องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1099

ชิงโจว

ระยะนี้ราษฎรในที่นี่ดำรงชีวิตกันอย่างหวาดระแวง เพราะมีกองทัพแคว้นฉีหกแสนนายตั้งหลักปักฐานอยู่ที่นี่

เป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ

โชคดีที่มีกองทัพของราชวงศ์อู่อยู่ในชิงโจวด้วย

กองทัพสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน สามารถป้องกันกองทัพของศัตรูไม่ได้ก่อความวุ่นวาย

แต่สงครามสามารถปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

จำนวนราษฎรไม่น้อยในชิงโจว ต่างก็พากันหนีออกไปตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว หนีไปยังแคว้นใหญ่ในที่อื่น ไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เมื่อสงครามสิ้นสุด…มีคนมากมายไร้ที่อยู่อาศัย เผชิญความลำบากยากแค้น ราษฎรต้องใช้ชีวิตอย่างน่าเวทนาสุดขีด

“อัครมหาเสนาบดี ข้าคิดว่าพวกเราควรจะโจมตีได้แล้ว ถ้าหากยังยืดเยื้อต่อไป เกรงว่าสถานการณ์จะไม่เอื้ออำนวย!”

ค่ายทหารของแคว้นฉี ภายในกระโจมทหาร ผู้บัญชาการกองทัพอู๋อี๋หลิงเอ่ยปากพูด

คนผมขาวแก้มแดงที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเขาก็คืออัครมหาเสนาบดีอาวุโส ชายชราในเวลานี้ กำลังขมวดคิ้วอย่างแน่น ศึกษาดูแผนที่อย่างละเอียด

“จอมทัพ กองทัพแคว้นหนานใช้แผนถ่วงเวลากองทัพเหยียนโจว แต่ทว่าข้างกายยังมีเจิ้นเป่ยอ๋องและกองทัพเจิ้นเป่ยอีกสองแสนนาย กำลังเพ่งเล็งอย่างดุเดือด และอาจจะบุกโจมตีเข้ามาได้ตลอดเวลา… ”

“ถึงครานั้นทัพแคว้นหนานอาจจะพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ถ้าเป็นเช่นนี้ แคว้นฉีก็ต้องรับมือกับกองทัพจำนวนมหาศาล สถานการณ์แบบนี้คงไม่เป็นผลดีเลยสักนิด”

หวังฉวนเหวินอัครมหาเสนาบดีอาวุโสเอ่ยปากพูด น้ำเสียงแฝงด้วยความสับสน

อู๋อี๋หลิงก็ขมวดคิ้วแน่นเช่นกัน เอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างกลุ้มใจว่า

“เห็นทีข้าจะประเมินผู้หญิงแคว้นหนานผู้นี้สูงเกินไป ต้องการจะร่วมมือกับแคว้นฉีของข้า แต่กลับไม่มีเจตนาร่วมมือเลยสักนิด…การกระทำเช่นนี้ จะเรียกว่าเป็นการร่วมมือได้หรือ? ”

หวังฉวนเหวินก็ส่ายหน้าเช่นกัน และเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้เห็นทีข้าจะต้องออกหน้าเองซะแล้ว แผนการในตอนนี้ จำเป็นต้องให้สองแคว้นร่วมมือกัน และโจมตีไปในทิศทางเดียวกัน ถึงจะสามารถคลี่คลายสถานการณ์ในตอนนี้ได้ ถ้าต่างฝ่ายต่างสู้รบ เกรงว่าจะเป็นการสูญเสียอย่างไร้ประโยชน์เสียเปล่า”

แผ่นดินเยียนจ้าว ยังมีซือหม่าหยวนอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเฝ้ารอคอยอยู่ที่นั่น

“อัครมหาเสนาบดี ถ้าหากสองแคว้นร่วมมือกันโจมตี จะให้ใครเป็นแม่ทัพล่ะ?” อู๋อี๋หลิงเอ่ยถามขึ้นมา

อัครมหาเสนาบดีอาวุโสไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ทันใดนั้นก็ยิ้มเบาๆพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ก็ต้องให้ข้าเป็นแม่ทัพอยู่แล้ว! ผู้หญิงก็คือผู้หญิงวันยังค่ำ แม้จะสามารถขึ้นครองบัลลังก์จักรพรรดิได้ แต่ก็เป็นเพราะไม่สามารถหาบุคคลที่เหมาะสมได้ก็เท่านั้น ถึงอย่างไรก็ขึ้นทำการใหญ่ไม่ได้”

อู๋อี๋หลิงฟังแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกเห็นดีเห็นงามด้วย!

ใช่แล้ว เขาเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

“ดี อัครมหาเสนาบดี งั้นข้าจะส่งคนไปรายงานคนของข้า แล้วให้พวกเขาไปเข้าพบจักรพรรดินีแคว้นหนานด้วยตนเอง แล้วค่อยหารือเรื่องการร่วมมือกัน!”

ชิงโจวในเวลานี้ เพราะว่ามีราษฎรหนีไปจำนวนมาก ออกจากดินแดนอันกว้างใหญ่ชิงโจว

ฉะนั้นบนถนนในเมืองต่างๆ จึงดูเงีบบเหงาเย็นชืดอย่างมาก

แต่ภายในเมืองแห่งหนึ่งที่อยู่บริเวณใกล้เคียงค่ายทหารของกองทัพแคว้นฉี มีชายหนุ่มที่ไม่ได้สวมเสื้อคนหนึ่ง กำลังเข็นรถขายขนมเปี๊ยะ เรียกตะโกนให้คนเข้ามาซื้อ

“เอาล่ะ งั้นข้าขอซื้อหนึ่งชิ้น!”

“สามอีแปะ…งั้นข้าก็จะซื้อด้วย!”

“…”

ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาซื้อเพิ่มขึ้น

คนขายขนมเปี๊ยะมีสีหน้าพอใจ รีบหยิบขนมเปี๊ยะใส่ถุงยื่นให้ผู้อื่นและรับเงินมา

และในเวลานี้

ด้านหน้าเขามีรองเท้าลายปักสีขาวปรากฎขึ้นหนึ่งคู่ ไม่ใช่ เป็นสองคู่

อีกคู่หนึ่งเป็นสีแดง

เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นผู้หญิงที่งดงามสองคน

คนหนึ่งสวมชุดจิ้นจวง ท่าทางดูองอาจห้าวหาญ!

อีกคนหนึ่งสวมชุดสีขาวยาว ดูงดงามผุดผ่อง ใบหน้าปกปิดด้วยผ้าสีดำ ซึ่งเป็นผู้ที่สวมใส่รองเท้าลายปักสีขาวคู่นั้น

หญิงสาวที่ปกปิดหน้าไว้หัวเราะเบาๆพลางเอ่ยขึ้นว่า

“ศิษย์พี่เฮยไหล ไม่เจอกันตั้งนานสบายดีนะ”