องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1137

ยามเมื่อหลี่จุ่นเดินออกจากห้อง ฟ้าก็มืดแล้ว

เขาเรียกหาลูกจ้างมาไถ่ถามจนรู้ว่าอวี้เซียงกลับมาแล้ว

จากนั้นก็ให้อวี้เซียงมาหาเขา

หวังเยียนหรันยังคงนอนหลับสนิท หญิงสาวหมดซึ่งเรี่ยวแรง ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นครั้งแรกของนาง ยังไม่คุ้นเคยดี อีกทั้งความแข็งแกร่งทางร่างกายก็ไม่มากพอ

หลี่จุ่นนัดเจอกับอวี้เซียงในห้องข้าง ๆ

“คารวะท่านหัวหน้า !”

อวี้เซียงซึ่งสวมชุดคลุมยาวสีม่วงโค้งคำนับเมื่อเข้าพบหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้ารับแล้วจึงเอ่ยถามขึ้น

“ตระกูลหวังและตระกูลชุยมีท่าทีอย่างไรบ้าง ?”

“เรียนท่านหัวหน้า... อัครมหาเสนาบดีหวังและชุยเหวินทะเลาะกันที่เรือนตระกูลซุย จากนั้นอัครมหาเสนาบดีหวังและฮูหยินหวังก็ออกจากตระกูลซุยด้วยความโกรธ ตอนนี้ได้กลับไปที่จวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังแล้ว”

นางแอบมองดูสีหน้าของผู้เป็นหัวหน้า พลันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนที่นางกลับมาตอนแรกก็รีบมาหาเขาทันที แต่กลับได้ยินเพียงเสียงที่อันอ่อนโยนจากภายในห้องเท่านั้น ใบหน้าของหญิงสาวก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา

คราวนี้นางก้มหัวลงต่ำกว่าเดิม

หลี่จุ่นยืนเอามือไพล่หลัง ขมวดคิ้วนั้น ก่อนจะคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขึ้นช้า ๆ

“รีบส่งคนไปตรวจสอบที่ตระกูลชุยอีกที ตระกูลชุยต้องไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่าย ๆ อย่างแน่นอน !”

ดวงตาของหลี่จุ่นก็เริ่มฉายแววเย็นชาขึ้นเล็กน้อยในยามที่เขาพูด

หากตระกูลชุยไม่รู้จักประมาณตัว เช่นนั้นก็อย่าโทษเขาที่เลือกลงมือโดยไม่สนใจใคร !

ตระกูลใหญ่ที่แม้แต่หลี่เจิ้งก็ต้องการครอบครอง ถึงจะน่าเสียดายไปบ้างที่ต้องมาถูกทำลายไปเช่นนี้ แต่ถ้าหากยืนกรานที่จะพัวพันกับเรื่องนี้ต่อไป เช่นนั้นก็ต้องใช้กองทัพใหญ่มาปราบปราม

กวาดล้างตระกูลชุยให้หมดสิ้น...จากโลกนี้ !

หลี่จุ่นเองก็ใช่ว่าจะเป็นคนที่ไร้เหตุผล อีกฝ่ายต้องการแต่งงานกับหวังเยียนหรัน ก็ใช่ว่าจะเป็นการดูหมิ่นเขา อีกฝ่ายคงไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหวังเยียนหรันมากนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเรื่องนี้หวังโส่วหนิงเป็นผู้เห็นด้วย ดังนั้นตระกูลชุยก็ไม่ได้ทำผิดอันใด

เพราะถึงอย่างไรมันเป็นเรื่องของความตกใจปลงใจกันทั้งสองฝ่าย

แต่การที่ไม่ผิดแต่กลับหาเรื่องทำผิด... นั่นละคือหายนะ !

“เจ้าค่ะนายท่าน !“ อวี้เซียงพยักหน้ารับทันที

คราวนี้หลี่จุ่นจึงหยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะถามขึ้น "จริงสิ ท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์... ตอนนี้อยู่ที่ใดหรือ เหตุใดวันนี้... นางจึงไม่มาร่วมงานวิวาห์เล่า ?"

ห้องของนางยังคงจุดเทียนส่องสว่าง

หลี่จุ่นสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทันที อีกทั้งหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น

จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นถึงรักแรกของเขา... ทั้งสองคนรักกัน จ้าวเฟยเอ๋อร์หลงรักเขายิ่งนัก แต่เขากลับไม่ได้เจอนางมานานแล้ว

หวังเยียนหรันเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้เขาฟังทีละน้อยจนหมด ผู้หญิงสองคนนี้... ทุ่มเทเพื่อตนเองมากเกินไปแล้วจริง ๆ

“เฟยเอ๋อร์...”

หลี่จุ่นมองไปที่ห้องของหวังเยียนหรันแล้วกระซิบกระซาบกับตัวเอง

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองไปโดยรอบ ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ เมื่อครุ่นคิดดูแล้วก็ยื่นมือออกไปเคาะประตูเบา ๆ

“ใครน่ะ ?”

เสียงที่อ่อนโยนและคุ้นเคยของจ้าวเฟยเอ๋อร์ดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาว ภายในใจของหลี่จุ่นก็เต็มไปด้วยความคิดถึง

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยเอ่ยออกไปว่า "เฟยเอ๋อร์...ข้าเอง"