องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1102

ไม่มีคุณสมบัติฝึกฝนวรยุทธ์?

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งหลังจากได้ยิน และอดที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อยไม่ได้

วิถีวรยุทธ์ของท่านอาจารย์เขานั้นน่าทึ่งมาก!

แต่ไม่คิดว่าในฐานะทายาทเพียงคนเดียวของท่านอาจารย์ จะไม่มีคุณสมบัติที่จะฝึกฝนวรยุทธ์...

นี่มัน...น่าเสียใจจริง ๆ!

โชคดีที่ท่านอาจารย์เสียชีวิตแล้ว ไม่เช่นนั้นถ้าเขารู้ มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะมีลูกชาย... แต่ศิษย์น้องเล็กกลับไม่มีคุณสมบัติฝึกฝนวรยุทธ์แม้แต่น้อย และเกรงว่าคงจะเสียใจมาก

“ศิษย์พี่ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ศิษย์น้องเล็กอยู่ที่ใด”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถามอย่างรวดเร็ว

เฮยไหลไป่หลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองศิษย์น้องเล็กของตัวเองแล้วกล่าว

“แม้ว่าศิษย์น้องเล็กจะไม่รู้จักตัวตนของข้า แต่ศิษย์น้องเล็กกับข้าก็รู้จักกัน... เขามีแผนการของเขาและมีกลยุทธ์ของเขา ถ้าหากไม่ใช่ศิษย์น้องเล็กเขาก็คงไม่ยินยอม ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ใด ข้าบอกเจ้าได้แค่นี้”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์รู้สึกพอใจเล็กน้อยที่ได้ยิน แม้ว่าศิษย์พี่ใหญ่จะยกย่องศิษย์น้องเล็กแบบนี้ ดูเหมือนว่าศิษย์น้องเล็กซึ่งไม่เคยพบหน้ามาก่อนผู้นี้จะเป็นคนที่พิเศษจริง ๆ!

“ศิษย์พี่ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เขาอยู่ที่ใด”

“ตอนนี้เขาอยู่ที่...หน้ากระโจมของน้องรอง!” เฮยไหลไป่หลี่กล่าวอย่างช้า ๆ

หลังจากที่ศิษย์น้องเล็กผู้นี้หลบหนีไปได้สำเร็จ สิ่งที่รู้ก็คือ เขาอยู่ในกระโจมของน้องรอง

……

จะพิชิตกองทัพเหยียนโจวได้อย่างไร

นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย

แม้ว่าตอนนี้องค์ชายสี่จะถูกล้มไปแล้ว ดูภายนอกกองทัพเหยียนโจวไร้ผู้นำ แต่ก็ยังมีหัวเรือที่คอยดูแลอยู่อย่างลับ ๆ

หลี่จุ่นกำลังคิดเกี่ยวกับปัญหานี้

จักรพรรดินีและเฟิงอู่หังได้รับจดหมายจากเซียวเจิ้นและรู้ความคิดของหลี่จุ่น จึงส่งจดหมายถึงกองทัพเหยียนโจวทันทีตามสิ่งที่จดหมายกล่าวไว้

เชิญอีกฝ่ายที่สามารถพูดคุยด้วยได้ มาเจรจาที่นอกเมือง

จดหมายที่เขียนด้วยลายมือของจักรพรรดินีถูกส่งอย่างรวดเร็วจากประตูเมืองไปยังค่ายกองทัพเหยียนโจว และส่งไปยังภายในกระโจมกองทัพ

มือที่เหี่ยวชราคู่หนึ่งค่อย ๆ หยิบจดหมายที่ทหารนำมามอบให้ด้วยความเคารพในกระโจม

เจ้าของมือเป็นชายสูงอายุอายุราว ๆ หกสิบปี

ในขณะนี้ หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา สีหน้าของเจี่ยงอิงสงและเจียงเฟิงก็เปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน

เจี่ยงอิงสงรีบกล่าวทันที “ใต้เท้า ข้าเกรงว่าจะเป็นกลลวง! จึงไม่ควรไป!”

เจียงเฟิงเองก็มีสีหน้าระแวดระวังและพยักหน้าเห็นด้วย “เจียงกุนซือพูดถูก นี่อาจเป็นแผนหักหลังของทัพศัตรู ใต้เท้าอย่าไปเลยขอรับ!”

“เหอะ ๆ ๆ”

แต่ทว่าชายชรากลับหัวเราะขึ้นมา เหลือบมองพวกเขาทั้งสองแล้วกล่าวว่า

“ทำไมจะไม่ไปล่ะ ถ้าหากไม่ไป จักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานผู้นี้จะไม่ดูหมิ่นเอาหรือ ต้องไปสิ ในเมื่ออีกฝ่ายเชื้อเชิญ ข้าก็จะไปดูว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร

“อีกอย่าง ถึงเวลาที่จะได้พบปะกับเพื่อนเก่าแล้ว ไม่ได้เจอกันมาหลายปี ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไปดูสักหน่อย”

“แต่…” จู่ ๆ เจียงเฟิงก็พูดไม่ออก

เจี่ยงอิงสงขมวดคิ้วและตะโกน “ใต้เท้า ท่านได้โปรดไตร่ตรองอีกรอบเถิด!”

ชายชราโบกมือ ส่ายหัวแล้วตะโกน

“ทหาร รีบไปจัดการทันที พรุ่งนี้เช้าข้าจะออกจากเมืองไปพบจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนาน!”

จากนั้นเขาก็หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนคำว่า “ด้วยความยินดี” เพื่อตอบจดหมายและสั่งให้คนส่งกลับไป