจัดการทันที

ระดมกำลังพลทหารอย่างรวดเร็ว ส่งผู้คนออกนอกเมืองภายในค่ำคืนนี้

อย่างไรเสีย ทันทีที่เรื่องนี้แพร่ไปถึงหูคนในกองทัพ เหล่าพลทหารก็คัดค้านขึ้นมาทันที!

“ท่านกุนซือ เหตุใดต้องอพยพประชาชนออกจากพื้นที่ด้วยเล่า? เช่นนี้ไม่เท่ากับส่งพวกเขาไปปลิดชีพหรือ?”

“ถูกต้อง! ถ้าหากศัตรูซ่อนกองกำลังไว้ริมข้างทางจริงล่ะก็ พอประชาชนออกจากเมืองก็จะกลายเป็นที่ที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายมิใช่หรือ?”

เจี่ยงอิงสงสีหน้าดูทุกข์ยาก เมื่อเห็นสีหน้าของจอมทัพที่ดูไม่น่าจะโกรธได้ง่าย ก็เดือดดาลอยู่สักพักหนึ่ง

ทำได้เพียงเดินคอตกกลับไปยังกระโจมทัพกลาง เมื่อนำเรื่องไปกราบทูลองค์ชายสี่ องค์ชายสี่ก็ระเบิดลงทันที!

“เจ้าคนเบาปัญญาพวกนี้ พวกเขากล้าขัดคำสั่งข้าอย่างเปิดเผย ควรแล้วรึ?!”

เรียกว่าจงเกลียดจงชังต่างหาก!

แล้วนี่เรียกอะไร?

เรียกว่ากรรมตามสนองตัวเอง!

เมื่อก่อนมีการใช้การขว้างหินล้อมเมืองไว้เพื่อต่อต้านศัตรู ประชาชนก็ถูกบังคับ มัดตัวไปกับพวกเขาด้วย ตอนนี้รู้แล้วว่าผลลัพธ์ของมันที่ตามมาช่างยากจะรับมือ ถึงอยากจะปล่อยพวกเขาไป แต่เขาก็ไม่ให้ทำเช่นนั้น!

สถานการณ์นี้ ค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว!

องค์ชายสี่ได้เพียงแต่จ้องมองค้างอยู่ครู่หนึ่ง!

กัดฟันด้วยความโกรธ!