องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1097

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็เอนเอียงไปข้างหนึ่ง

องค์ชายสี่นึกไม่ถึงเลย

นี่เหมือนกับแต่ก่อนเป็นปกติที่อีกฝ่ายจะซัดอาวุธใส่กันกลางอากาศ เขาเล่นลิ้นเก่ง สามารถกลับดำเป็นขาวได้ คิดว่าจะเป็นเหมือนอย่างแต่ก่อน ทำให้อีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก

แต่ทว่าครั้นไม่ทันได้ระวังตัวอีกฝ่ายก็ส่งตัวแม่ทัพมาหาเขาเลย และพลันปิดตายทางหนีทีไล่ของตัวเขาในทันที!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?

องค์ชายสี่งงเป็นไก่ตาแตก มองทุกคนในทัพเหยียนโจวที่อยู่รอบข้าง แทบจะทุกคนจ้องเขาด้วยความโกรธแค้น กระทั่งมีคนไม่น้อยตวาดขึ้นด้วยความผิดหวัง

ส่วนขุนนางราชวงศ์อู่พวกก๊กรัชทายาทที่อยู่ใต้กำแพงเมืองเหล่านั้น ยังคงบอกว่าตัวเขามีความเกี่ยวข้องกับรัชทายาทอย่างต่อเนื่อง

บอกว่าตัวเขากับรัชทายาทเป็นพรรคเดียวกันในพรรคเดียวกัน เป็นพี่น้องในพี่น้อง!

ร่วมพรรคผีหลอกจริง ๆ!

พี่น้องผีหลอกจริง ๆ!

องค์ชายสี่ลอบด่าเสียงหนึ่ง แน่นอนว่าสีหน้าคล้ำดำเขียวปั้นยากสุด ๆ คิดว่าเขามีสารพัดวิธี สารพัดวิถีทาง ทว่าในวินาทีนี้กลับฉงนและไร้ซึ่งแผนการใด

วิธีการนี้ของทัพศัตรู ไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้ในทีแรก...ทำให้เขาไม่ได้เตรียมตัวใด ๆ!

จู่โจมโดยที่เขายังไม่ทันได้ระวังจริง ๆ

เขา...แพ้แล้ว!

แพ้อย่างราบคาบ!

“ทุกคนขึ้นไป จับเขามาให้ได้!”

หนึ่งในหมู่แม่ทัพเหยียนโจว และไม่รู้ว่าเป็นใคร จู่ ๆ ก็ตะโกนขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ทันใดนั้นทัพเหยียนโจวที่อยู่บนกำแพง ไม่ว่าจะเป็นแม่ทัพหรือว่าทหารธรรมดา ๆ ต่างก็รุมกันขึ้นไปในทันใด พุ่งตัวไปทางองค์ชายสี่

แน่นอนว่าองค์ชายสี่ไม่สามารถนั่งรอความตายได้ ทันใดนั้นกระโดดขึ้นมาได้ก็ตอบโต้เลย เขามีวรยุทธ์ติดตัว แน่นอนว่าฝีมือไม่ธรรมดาเลยทีเดียว!

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่มีใครเข้าใกล้ได้ ทว่าไม่รู้จะทำเช่นไรคนที่อยากจะได้ตัวเขามีมากเกินไป เดิมทีเขาสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว!

“ท่านโหลว ช่วยข้าด้วย!”

เมื่อเห็นว่าองค์ชายสี่ไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้แล้ว ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา แทบจะเมื่อสิ้นเสียงลง ในฉับพลันก็มีเงาร่างสายหนึ่งลอยตัวขึ้นมาเหยียบบนหัวคน

ทันใดนั้นก็กระโดดทะยานมาตรงหน้าเขา ชักกระบี่ยาวในมือออกมาจากฝัก กระบี่สองสามเล่มบังคับให้กลุ่มคนที่เข้ามาใกล้ต้องถอยห่าง!

สุดท้ายก็คว้าไหล่ขององค์ชายสี่เอาไว้ ก่อนจะใช้วิชาตัวเบา ทันใดนั้นก็เข้ามาในเมือง ไม่นานร่องรอยของทั้งสองคนก็หายวับไป!

เพียงแค่เห็นอีกฝ่ายลงมือก็รู้แล้ว มิหนำซ้ำยังไม่ใช่ยอดฝีมือธรรมดา ๆ ด้วย

เกรงว่าต่อให้สู้ตัวเองไม่ได้ แต่หากให้ต่อสู้กับเขาเพียงลำพัง เกรงว่าตัวเองก็คงเอาอีกฝ่ายลงไม่ได้เช่นกัน

เมื่อเห็นว่าบนกำแพงเมืองโกลาหลไปหมดแล้ว ก๊กรัชทายาทที่อยู่ใต้กำแพงเมืองเหล่านี้ ก็พลันมองหน้ากัน ในใจรู้สึกผิดอยู่เล็กน้อย

ถึงอย่างไรพวกเขาก็ใส่ร้ายป้ายสีองค์ชายสี่...

ทว่าพวกเขาเองก็จนใจ เพราะก่อนหน้านี้หนึ่งในพวกเขามีคนถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตาพวกเขา ศีรษะของคนผู้นั้นกลิ้งมาตรงหน้าพวกเขา พวกเขากลัวจนสีหน้าซีดเผือด

เนื่องจากหากไม่เชื่อฟังอีกฝ่าย จุดจบของพวกเขาก็คงจะเป็นเหมือนเพื่อนร่วมงานผู้นั้นในก่อนหน้านี้เป็นแน่

ดีร้ายไม่สู้มีชีวิตอยู่อย่างไร้ยางอาย พวกเขาไม่อยากตาย

เฟิงอู่หังมองพวกเขาทีหนึ่ง จากนั้นก็โบกไม้โบกมือ ให้คนนำตัวพวกเขาไปด้วยสีหน้าพอใจเป็นอย่างยิ่ง

ตอนนี้ผู้ที่เป็นจอมทัพหลักของอีกฝ่ายไม่มีแล้ว และทัพเหยียนโจวนี้ก็นับว่าไร้ผู้นำ เช่นนั้นการยึดเมืองเหยียนโจวมานั้น ก็เป็นปัญหาของเวลาแล้ว!

“ทหาร ไปขอคำแนะนำจากฝ่าบาท จะให้โจมตีเมืองตอนนี้เลยหรือไม่?”

เฟิงอู่หังเอ่ยเสียงดัง

ทหารที่อยู่ข้าง ๆ รีบพุ่งตัวกลับไป เพื่อไปขอคำแนะนำจากจักรพรรดินี!