องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1094

องค์ชายสี่ต้องการอพยพประชาชนออกจากเมืองเพื่อแก้ไขสถานการณ์ ณ ปัจจุบัน ทว่าวิธีดังกล่าวกลับล้มเหลว

เนื่องจากตอนนี้กองทัพเหยียนโจวเริ่มจะไม่ฟังคำสั่งของเขาแล้ว

ตำแหน่งแม่ทัพของเขา...เริ่มจะเป็นเพียงชื่อตำแหน่งเท่านั้น!

องค์ชายสี่และเจี่ยงอิงสงร้อนรนใจเล็กน้อย

เมื่อจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานได้รับข่าวที่หลี่จุ่นฝากซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มากราบทูล จึงได้ส่งรองแม่ทัพหยวนเฟิงไปทันที นำกองพลทหารม้านับร้อยควบม้าออกไปกลางดึก เพื่อไปรับคนที่จวนชายแดนตะวันตก!

ไปไปมามา ถึงแม้ว่าจะเดินทางด้วยม้า ทว่ากลับใช้เวลาถึงเกือบสามวัน!

เหล่าขุนนางทั้งหมดของก๊กรัชทายาท ต่างมาให้การต้อนรับที่นอกเมืองเหยียนโจว

หลังจากนั้นก็ได้ส่งจดหมายให้หลี่จุ่นที่อยู่ในเมือง ทันทีที่หลี่จุ่นเข้ามาในเมืองเหยียนโจว เขาก็ได้เตรียมมาตรการการสื่อสารเรียบร้อยแล้ว

เวลานี้หลี่จุ่นสามารถลงไปยังฐานเพื่อรับจดหมายจากพิราบสื่อสาร สีหน้าของเขาดูประหลาดใจทันที เพื่อความปลอดภัย เขาเขียนจดหมายด้วยตัวเองและให้เซียวเจิ้นนำออกไปส่งตอนกลางคืน

สารในจดหมายมีเพียงเรื่องเดียว

คือในวันรุ่งขึ้น ให้จักรพรรดินีแสร้งทำเป็นโจมตีเมืองเหยียนโจวอีกครั้ง จากนั้นต่อหน้าการสู้รบ ให้ส่งคนจากก๊กรัชทายาทออกมาให้ความเท็จ!

เพื่อป้องกันการไม่เชื่อฟังของเหล่าก๊กรัชทายาท หลี่จุ่นกำชับในจดหมายไว้ว่า หากจำเป็นจริงๆ ก็ต้องประหารคนหนึ่งก่อน เป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู!

แน่นอนว่าการสั่งการพิเศษต้องขึ้นอยู่กับจักรพรรดินีจะพิจารณา

หลังจากให้เซียวเจิ้นไปส่งจดหมายเรียบร้อยแล้ว หลี่จุ่นก็มายังห้องโถงของโรงเตี๊ยม สั่งอาหารและเตรียมเสวยสุขกับมื้อค่ำ

ขณะนี้มีผู้คนมากมายหลั่งไหลกับมารับประทานอาหาร

หลี่จุ่นได้ยินเสียงวิจารณ์ของเหล่าบรรดาลูกค้าโดยรอบ

“ตายจริง ไม่คิดเลยว่าที่แท้ผู้บัญชาการกองทัพเหยียนโจวของพวกเราก็คือองค์ชายสี่ผู้ยิ่งใหญ่”

“อะไรกัน? ไม่ได้ข่าวรึ? องค์ชายสี่ยังเป็นพรรคพวกเดียวกันกับรัชทายาทอยู่...ข้าคิดว่า ต้องมีเจตนาไม่ดีแน่! เขาต้องอยู่ข้างรัชทายาทแน่นอน ไม่ผิดแน่!”

“ใช่ เขาออกคำสั่งว่ามิให้พวกเราออกจากเมือง ก็เพราะจะใช้พวกเราเป็นเครื่องมือป้องกันพวกเขาจากการโจมตีของแคว้นหนาน! ตราบใดที่พวกเรายังอยู่ในเมืองนี้ ทัพแคว้นหนานก็จะไม่กล้าโจมตี กลัวว่าจะทำให้พวกเราได้รับบาดเจ็บ! เจ้าคิดดูนะ เขาต้องอยู่กับรัชทายาท ไม่หนีไปไหน!”

“ถูกต้อง คนอะไรกัน! ฝ่าบาทของเราทรงฉลาดยิ่งนัก เหตุใดองค์ชายพวกนี้จึงเป็นเช่นนี้...”

“ตาเถร ระวังคำพูดเจ้าด้วย! พูดจาไร้สาระเช่นนั้น ระวังหัวจะหลุดจากบ่า!”

“ชู่ว! ระวังปากหน่อย!”

“อย่าพูดนินทาไร้สาระ!”

“...”

รอจนกว่ากองทัพแคว้นหนานจะโจมตีในวันพรุ่งนี้ จากนั้นก็ลากเหล่าขุนนางแห่งก๊กรัชทายาทออกไปหน้าสนามรบเพื่อให้การเท็จ โดยให้กล่าวว่าองค์ชายสี่นั้นเป็นพันธมิตรกับรัชทายาท

เช่นนั้นแล้ว องค์ชายสี่คงยากที่จะแก้ตัว ใบหน้าซีดเซียวไปหมด!

ในคืนอันเงียบสงัด

วันรุ่งขึ้นหลี่จุ่นค่อยๆ ตื่นขึ้นมาและพบว่าฟ้าสางแล้ว

เมื่อคืนหลี่จุ่นหลับเต็มอิ่ม เขาหลับโดยเปี่ยมไปด้วยความสุข

หลี่จุ่นรีบลงไปชั้นล่าง จึงพบว่าในโรงเตี๊ยมเงียบสงัดไปทั้งแถบ

เซียวเจิ้นที่ยืนพิงธรณีประตูโดยกอดดาบเอาไว้

เมื่อได้ยินเสียงหลี่จุ่นลงมาชั้นล่าง เขาก็หันไปมอง พอพบว่าเป็นหลี่จุ่น จึงรีบก้าวไปทำความเคารพข้างหน้าทันทีพร้อมกล่าวว่า

“ท่านนายน้อย ทัพแคว้นหนานอยู่นอกเมืองเรียบร้อยแล้วขอรับ!”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าประหลาดใจ “พี่เซียว โปรดไปสอดส่องและดูสถานการณ์แทนข้าที!”

“ขอรับ!”

เซียวเจิ้นเงยหน้าขึ้นและมุ่งไปข้างหน้าทันที!