องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1149

ตอนนั้นเอง คนร้ายทั้งสามคนจึงได้เห็นว่ามือสังหารที่น่ากลัวกลุ่มนี้ ที่บุกเข้ามาล้อมและสังหารคนของพวกเขาจนหมดนั้น กลับฟังคำสั่งจากเด็กหนุ่มเพียงคนเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กหนุ่มคนนี้ยังมีหน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้านมากเสียด้วย !

ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ไม่น่าเป็นบุคคลอันตรายได้เลย

เกินคาดไปจากที่พวกเขาจะจินตนาการได้

ทั้งสามมองหน้ากันโดยไม่เอ่ยอันใด

หลี่จุ่นรอดูอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีใครพูด ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เขาหันมาทำสัญญาณมือแก่ให้เพชฌฆาตที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

ทันใดนั้นเอง เมื่อเพชฌฆาตเดินก้าวออกมา ขวานนั้นก็ถูกตวัดลงไปจนบั่นศีรษะของสองในสามได้อย่างราบรื่น

ศีรษะมนุษย์ทั้งสองนั้นร่วงหล่นลงไปกับพื้น ด้วยแสงไฟของคบเพลิงที่สาดส่อง ทำให้สีของโลหิตนั้นดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม !

“อ๊าก !”

คนที่เหลือรอดนั้นตกใจจนร้องตะโกนออกมาด้วยอาการขวัญหนีดีฝ่อ เขารีบก้มหัวแล้วเอ่ยขึ้น

“อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้า ข้ายอมแล้ว ข้าจะบอกทุกอย่าง ขอนายท่านโปรดอย่าฆ่าข้าเลย...”

หลี่จุ่นเห็นเช่นนั้นจึงพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ “ยอมพูดแต่แรกก็จบแล้วมิใช่หรือ ?”

ชายคนนั้นมองดูหลี่จุ่น เหงื่อไหลจนท่วมตัวด้วยความหวาดกลัว ซ้ำใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดไปถนัดตา

เด็กหนุ่มคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว ถึงขั้นสั่งให้คนลงมือสังหารสหายร่วมงานสองคนของเขาโดยไม่มีสัญญาณบอกเตือนล่วงหน้า

เป็นวิธีการลงมือที่เฉียบคมและโหดร้ายยิ่งนัก !

“นาย... นายท่าน ข้าจะเล่าให้ท่านฟังทุกอย่างเลย ท่านปล่อยข้าไปเถอะนะ...” ชายคนนั้นเอ่ยด้วยท่าทีหวาดกลัว โขกหัวลงกับพื้นทันที

เขาโขกหัวเสียจนหัวแตก หใบหน้านองเลือดไปจนหมด

“ใครเป็นคนสั่งให้พวกเจ้าไปลงมือกับจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวังกันแน่ ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงเรียบ ๆ

“ข้า... ข้า... พวกข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ...” สีหน้าของชายผู้นั้นดูอึ้งไปหมด

“พวกเจ้าก็ไม่รู้เหมือนกันหรือ ?”

ชายหนุ่มฟังพลางขมวดคิ้ว ตาก็จ้องมองไปยังคนตรงหน้า "แล้วเหตุใดพวกเจ้าถึงไม่รู้ล่ะ ?"

“จริง ๆ นะนายท่าน พวกเราเองก็ไม่รู้หรอก... คือ... คืออย่างนี้ขอรับ ปกติจะมีคนนำเงินมาให้พวกเราเป็นประจำ เพื่อให้พวกเราฝึกฝนคนในหน่วย แล้วพอผ่านไปสักระยะก็จะได้รับจดหมายนิรนาม สั่งให้เราทำสิ่งต่าง ๆ เมื่อวานเราได้รับจดหมายลับว่าให้จัดการลงมือกับจวนอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหวัง เราก็เลย...”

“นายท่าน ข้าไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ นะขอรับ ท่านอย่าฆ่าข้าเลย ได้โปรดไว้ชีวิตข้าเถอะ ท่านจะให้ข้าทำอะไรก็ได้ !”

อีกฝ่ายยังคงคุกเข่าร้องขอความเมตตา ร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

ศีรษะของสหายทั้งสองของเขายังคงอยู่ข้าง ๆ ตัวเขา เลือดสดที่ไหลนองก็ยังคงไหลไม่หยุดเช่นกัน มองดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก

“ท่านหัวหน้า นี่ท่านหมายความว่า...”

“เรียกทุกคนมารวมตัวกันทันที เราจะไปที่เรือนตระกูลชุย !” หลี่จุ่นยิ้มเยาะ

หัวหน้าหน่วยคนดังกล่าวถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ภายในใจเกิดการขัดแย้งขึ้น จากนั้นก็รีบกล่าวอย่างนอบน้อม

“ขอรับท่านหัวหน้า !”

"อืม ขอหนึ่งคน นำป้ายคำสั่งของข้าไปยังค่ายทหารแคว้นหนาน ไปเชิญจอมพลเฟิงอู่หังให้ส่งกองกำลังหนึ่งหมื่นนายมาช่วย !"

เมื่อหลี่จุ่นพูดจบก็หยิบเอาป้ายคำสั่งออกมาจากอ้อมแขนของเขา

“ขอรับ !”

ลูกน้องคนหนึ่งรับเอาป้ายคำสั่งของหลี่จุ่นไป จากนั้นก็ออกไปทันที

“เอาละ ไปได้ !”

หลี่จุ่นโบกสะบัดมือ เพียงครู่เดียว สมาชิกของสมาคมเทียนตี้ทั้งหมดก็หายตัวไปในรัตติกาลแห่งความมืดมิด

ซุ่มเดินทางไปยังเรือนตระกูลชุย

รัตติกาลนี้ ถูกกำหนดไว้ให้เป็นคืนที่ไม่อาจหลับใหล !