องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1138

เมื่อได้ยินเสียงของตน จู่ ๆ ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

เมื่อรออยู่เนิ่นนานแต่กลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ หลี่จุ่นก็ถึงกับนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เขายื่นมือออกมาและเคาะประตูเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เฟย... เฟยเอ๋อร์... ข้าเอง เหตุใดเจ้าจึงไม่เปิดประตูเล่า ?”

“ไม่ !”

จ้าวเฟยเอ๋อร์เอ่ยด้วยเสียงสะอื้นไห้ ทั้งที่นางยืนอยู่หน้าประตูแล้ว แต่กลับไม่ยอมเปิดประตูออกไป

หลี่จุ่นฟังแล้วก็ตกใจ เขารีบเอ่ยถามด้วยความร้อนรน

“เฟยเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป ? เจ้าร้องไห้ทำไมกัน ?”

"ไม่..." จ้าวเฟยเอ๋อร์ร้องไห้พยายามกลั้นสะอื้น ส่ายหัวซ้ำ ๆ ไปมา

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ภายในใจเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมานัก เขากัดฟันและถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“เจ้า เจ้าไม่อยากเจอข้าหรือ ? เจ้าโทษที่ข้าที่ไม่ได้ติดต่อเจ้ามาเป็นเวลานานใช่หรือไม่ ?”

“หลี่หลาง...ข้า ข้าผิดต่อท่านเหลือเกิน !”

จ้าวเฟยเอ๋อร์สะอื้นไห้ น้ำตาไหลรินราวสายฝน

หญิงสาวพิงร่างแนบประตูเบา ๆ แต่กลับดันประตูไว้จนแน่นไม่ยอมเปิด

ขอโทษเขาหรือ ?

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นหลี่จุ่นก็หรี่ตาลง ในใจของชายหนุ่มนึกแปลกใจขึ้นมา

จ้าวเฟยเอ๋อร์จะรู้สึกผิดกับตัวเองได้อย่างไรกัน ?

นี่นางไปหลงรักคนอื่นแล้วหรือเปล่า ?

แต่ก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นได้...

“เฟยเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงพูดแบบนั้นเล่า ? เจ้าเปิดประตูก่อนเถิด” หลี่จุ่นกล่าวออกมา

จ้าวเฟยเอ๋อร์ได้ยินเช่นนั้นก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงค่อย ๆ เปิดประตู

หลี่จุ่นรีบพุ่งตัวเข้าไปภายในห้องแล้วปิดประตูทันที

เมื่อมองเพียงครู่เดียว เขาก็ได้เห็นใบหน้าสะสวยที่มีน้ำตาไหลรินของจ้าวเฟยเอ๋อร์ ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยและสนิทสนม กระทั่งทำให้เขาคิดถึงนางเพิ่มเป็นทวีคูณ

จ้าวเฟยเอ๋อร์ในตอนนี้น้ำตาไหลอาบแก้ม มองดูชายหนุ่มด้วยท่าทีนิ่งอึ้งอย่าง มองดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก

“เฟยเอ๋อร์ !”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ส่ายหัว นางมองเข้าไปในดวงตาของหลี่จุ่นก่อนจะเผยรอยยิ้มที่งดงามและเต็มไปด้วยความเขินอาย "ไม่เลย หลี่หลาง... เป็นข้าเองที่ยินดีจะรอท่าน"

หญิงสาวใช้ลูบใบหน้าของหลี่จุ่น เอ่ยด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสงสาร "ท่านคงจะผ่านอะไรมามากมายนัก ลำบากท่านแล้วจริง ๆ ... "

หญิงสาวมองเห็นว่าใบหน้าที่เคยขาวสะอาดและหล่อเหลาของหลี่จุ่นนั้น ตอนนี้ดูโทรมลง ดูผ่านร้อนผ่านหนาวมามากนัก ดูไม่เหมือนองค์ชายผู้ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยอีกต่อไป หากแต่เป็นบุรุษผู้ผ่านความยากลำบากมามาก เปี่ยมไปด้วยประสบการณ์ชีวิต

โชคดีนักที่เขายังคงดูหล่อเหลาเช่นเคย ยังคงเป็นบุรุษรูปงามที่หาตัวจับยาก แต่จ้าววเฟยเอ๋อร์ก็ยังคงนึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจไม่ได้อยู่ดี

หลี่จุ่นเผยรอยยิ้มออกมา เขาเองพินิจดูใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์อย่างชัดเจน ก่อนจะใช้มือลูบไล้ใบหน้าของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน อดไม่ได้ที่จะจุมพิตลงบนริมฝีปากของนาง

“ข้าได้ยินมาว่าน้องเยียนหรันถูกชิงตัวไปกลางงานวิวาห์... ข้าก็รู้ได้ทันทีว่าท่านกลับมาแล้ว” จ้าวเฟยเออร์เอ่ยขึ้น

ทันใดนั้นสีหน้าของหลี่จุ่นก็ดูกระอักกระอ่วนขึ้นมาก่อนจะอธิบาย "ข้าสัญญากับเยียนหรันว่าข้าจะแต่งงานกับนางเมื่อข้ากลับมา... ข้าขอโทษ เฟยเอ๋อร์ เป็นข้าเอง..."

แต่แล้วจ้าวเฟยเอ๋อร์กลับหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ แล้วใช้ริมฝีปากอันอ่อนโยนของนางปิดปากของเขา

“หลี่หลาง ถึงท่านไม่บอกข้าก็รู้ น้องเยียนหรันทั้งมีเสน่ห์และน่ารักถึงเพียงนั้น อีกทั้งนางเองก็หลงรักท่านมากนัก หลี่หลาง หากท่านทำผิดต่อนาง นั่นต่างหากคือการที่ท่านทำผิดต่อข้าและน้องเยียนหรันจริง ๆ”

“เฟยเอ๋อร์...เจ้าช่างดีเหลือเกิน !”

หลี่จุ่นเกิดความซาบซึ้งใจขึ้นมาจับใจ เขาใช้มือประคองใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์และจูบนางด้วยความเสน่หาอันลึกซึ้ง