องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1109

“เจ้า... เจ้าพูดโกหก... ข้า... พ่อข้าร่างกายแข็งแรงดี จะเป็นไปได้อย่างไรกัน จะเป็นไปได้อย่างไร... เจ้าโกหก !”

เสิ่นจิงหงมองดูอาหยวน ท่าทีดูวิตกกังวล ร่างเพรียวบางนั้นสั่นเทาไปทั้งตัว

ทว่า...

เสียงลึก ๆ ภายในใจกลับบอกหญิงสาวว่าอาหยวนพูดความจริง

เพราะนางไม่ได้รับข่าวคราวของบิดาและพี่ชายมาเป็นเวลานานมากแล้ว

ช่วงนี้นางเองก็รู้สึกว่าแปลกอยู่มาก

อาหยวนมองดูสีหน้าซีดเผือดของเสิ่นจิงหงแล้วก็รุ้สึกสงสารจับใจ นางอ้าปากราวกับต้องการจะพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจได้อย่างไรดี

ทำได้เพียงบอกเล่าเรื่องที่เสิ่นคั่วถูกลอบสังหารที่นอกเมืองอย่างกระชับให้อีกฝ่ายฟัง

“เป็นไปได้อย่างไร... เป็นไปได้อย่างไรกัน ?”

ร่างกายของเสิ่นจิงหงสั่นเทาจนไม่อาจยืนได้มั่นคง จนกระทั่งทรุดตัวลงไป

“คุณหนูเสิ่น !”

อาหยวนรีบเข้าไปพยุงหญิงสาวเอาไว้ มองเห็นว่าสายตาของเสิ่นจิงหงนั้นเต็มไปด้วยความหมดหวังและความทุกข์ทรมาน น้ำตาที่อาบแก้มไหลลงทะลักออกมาไม่หยุด

สายตาของเสิ่นจิงหงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและหมดสิ้นซึ่งความหวัง นางอ้าปากพลางมองอาหยวนด้วยท่าทีอึ้ง แต่กลับไม่ส่งเสียงอันใดออกมาเลยแม้แต่น้อย

นางรู้สึกเสียใจยิ่งนัก จนหมดสติลงไปในที่สุด

อ่หยวนเห็นดังนั้นก็กอดร่างที่หมดสติของเสิ่นจิงหงไว้จนแน่น แล้วรีบตะโกนขึ้น

“ใครก็ได้ รีบมาที่นี่ที ! หมอเทวดาเฟิง !”

เจ้าหนูน้อยเฟิงหลิงหวนเป็นคนแรกที่วิ่งมา เมื่อเห็นว่าเสิ่นจิงหงหมดสติไปก็รีบเอ่ยถามด้วยความตกใจทันที

“พี่หยวนหยวน พี่เสิ่นเป็นอะไรไปหรือ ?”

“เสี่ยวหวน รีบไปเรียกท่านปู่ของเจ้ามาดูเร็วเข้า !” อาหยวนเอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจ

“ได้เลยพี่สาว !”

ว่าแล้วเฟิงหลิงหวนก็รีบวิ่งออกไปทันที

อาหยวนมองดูเสิ่นจิงหงที่อยู่ในอ้อมกอด มองเห็นใบหน้าที่โทรมเสียยิ่งกว่าอะไรของนางก็เกิดรู้สึกนึกสงสารขึ้นมาจับใจ

หญิงสาวใช้มือลูบใบหน้าของเสิ่นจิงหงอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“น้องสาว เจ้ายังมีพวกเรา... เจ้าจะไม่มีวันเดียวดาย รอให้หลี่หลางกลับมาแล้ว จะให้พวกเจ้าได้แต่งงานกันอีกครั้ง พวกเราล้วนแต่เป็นคนในครอบครัวเดียวกันนะ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือ ?”

เมื่อเฟิงฉีถัวมาถึงก็เห็นว่าเสิ่นจิงหงหมดสติอยู่ในอ้อมกอดของอาหยวน จึงรีบปรี่เข้ามาดูอาการ

เฟิงหลิงหวนเองก็เข้ามามองในระยะประชิด สีหน้าดูวิตกกังวลนัก

อาหยวนบอกว่าเสิ่นจิงหงเสียใจจนสลบไป เฟิงฉีถัวจึงรีบจับชีพจรให้แก่เสิ่นจิงหง เมื่อพิจารณาอาการดูครู่หนึ่งแล้วจึงค่อยถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น

เฟิงฉีถัวพยักหน้ารับ

จากนั้นเขาก็ฝังเข็มให้เสิ่นจิงหงอีกหลายเข็ม แล้วจึงค่อยเขียนใบสั่งยา ให้เจ้าหนูน้อยรีบวิ่งเอาไปให้คนที่ร้านขายยา แล้วรีบนำยากลับมาต้ม

ครั้นเมื่อวุ่นวายกันอยู่ครึ่งค่อนวัน หลังจากเสิ่นจิงหงได้กินยาแล้ว เพียงไม่นานก็ค่อย ๆ ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาได้

ทว่า เมื่อลืมตาขึ้นมาได้แล้ว น้ำตากลับไหลอาบแก้มไม่หยุดจนทำให้หมอนเปียกเป็นจุดใหญ่

“แม่นางเสิ่น ?”

“แม่นางเสิ่น ?”

อาหยวนและเฟิงฉีถัวรีบเรียกชื่อของหญิงสาวทันที

แต่ดวงตาของเสิ่นจิงหงกลับไร้ซึ่งแววแห่งความมีชีวิตชีวา นางมองไปยังเพดานของห้อง พยายามดิ้นรนที่จะลุกขึ้นมานั่งให้ได้

“แม่นางเสิ่น ท่านอย่าเพิ่งขยับตัวเลย ตอนนี้ท่านร่างกายอ่อนแอ ต้องการการพักผ่อน !” เฟิงฉีถัวรีบเข้ามาห้ามในทันที

“ท่านพี่เสิ่น ท่านฟื้นแล้ว ท่านทำให้ข้าตกใจแทบแย่แน่ะ ท่านพี่เสิ่น ท่านอย่าขยับตัวมั่วซั่วนะ !” เฟิงหลิงหยวนเองก็พลอยวิตกกังวลไปด้วย รีบเข้ามาดังตัวเสิ่นจิงหงเอาไว้”

อาหยวนไม่พูดอะไร ทำได้เพียงลอบถอนหายใจเท่านั้น

“ข้า ข้าจะไปตามหาท่านพี่...”

ดวงตาทั้งสองข้างของเสิ่นจิงหงนั้นเอ่อล้นด้วยน้ำตา

น้ำเสียงขึ้นจมูกและสะอื้นไห้นั้น เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเจ็บปวด