องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1148

หวังโส่วหนิงได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะเปิดประตูออกไปทันที

ครั้นเมื่อมองออกไปก็เห็นว่ามีไฟลุกไหม้อยู่ในเรือนทั่วทุกหนทุกแห่ง คนรับใช้ของจวนต่างก็กำลังรีบวิ่งวุ่นเพื่อดับไฟ ทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล

“เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดไฟจึงไหมได้เล่า ?!”

หวังโส่วหนิงเรียกบ่าวคนหนึ่งไว้

“นายท่าน พวกเราเองก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ จู่ ๆ ไฟมันก็เริ่มลุกไหม้แล้วก็ลามไปทุกที่... นายท่าน ท่านรีบพาคุณหนูกับฮูหยินออกไปหาที่หลบภัยก่อนเถิด !”

สีหน้าของหวังโส่วหนิงนั้นไม่สู้ดีนัก เขารีบวิ่งไปหาภรรยาและลูกสาวของเขาทันที

แต่ยังไม่ทันได้เดินสักกี่ก้าว จู่ ๆ ก็มีกลุ่มโจรสวมชุดสีดำและถืออาวุธมีคมปรากฏตัวขึ้น จากนั้นก็พุ่งเข้ามาโจมตี

ทันใดนั้นเอง หวังโส่วหนิงก็เกิดความหวาดกลัวจนหน้าซีดเผือด !

เขารีบก้าวถอยกลับ แต่ชายชุดดำกลุ่มนี้ต่างก็มีฝีมือวรยุทธ์ขั้นสูง แล้วเขาจะหนีไปที่ไหนได้เล่า ?

มีคนปรี่เข้ามาหมายจะใช้มีดดาบนั้นฟันเข้าที่ลำคอของเขา หวังโส่วหนิงเห็นดังนั้นก็หน้าซีดด้วยความตกใจ

“ ระวัง !”

โชคดีที่ว่าในช่วงเวลานี้เอง ได้มีชายชุดดำอีกกลุ่มหนึ่งพุ่งตัวออกมาและต่อสู้กับชายชุดดำอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

ป้องกันการจู่โจมที่หมายเอาชีวิตนี้ไว้ได้

“ท่านอัครมหาเสนาบดีหวัง ท่านจงไปที่ประตูหลังเดี๋ยวนี้ มีคนรอรับท่านอยู่ที่นั่น ! คุณหนูหวังและหวังฮูหยินกำลังรอท่านอยู่ที่ประตูหลังแล้ว !”

มีคนตะโกนร้องบอกขึ้นมา

หวังโส่วหนิงได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ ด้วยไม่รู้ว่าควรจะเชื่อดีหรือไม่ แต่อีกฝ่ายก็ไม่มีเวลามาพูดกับเขาอีก เพราะเริ่มฟาดฟันกับฝ่ายศัตรูแล้ว !

ในขณะนั้น หวังโส่วหนิงเองก็ไม่มีเวลามาสนใจมากนัก เขารีบวิ่งไปที่ประตูหลังทันที

คิดเสียว่าลองเสี่ยงดูสักตั้งก็แล้วกัน !

มิเช่นนั้น หากมิตายอยู่ในกองเพลิง ก็ต้องตายเพราะถูกคนบั่นหัวอยู่ดี !

หวังโส่วหนิงรีบวิ่งไปที่ประตูหลัง พบว่าลูกสาวและฮูหยินของตนกำลังรอเขาอยู่แล้วด้วยท่าทีร้อนใจ

เหล่าองครักษ์กำลังปกป้องพวกเขาอยู่ในจวน

แล้วยังมีชายชุดดำอีกสองสามคน

“ฮูหยิน เยียนเอ๋อร์ พวกเจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ?” หวังโส่วหนิงรีบรุดเข้าไปหาทันที

“ท่านพี่ ท่านมาเสียทีนะ !”

“ท่านพ่อ ดีจริง ๆ ที่ท่านไม่เป็นไร !”

หวังฮูหยินและหวังเหยียนหรันรีบพากันเดินไปหาหวังโส่วหนิงอย่างรวดเร็ว

ทั้งสามคนกอดกันจนแน่น

“ฮูหยิน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?” หวังโส่วหนิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ท่านอัครมหาเสนาบดีหวัง โปรดไปจากที่นี่ก่อนเถิดแล้วค่อยว่ากัน !” อวี้เซียงในชุดดำเดินออกมา

สีหน้าของหวังโส่วหนิงดูตกใจไม่น้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความตกตะลึง

“เจ้าคือเถ้าแก่ของหอหรูอี้ใช่หรือไม่ ?”

พระจันทร์เสี้ยวเผยโฉมบนท้องฟ้ายามรัตติกาล พื้นเบื้องล่างกลายเป็นสีเงินจนทั่ว

“ท่านหัวหน้า ตอนนี้เราตรวจสอบพบตำแหน่งที่อยู่ของอีกฝ่ายแล้วขอรับ !” เงาหนึ่งกระโดดลงมายืนต่อหน้าหลี่จุ่นด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะทำความเคารพและรายงานผลให้แก่หลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้ารับ ชายหนุ่มลุกขึ้นในทันที

“ดี ไปจัดการพวกมันซะ เหลือไว้ให้สอบสวนสักคนสองคนก็พอ !”

“ขอรับ !”

อีกฝ่ายรับคำสั่งแล้วรีบรุดออกไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ชายชุดดำคนเดิมก็กลับมารายงานอีกครั้ง

บอกว่าตอนนี้ได้กำจัดอีกฝ่ายจนสิ้นแล้ว

คราวนี้หลี่จุ่นจึงค่อยขยับตัวออกไป

เมื่อพวกเขามาถึงเรือนที่อยู่ห่างไกลจากภายในเมือง คนของสมาคมเทียนตี้ก็พากันมาล้อมคฤหาสน์ทั้งหลังเอาไว้แล้ว โดยมีการยืนเป็นสองแถว เมื่อพวกเขาเห็นหลี่จุ่นเดินมา ก็โค้งคำนับเพื่อแสดงความเคารพทันที

ดูมีอำนาจยิ่งนัก !

เบื้องหน้ามีคนสามคนที่ถูกจับตัวให้นั่งคุกเข่า รอให้หลี่จุ่นมาตัดสินโทษ

จากนั้นก็มีคนยกเก้าอี้มาให้หลี่จุ่นนั่ง เขาจึงลงไปนั่งทำท่าไขว่ห้างทันที

เมื่อมองดูทั้งสามคนตรงหน้าที่ถูกทำร้ายเสียจนหน้าบวมฟกช้ำ แทบหมดสิ้นซึ่งสภาพความเป็นคน หลี่จุ่นก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ยี่หระนัก

“พูดมาเถอะ พวกเจ้าสามคนมาจากไหนกัน เหตุใดจึงสั่งให้คนไปทำลายจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย ?”