องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1120

ณ เมืองอวี๋เจียง จวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายตระกูลหวัง

หวังเยียนหรันเพิ่งตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินเสี่ยวจูบอกว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์มาหา จึงรีบให้เสี่ยวจู่พาตนเองไปยังห้องนอน

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เสี่ยวจูรีบวิ่งไปทันที

ไม่ทันไร จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา

เมื่อมองเห็นหวังเยียนหรันที่กำลังหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็อ้าปากคล้ายจะเอ่ยทัก แต่กลับมิได้พูดคำใดออกไป

เพราะไม่เจอกันเพียงไม่กี่วัน

หวังเยียนหรันมีสีหน้าซีดเซียว ดูทรุดโทรมยิ่งนัก ราวกับว่าป่วยครั้งใหญ่มาก็มิปาน

“พี่เฟยเอ๋อร์ ท่านมาได้อย่างไรกัน ?” หวังเยียนหรันลุกขึ้น พยายามฉีกยิ้มให้อีกฝ่าย แล้วรีบจับมือจ้าวเฟยเอ๋อร์ให้นั่ง

ในที่สุดจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ทนไม่ไหว น้ำตาไหลอาบแก้มพลางมองไปยังหวังเยียนหรันแล้วเอ่ยขึ้น

“น้องพี่ เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงดูโทรมเช่นนี้เล่า ?”

สายตาหวังเยียนหรันนั้นหลบหลีกอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก นางจับมือของจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้แล้วเอ่ยขึ้น

“พี่เฟยเอ๋อร์ ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ช่วงนี้เหนื่อยนิดหน่อย... จึงได้เป็นเช่นนี้”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ปาดน้ำตาที่ริมหางตาออกอย่างเบามือ แล้วจึงกัดฟันถาม

“น้องพี่ เจ้า... เหตุใดจึงแต่งงานกะทันหันเช่นนี้เล่า ? พรุ่งนี้ก็จะต้องแต่งงานแล้ว นี่มันเป็นเพราะเหตุใดกัน...”

หวังเยียนหรันรีบคว้ามือมาปิดปากจ้าวเฟยเอ๋อร์ไว้ สายตาดูเคว้งคว้าง แต่แล้วก็ยิ้มออกมา

“พี่เฟยเอ๋อร์ บุรุษโตแล้วต้องแต่งงาน สตรีโตแล้วก็ต้องแต่งงานเช่นกันมิใช่หรือ ตอนนี้ข้าก็โตแล้ว ได้เวลาแต่งงานแล้วละ... คุณชายตระกูลฮั่วนั่นมีหน้าตาท่าทางเก่งกาจ ไม่ด้อยไปกว่า... หลี่หลางของท่านหรอกนะ !”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ถึงกับนิ่งอึ้งไป ด้วยไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

แม้หวังเยียนหรันจะไม่เคยพูดชัดเจน แต่นางจะปิดบังหัวใจตัวเองไว้ได้อย่างไรกันเล่า ?

หวังเยียนหรันเองก็รักหลี่จุ่นเช่นกัน แต่เหตุใดตอนนี้จู่ ๆ จึงจะแต่งงานเสียเล่า ?

นี่มันเพราะเหตุใดกัน ?

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่อาจเข้าใจได้

หวังเยียนหรันจ้าวเฟยเอ๋อร์ ภายในใจรวดร้าวดั่งถูกมีดกรีดแทง

แต่นางจะบอกพี่เฟยเอ๋อร์ได้อย่างไรเล่าว่าหลี่หลางไม่อยู่แล้ว... เขากลับมาไม่ได้อีกแล้ว ?

นางรักเดียวใจเดียวต่อหลี่หลางเช่นนี้ คลั่งไคล้ในรักถึงเช่นนี้... หากว่าบอกนางไปในตอนนี้ เช่นนั้นพี่เฟยเอ๋อร์ที่น่าสงสารจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกันเล่า ?

ด้วยเหตุนี้ นางจึงยังไม่อาจบอกจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้

ความเจ็บปวดนี้ นางจะแบกรับไว้เพียงคนเดียว...

อวี้เซียงอึดอัดยิ่งนัก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

นั่นเป็นถึงหนึ่งในว่าที่ฮูหยินของหัวหน้าสมาคมเชียวนะ !

หากว่าตนเองต้องทนมองนางแต่งงานกับผู้อื่นไป แล้วจะบอกกับหัวหน้าได้อย่างไรเล่า ?

“คุณหนูหวัง เหตุใดจู่ ๆ ถึงแต่งงานเสียได้นะ ?”

อวี้เซียงคิดอย่างไรก็คิดไม่ตก จึงตัดสินใจไปยังบ้านตระกูลหวังเพื่อถามให้แน่ชัด

อวี้เซียงสั่งให้คนเตรียมของขวัญไปด้วย เพื่ออ้างว่าเป็นการมาแสดงความยินดี แล้วจึงตรงไปยังจวนตระกูลหวัง

หวังเยียนหรันกำลังลองสวมชุดวิวาห์อยู่กับจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่รู้สึกอึดอัดใจ ก็ได้ยินว่าคนรับใช้มาแจ้งว่าเถ้าแก่จากหอหรูอี้เดินทางมาแสดงความยินดีและนำของขวัญมามอบด้วยตัวเอง

ทั้งสองสาวก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

“เถ้าแก่หอหรูอี้หรือ ?” หวังเยียนหรันนึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย

จ้าวเฟยเอ๋อร์เองก็ไม่เข้าใจนัก

ทว่า ทั้งสองคนก็เข้าใจได้ในทันที

คากว่าอีกฝ่ายคงอยากถือโอกาสนี้มาสร้างสัมพันธ์อันดีงาม เพื่อขอให้เกิดการร่วมมือทางธุรกิจในอนาคต

หวังเยียนหรันจึงจูงมือจ้าวเฟยเอ๋อร์แล้วออกไปพบแขก