องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1113

เมื่อได้ยินจักรพรรดินีพูดจาถากถางตัวนางเองเช่นนี้ หลี่จุ่นก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

จักรพรรดินีไม่เคยแสดงท่าทางขาดสติเช่นนี้ต่อหน้าเขาเลย ดูจากครั้งนี้แล้วคงเป็นความรู้สึกจริง ๆ ที่หลั่งรินออกมาแต่นี่กลับทำให้หลี่จุ่นถึงกับไปไม่ถูก

เขาอ้าปากค้าง มองดูจักรพรรดินีด้วยความอึ้ง

แม้ผ่านไปชั่วขณะหนึ่งแล้วก็ยังไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

จักรพรรดินีนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทีอ่อนล้า สองมือพิงลงบนโต๊ะ

“บางทีท่านอาจคิดว่าข้าจิตใจดีมีเมตตา แต่เดิมทีข้าก็เป็นคนเช่นนี้ อาจารยืของท่านชอบบอกว่าคนอย่างข้าทำการใหญ่ไม่สำเร็จ... แต่ข้าเองก็มิได้อยากจะทำการใหญ่ให้สำเร็จอะไร เดิมข้าก็เป็นเพียงสตรีคนหนึ่ง มิได้มีความปรารถนาเช่นนี้เสียหน่อย”

“ฝ่าบาท...”

หลี่จุ่นยังคงอ้าปากค้าง ภายในใจนึกทอดถอนใจ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซึมขึ้นมา

จักรพรรดินีเช่นนี้ถึงจะดูเป็นจริง ถึงจะดูเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง

ส่วนจักรพรรดินีก่อนหน้านี้ในภาพจำของเขา เป็นเพศหญิงที่มิใช่ผู้หญิง

แต่ตอนนี้กำลังคุยกันเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง นี่คือช่วงเวลาแห่งสงคราม หากว่าจักรพรรดินีเป็นเพียงสตรีคนหนึ่ง เช่นนั้นก็คงเป็นปัญหาใหญ่เลยทีเดียว

“หลี่จุ่น ข้าขอบคุณมากที่ท่านปรากฏตัวขึ้นในยามนี้ หากไม่ได้พบท่าน ไม่แน่ว่าทัพใหญ่ของแคว้นหนานอาจถูกราชวงศ์อู่กินรวบไปเสียแล้ว และแคว้นหนานของข้าคงเป็นดั่งที่อาจารย์ของท่านบอก ว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์อู่ไปแล้ว...”

“ถึงแม้ว่านางจะเอาแต่บอกว่าอยากให้แคว้นหนานกลายเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์อู่ แต่ก็มิใช่ด้วยวิธีนี้เช่นกัน เกรงว่าตอนนี้อาจารย์ของท่านคงผิดหวังในตัวข้ามาก แน่นอนว่าข้าเองก็ทำให้นางผิดหวังมาไม่น้อย มิใช่แค่เพียงครั้งนี้เท่านั้น”

จักรพรรดิหญิงเยาะเย้ยตัวเอง แววตาของนางเต็มไปด้วยความไร้เรี่ยวแรงและความเสียใจ

หลี่จุ่นทำได้เพียงรับฟัง หากแต่มิได้เอ่ยคำใดออกมา

เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดเช่นใดดี

แคว้นหนานก็มิใช่แคว้นหนานของเขา... เดิมทีเจตนารมณ์ของเขาก็เพียงแค่ต้องการใช้แคว้นหนานไปตีราชวงศ์อู่ก็เท่านั้น เพียงแต่อยู่ไปอยู่มา ดูเหมือนว่าตัวขาเองกลายเป็นหนึ่งเดียวกับแคว้นหนานไปเสียแล้ว

หลัก ๆ แล้วก็เป็นเพราะจักรพรรดินีหญิงเชื่อใจในตัวเขา ทำตามความคิดของเขาในการทำสงครามการศึกครั้งนี้

ในใจของเขาย่อมเกิดความรู้สึกเหมือนได้มีที่พักพิง

แต่ถึงอย่างไรจักรพรรดินีก็เป็นผู้ที่ตัดสินใจทุกอย่างในแคว้นหนานอยู่ดี หากนางรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง ต่อให้ตัวเขาเองรู้สึกว่ามันถูกต้องแล้ว ก็ไร้ซึ่งหนทางแย้งได้อยู่ดี

อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น

จะเป็นการใช้ชาวบ้านเมืองเหยียนโจวหรือการสังหารจางเป่ยก็ดี นี่คือความคิดเห็นของเขา คือวิธีที่เขาคิดมาแล้วว่าดีที่สุด

แต่จักรพรรดินีหญิงก็ไม่ได้เห็นด้วย

“ฝ่า... ฝ่าบาท... คิด... คิดไม่ถึงว่า ฝ่าบาทจะทรงงดงามได้ถึงเพียงนี้” หลี่จุ่นเผลอหลุดปากพูดออกไปตามความในใจของตนเองทันที

แต่ทว่าเมื่อเขาพูดออกไปก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาเสียแล้ว

บ้าจริง...

เขากับจักรพรรดินีหญิงยังไม่ได้สนิทสนมกันถึงขั้นนี้เสียหน่อย... ถ้าหากว่านางตบเขาขึ้นมา เช่นนั้นตนเองก็มิต้องถึงที่ตายหรอกหรือ ?

นี่คือบุคคลที่อยู่ระดับเดียวกับอาจารย์ราคาถูกของเขาอย่างซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เชียวนะ ลำพังแค่ลมปราณคุ้มกันของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ก็ทำให้เขานอนหยอดน้ำข้าวต้มได้หลายวันแล้ว...

หากว่าจักรพรรดินีตบเขาอย่างเต็มแรงละก็ เห็นทีชีวิตที่เหลือของเขาก็คงต้องถึงกาลอวสานเสียแล้ว !

ทว่า

จักรพรรดินีกลับทำเพียงยิ้มเขินแล้วเอ่ยขึ้น

“เมื่อเทียบกับอาจารย์ของท่านแล้ว ข้า... ข้ายังห่างชั้นอีกมาก...”

คราวนี้หลี่จุ่นถึงกับมองตาไม่กระพริบ

พลังโจมตีแห่งรอยยิ้มของจักรพรรดินีนั้น... ทะลุปรอท !