องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1139

จ้าวเฟยเอ๋อร์มีปมบางอย่างอยู่ในใจ

หญิงสาวแนบตัวเข้าใกล้ชิดในอ้อมแขนของหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความไม่สบายใจ

“หลี่หลาง... วันนั้นข้าไม่ควรตามท่านไป หากข้าไม่ไล่ตาม... ก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นในภายหลัง…”

ในเมืองหลวงของวันนั้น เจียงเยว่ฉานพาคนในลัทธิและหลี่จุ่นหนีออกจากเมืองหลวง แต่ระหว่างทางกลับเจอเข้ากับจ้าวเฟยเอ๋อร์ที่ตามมา

จากนั้นหลี่จุ่นจึงไม่สามารถหลบหนีได้พ้น ก่อนจะถูกจับเข้าคุกหลวง

เหตุการณ์นี้กลายเป็นหนามแทงใจของจ้าวเฟยเอ๋อร์ ทำให้นางรู้สึกผิดยิ่งนัก

ทำให้เมื่อครู่นี้นางจึงไม่กล้าพบหลี่จุ่น หากมิใช่เพราะห้วงรักในตอนสุดท้ายเอาชนะความรู้สึกผิดในใจของหญิงสาวได้ เกรงว่าตอนนี้ทั้งสองคนคงยื้อยุดไม่ยอมเปิดประตูเสียที

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินแล้วก็หัวเราะทันที

ชายหนุ่มรู้ดีว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังพูดถึงเรื่องใดอยู่

เขาลูบศีรษะของจ้าวเฟยเอ๋อร์ด้วยสีหน้าสงสาร แล้วจึงเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยน

“เฟยเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงโง่ได้ถึงเพียงนี้ ข้าจะโทษเจ้าได้อย่างไรเล่า... แล้วข้าก็โทษเจ้าไม่ลงด้วย แต่เจ้านี่สิ ได้ยินว่าตอนนั้นเจ้าก็บาดเจ็บด้วย”

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองไปยังหลี่จุ่นด้วยท่าทีนิ่งอึ้ง เมื่อได้ยินหลี่จุ่นเอ่ยว่าเขาไม่นึกโกรธนาง หญิงสาวก็อดหลั่งน้ำตาไม่ได้ จึงรีบส่ายหัวแล้วพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร ข้าไม่เป็นไร...”

บัดนี้นางรู้สึกโล่งใจยิ่งนัก

หลี่จุ่นเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเบามือ จากนั้นก็มองไปยังหน้าผากของนางที่บัดนี้มีรอยประทับสีขาวตื้น ๆ อยู่

แม้จะไม่เป็นอันตรายร้ายแรง แต่ก็ถือว่าเกิดข้อบกพร่องขึ้น

ในที่สุดหลี่จุ่นก็ยกน่องข้างขวาของจ้าวเฟยเอ๋อร์ขึ้น จนมองเห็นรอยแผลเป็นบนขาเรียวนั้น แผลเป็นเห็นได้ชัดเจนอีกทั้งไม่อาจรักษาให้หายได้

จ้าวเฟยเอ๋อร์มีท่าทีต่อต้านขึ้นเล็กน้อย คิดอยากจะป้องกันไม่ให้หลี่จุ่นเห็นความอัปลักษณ์ของตนเอง หญิงสาวกลัวว่าหลี่จุ่นจะไม่ชอบตนเองอีก แต่นางเองก็ไม่กล้าขัดขืน จนใบหน้าของนางร้อนผะผ่าวขึ้นมา

หลี่จุ่นสัมผัสแผลเป็นบนขาของหญิงสาวเบา ๆ รู้สึกสงสารเป็นยิ่งนัก

ในเวลานั้น โหลวฮวนฮวนหยุดนางไว้ไม่ให้ไล่ตาม แม้ว่าจะออมมือแล้ว แต่ก็ทิ้งร่องรอยที่ไม่อาจลบออกได้ไว้บนร่างของจ้าวเฟยเอ๋อร์

“หลี่หลาง ข้า…”

สุดท้ายจ้าวเฟยเอ๋อร์ก็ชักขาของตนกลับ สีหน้าของหญิงสาวดูประหม่าเล็กน้อย ทั้งยังเต็มไปด้วยความเขินอาย

ถึงอย่างไรก็เป็นขาของสตรีอยู่ดีนี่นะ

รักครั้งแรกเป็นสิ่งหอมหวานที่บุรุษไม่อาจเอาชนะได้เสมอมา แล้วจ้าวเฟยเอ๋อร์จะออกจากใจของหลี่จุ่นไปได้อย่างไรเล่า ?

เขาต้องรีบทะนุถนอมไว้เสียด้วยซ้ำ

ทั้งสองคนตระกองกอดกันเสียจนแน่น ต่างฝ่ายต่างรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความเสน่หาของกันและกัน

สุดท้ายหลี่จุ่นก็ไม่อยากบอกลาหญิงสาวไปง่าย ๆ เช่นนี้ เขาจึงโอบกอดนางไว้แน่นและนอนหลับด้วยกันไปทั้งคืน

ก่อนที่จ้าวเฟยเอ๋อร์จะตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้า เขาจึงทิ้งไว้เพียงจดหมายและจากไป

เขาต้องไปจัดการเรื่องที่จะตามมา

“หลี่หลาง !”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีไร้กังวล เมื่อนางมองไม่เห็นหลี่จุ่น ก็คิดไปว่านั่นเป็นเพียงความฝัน จึงกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกทันที

สุดท้ายหญิงสาวก็พบจดหมายฉบับหนึ่งอยู่บนโต๊ะ เมื่ออ่านจบแล้วจึงนั่งลงด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข นางรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ อีกทั้งใบหน้าของนางก็สดใสงดงาม

“หลี่หลาง…”

หญิงสาวเรียกชื่อคนรักขึ้นเบา ๆ หัวใจของนางเต็มไปด้วยความหอมหวาน ใบหน้าก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่สุขใจ