องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1121

ทั้งสองสาวมาถึงยังโถงรับแขก

มีคนเรียกให้อวี้เซียงนั่งลงแล้ว

“เถ้าแก่อวี้ ท่านมาได้อย่างไร?”

หวังเยียนหรันกับจ้าวเฟยเอ๋อร์เดินจูงมือกันออกมา ช่างเหมือนกับพี่น้องแท้ ๆ คู่หนึ่งจริง ๆ

มิหนำซ้ำทั้งสองคนยังงดงามถึงเพียงนี้อีก ทำเอาคนเห็นแล้วเป็นต้องใจสั่นไหว

อวี้เซียงรีบลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยว่า

“คุณหนูหวัง ท่านหญิงจ้าว...ข้าน้อยบังอาจมารบกวน ได้โปรดอย่าถือโทษ! เพียงแต่ได้ยินมาว่าพรุ่งนี้คุณหนูหวังจะแต่งงาน ก็เลยตั้งใจมาแสดงความยินดีด้วย!”

“เถ้าแก่อวี้พูดเกินไปแล้ว เถ้าแก่มาได้ นับเป็นวาสนาของข้าจริง ๆ!”

หวังเยียนหรันรีบยิ้มพลางเอ่ยปาก ก่อนจะเชิญให้อวี้เซียงนั่งลงอีกครั้ง

จ้าวเฟยเอ๋อร์เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ

ทักทายกันอยู่ครู่หนึ่ง

อวี้เซียงก็อดไม่ได้ที่จะบังอาจเอ่ยถามขึ้นว่า

“เหตุใดคุณหนูหวังถึงแต่งงาน...อย่างกะทันหันเช่นนี้เล่า?”

หวังเยียนหรันแต่งงานอย่างกะทันหันจริง ๆ!

ไม่มีการหมั้นหมาย และไม่มีข่าวลือใด ๆ จู่ ๆ ก็แพร่ข่าวว่านางจะแต่งงานออกมาเลย

นี่ไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ และไม่มีพิธีรีตองเลยจริง ๆ!

อวี้เซี้ยงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าในนี้ต้องมีความลำบากใจอะไรแน่ ๆ

ไม่อย่างนั้นดีร้ายอย่างไรหวังโส่วหนิงก็เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีแห่งราชวงศ์อู่ผู้สง่า ลูกสาวแต่งงานเรื่องใหญ่ปานนี้ เหตุใดถึงจัดอย่างลวก ๆ เช่นนี้เล่า?

เมื่ออวี้เซียงถามขึ้นมา จ้าวเฟยเอ๋อร์เองก็รีบมองไปที่หวังเยียนหรัน

นางเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเป็นเพราะเหตุใด

แน่นอนว่า

การที่อวี้เซียงถามขึ้นมาเช่นนี้เสียมารยาทเป็นอย่างยิ่ง ทว่านางไม่ถามให้รู้แจ้งแจ่มชัดไม่ได้!

ครั้นหวังเยียนหรันถูกอวี้เซียงถามขึ้นมาเช่นนี้ สีหน้าก็พลันไม่เป็นธรรมชาติอยู่นิดหน่อย นางเบือนหน้าไปเล็กน้อย ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ก็แค่เจอคนที่เหมาะสม เลือกวันสู้วันที่เหมาะสมไม่ได้ กับคุณชายชุยเองก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว...พี่รองเองก็พอใจเป็นอย่างมาก ก็เลย...แต่งงานกันเสียเลย”

จ้าวเฟยเอ๋อร์หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เล็กน้อย ราวกับไม่พอใจกับคำตอบนี้สักเท่าไร

“นี่...”

ใบหน้าของอวี้เซียงเต็มไปด้วยความตกตะลึง

นางเองก็ไม่พอใจกับคำตอบนี้สักเท่าไรนัก

เป็นไปได้อย่างไร?

นางกับหัวหน้าสมาคมถูกตาต้องใจกันถึงเพียงนี้...ถึงขั้นที่ว่าหัวหน้าสมาคมเคยจงใจกำชับกับตน ให้นางคอยดูแลทั้งสองสาวให้ดี

หวังเยียนหรันและหัวหน้าสมาคมทั้งสองคนมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน และนางยังรู้ดีว่าหวังเยียนหรันเองก็มีความรักลึกซึ้งกับหัวหน้าสมาคมเช่นกัน

ตอนนี้เป็นไปได้อย่างไรที่จะยอมให้ตัวเองแต่งงานออกไปอย่างง่ายดายเช่นนี้?

“คุณหนูหวัง เป็นเพราะว่าแต่งงานกับคนที่อยากแต่งงานด้วยที่สุดไม่ได้ใช่หรือไม่ ก็เลย...ไม่สนใจแล้ว?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ในใจของหวังเยียนหรันก็เคร่งเครียด สีหน้าเปลี่ยนไปจนดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่เล็กน้อย!

จ้าวเฟยเอ๋อร์เองก็มองไปอวี้เซียงในทันใด นางเผยอปาก ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของนางอยู่นิดหน่อย

“เถ้าแก่อวี้คิดเยอะเกินไปแล้ว ข้าแค่เจอแล้วก็แต่งงานด้วยเลย ไม่ได้มีความลำบากใจอะไรหรอก!”

หลังหวังเยียนหรันเหม่อลอยไปเล็กน้อย ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นพรวด แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกอยู่หน่อย ๆ

“เถ้าแก่อวี้ ข้าน้อยกำลังจะแต่งงานเร็ว ๆ นี้ หากเถ้าแก่อวี้มาเพื่อแสดงความยินดี ข้าน้อยก็ย่อมต้องต้อนรับขับสู้อยู่แล้ว แต่หากไม่ใช่ ก็ขอเชิญเถ้าแก่อวี้กลับไปเถิด! หากเถ้าแก่อวี้จงใจมาวิเคราะห์หรือซุบซิบนินทาอะไร ก่อกวนเรื่องแต่งงานของข้าให้วุ่นวาย...เช่นนั้นก็ไม่สะดวกจะรับรอง!”

สีหน้าของอวี้เจียงเปลี่ยน นางรีบลุกขึ้นแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ขอโทษด้วย คุณหนูหวัง เป็นข้าที่มารบกวนเอง! ขอตัวก่อน!”

อวี้เซียงไม่อยู่ขออยู่ต่อแล้ว!

นางรีบขอตัวลาในฉับพลัน!

นางต้องรีบไปแจ้งหัวหน้าสมาคมให้เร็วที่สุด!

เกรงว่าหวังเยียนหรันจะเข้าใจผิดคิดว่าหลี่จุ่นตายไปแล้วจริง ๆ และหัวหน้าสมาคมเองก็เคยกำชับว่าห้ามบอกเรื่องที่เขาแกล้งตายกับผู้ใดเป็นอันขาด

นางไม่กล้าตัดสินใจโดยพละการ จึงต้องรีบกลับไปรายงาน!

ให้หัวหน้าสมาคมเป็นคนตัดสินใจเอง!