องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1119

ภายในค่ำคืนเดียวของเมืองอวี๋โจว ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปราวพลิกฟ้าพลิกแผ่นดิน

พื้นที่ที่เดิมทีเคยเป็นของราชวงศ์อู่ ตอนนี้กลายเป็นพื้นที่ของทัพแคว้นหนาน กำลังพลของทัพแคว้นหนานหนึ่งแสนนายได้เข้ายึดเมืองทั้งเมืองนี้ไว้แล้ว

ชาวบ้านต่างก็พากันหวาดกลัวยิ่งกว่าอะไร

แต่เมื่อถึงช่วงบ่าย เฟิงอู่หังก็ให้คนไปติดประกาศแจ้งแก่ชาวบ้านว่าไม่ต้องกังวลไป พวกเขาเคยใช้ชีวิตอย่างไรก็ให้ทำเข่นนั้นต่อไป ไม่ต้องสนใจทัพแคว้นหนานของพวกเขา

ขณะที่อู่เฟิงหังก็สั่งให้กองทัพห้ามรบกวนชาวบ้านเด็ดขาด

ยืนหยัดว่าจะไม่เห็นแก่ตัวเอาเงินเก็บเล็กผสมน้อยของชาวบ้าน จะไม่แย่งชิงทรัพย์คนรวย ไม่เช่นนั้นยามที่ต้องเจอกฎกองทัพ จะต้องถูกบั่นหัวที่ลานเท่านั้น !

ทัพแคว้นหนานที่เฟิงอู่หังพามาเหล่านี้ เดิมทีก็มิใช่พวกที่มีพฤติกรรมร้ายแรงอะไร บนตัวก็มิได้ใกล้เคียงกับความเป็นโจร ย่อมไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้อยู่แล้ว

เรียกได้ว่าทางเมืองอวี๋เจียงนั้นไม่มีการทำเรื่องผิดพลาดแน่นอน !

ทว่าในระยะเวลาวันสองวันนี้ ชาวบ้านในเมืองย่อมเกิดความหวาดกลัว มีบางคนกลัวเรื่องวุ่นวาย ไม่กล้าอยู่ต่อในเมือง จึงรีบเก็บข้าวของแล้วออกจากเมืองไปในวันนั้นทันที

เฟิงอู่หังเองก็มิได้ให้คนไปรั้งตัวหรือขัดขวางไว้ ในเมื่อชาวบ้านอยากจะไปก็ปล่อยให้พวกเขาไป ภายในใจเองก็อดทอดถอนใจไม่ได้

หากสู้รบต่อไปเช่นนี้ ชาวบ้านต้องแยกย้ายกันไป ลำบากลำบน ใช้ชีวิตลำบากอย่างไม่ต้องหาคำเอ่ย

เมื่อก่อนเขาเป็นแม่ทัพชายแดน มีหน้าที่เพียงต่อต้านศัตรูภายนอก ทัพใหญ่ของเขาสู้รบกับทัพศัตรู ก็เป็นที่ที่ไม่มีชาวบ้านอยู่อาศัย

ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่ชาวบ้านถูกจับเป็นตัวประกันไว้ตรงกลาง เฟิงอู่หังในสมัยก่อนนั้นไม่เข้าใจก็จริง แต่ในตอนนี้เขาเข้าใจดีแล้ว

แต่แล้วก็ไม่อาจทำอะไรได้เช่นกัน

“ท่านแม่ทัพ เราสืบพบว่าเมืองอวี๋เจียงนี้มีครอบครัวของขุนนางอาศัยอยู่ไม่น้อยเลยขอรับ“

ใกล้จะถึงตอนกลางคืนแล้ว จู่ ๆ หยวนเฟิงก็เข้ามารายงานให้เฟิงอู่หังทราบ

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินก็หรี่ตาลงทันที

หยวนเฟิงจึงรีบถามออกไป “ท่านจอมทัพ จะให้ควบคุมตัวคนเหล่านี้ไว้หรือไม่ขอรับ ?”

เฟิงอู่หังคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ส่ายหัวเป็นคำตอ

“ไม่ต้องแล้ว ถึงพวกเขาจะเป็นครอบครัวของขุนนางแคว้นศัตรู แต่ก็เป็นชาวบ้าน ในเมื่อเป็นชาวบ้าน เช่นนั้นพวกเราก็อย่าสร้างความลำบากใจให้พวกเขาไปเลย”

“ถ่ายทอดคำสั่งลงไป ไม่ว่าใครก็ตามห้ามออกจากค่ายทหารโดยพลการ ทำให้ชาวบ้านหวาดกลัว ผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งต้องถูกลงโทษตามวินัยทหาร !”

เฟิงอู่หังรู้ว่าคนในครอบครัวน้นจะรับบาปแทนกันไม่ได้ ขุนนางของแคว้นศัตรูเหล่านี้ แม้จะทำงานเพื่อแคว้นศัตรูก็ตามที

แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นพวกเขา ครอบครัวของพวกเขาก็คือครอบครัว ในบางเวลาก็ไม่ควรถูกเหมารวมเป็นสิ่งเดียวกัน

“ขอรับ !” หยวนเฟองพยักหน้ารับคำสั่งในทันที

ในขณะที่กำลังจะเดินออกไปนั้นเอง

เฟิงอู่หังกลับเรียกตัวเขาไว้ สีหน้าดูครุ่นคิดอยู่ไม่น้อยแล้วเอ่ยขึ้น

เป็นทหารอารักขาที่เฝ้าอยู่หน้ากองทัพ ในมือถือเทียบเชิญหนึ่งมา แสดงท่าทีคารวะต่อเฟิงอู่หังแล้วก็เอ่ยขึ้น

“ท่านจอมทัพ นี่คือสิ่งที่มีคนส่งมาให้เมื่อครู่ขอรับ...”

เมื่อเฟิงอู่หังหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเทียบเชิญที่เชิญให้เขาไปร่วมงานมงคล !

งานมงคลของใครกัน ?

งานวิวาห์ของบุตรสาวแห่งอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังโส่วหนิงแห่งราชวงศ์อู่ !

เฟิงอู่หังถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวด

นี่จะมาไม้ไหนกันแน่ ?

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายแห่งราชวงศ์อู่ผู้นี้ถึงได้เชิญตนเองไปร่วมงานวิวาห์ของบุตรสาวเสียได้ ?

นี่มันไม่แปลกไปหรือ ?

พวกเขาเป็นศัตรูกันนะ !

เฟิงอู่หังมองดูวันที่ก็เห็นว่าเป็นวันมะรืน เมื่อนึกคิดดูแล้วก็นึกไม่ออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่

จึงวางเทียบเชิญนั้นลงข้าง ๆ โต๊ะโดยไม่สนใจ