องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1150

ณ เรือนตระกูลชุย

ภายในห้องโถงใหญ่

เหล่าบุรุษตระกูลชุยพากันมารวมตัวที่ห้องโถงเพื่อรอข่าวดี พลางกินดื่มอย่างสุขสำราญ

“น้องสาม ถ้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ย่อมไม่มีอะไรผิดพลาดเป็นแน่ เจ้าวางใจเถอะ !”

“ใช่ รับรองว่าไม่มีปัญหาเกิดขึ้นแน่นอน !”

"เชื่อในความสามารถของเราเถอะ !"

“......”

สมาชิกตระกูลชุยต่างก็มองไปยังชุยเหวิน คำพูดของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยคำปลอบโยนและให้กำลังใจ

การลงมือครั้งนี้เป็นฝีมือการจัดการของชุยเหวินเช่นเคย เขานี่แหละคือผู้สั่งการเรื่องในคืนนี้

ชุยอวี้มองด้วยความงุนงน แต่เพราะลุง ๆ ของตนเองต่างก็พูดเช่นนี้ แม้เขาไม่เข้าใจแต่ก็ทำได้เพียงเออออตามเท่านั้น

ชุยอวี้เองก็มิใช่คนโง่อะไร

เขาพอจะเข้าใจได้อยู่ราง ๆ ว่าต้องมีการลงมือบางอย่างกับตระกูลหวังเป็นแน่ ดังนั้นในใจของเขาจึงเต็มไปด้วยการตั้งตารอฟังข่าวดี

เมื่อนึกถึงตระกูลหวังเขาก็นึกถึงหวังเยียนหรันขึ้นมา ชุยอวี้โมโหเสียจนกัดฟันกรอด

หวังเยียนหรัน นังผู้หญิงแพศยาไร้ยางอายนั่น !

นางบังอาจตามผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้าออกไป ทำเช่นนี้ได้อย่างไรกัน !

น่าสะอิดสะเอียนนัก !

รอให้จับตัวหวังเยียนหรันได้แล้ว เขาจะสั่งสอนหวังเยียนหรันให้สาสม แล้วค่อยอบรมสั่งสอนให้นางกลายเป็นนางทาสรับใช้ส่วนตัว ให้เขาได้เรียกใช้ทั้งวันคืนแต่เพียงผู้เดียว !

เพียงคิดถึงตรงนี้ ชุยอวี้ก็รู้สึกร้อนเร่าไปทั่วทั้งตัว ลำคอแห้งผาดไปเสียหมด

ชายหนุ่มเหลือบมองบิดาและปู่ของตนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ แล้วจึงค่อยเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ จากนั้นจึงไปพบกับสาวใช้ที่ปกติแล้วเขาเรียกใช้มาโดยตลอด

เมื่อสาวใช้คนนั้นเห็นว่าชุยอวี้มาหาเธออีกครั้ง นางก็เดินตามชุยอวี้ไปที่ห้องของทันทีด้วยท่าทีเขินอายแต่ก็ปรารถนาในตัวเขายิ่งนัก

ไม่นานนัก เสียงชวนให้จิตใจหวามไหวก็ดังออกมาจากห้องของชุยอวี้ ดุเดือดร้อนแรง

“ท่านพ่อ เราควรทำเช่นใดกับหวังโส่วหนิงดีหรือ ?”

ภายในห้องโถง ชุยเหวินเอ่ยปากถามบิดาของตน

ชุยหยวนซานซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะนั้นมีสีหน้าอันเมตตา เขาครุ่นคิดอยู่สักครู่ ก็ใช้มือคลำไม้เท้าค้ำยันในมือแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ในเมื่อไม่เห็นตระกูลชุยเราอยู่ในสายตา แล้วยังกล้ายกเลิกงานวิวาห์ตามใจชอบ... เรื่องนี้เราคงไม่อาจยอมได้ง่าย ๆ“

“เอาอย่างนี้ พ่อได้ยินมาว่าทั้งเมียและลูกสาวของหวังโส่วหนิงนั้นงดงามยิ่งนัก ต่อให้อายุเข้าวัยกลางคนแล้วแต่ทรวดทรงองค์เอวก็ยังอวบอิ่ม ถึงตอนนั้นให้พวกนางมาปรนนิบัติรับใช้ข้าก็แล้วกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชุยเหวินก็ดูประอักกระอ่วนขึ้นมา

แต่ในเมื่อผู้เป็นบิดาชื่นชอบเช่นนี้ เขาเองก็ไม่สะดวกจะพูดอะไร ทำได้เพียงพยักหน้ารับ

ทุกคนในตระกูลชุยต่างก็กำลังกินดื่มกันอย่างมีความสุข

เหตุใดกองทัพของแคว้นหนานจึงปรากฏตัวขึ้นที่นี่ได้ ?

ผู้นำกองทัพแคว้นหนานนั้นเป็นชายหนุ่มรูปงาม แม้ว่าแสงคบเพลิงจะมิได้ส่องสว่างอยู่ตลอด แต่ก็ไม่อาจปกปิดรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเขาได้

ชุยเหวินเห็นดังนั้นก็รู้สึกตกใจ เขารู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้างราวกับว่าเขาเคยเห็นชายหนุ่มที่ไหนมาก่อน

ไม่เพียงแต่ชุยเหวินเท่านั้น แม้แต่พวกคนในตระกูลชุยที่รับราชการเองก็นึกสงสัยเช่นกัน

คล้ายกับว่าเคยเห็นชายหนุ่มที่ใดมาก่อน

แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก

ในเวลานี้เอง ชุยเหวินเหลือบมองผู้เป็นบิดา เมื่อสบตากับชุยหยวนซานแล้ว เขาก็พยักหน้าทันทีก่อนจะก้าวไปข้างหน้าพลางโค้งตัวเล็กน้อยแล้วเอ่ยถาม

“ผู้นำทัพท่านนี้ ไม่ทราบว่ามาด้วยเจตนาใดหรือ ?”

หลี่จุ่นหัวเราะในลำคอขึ้นมาเมื่อเห็นว่าชุยเหวินกำลังแสดงท่าทีคารวะต่อเขา ดูแล้วไม่ต่างอะไรจากหมาปั๊ก

并未急着说话，而是让人给他拿来一把椅子，随即大马金刀坐下，才挥了挥手，淡淡道：

ชายหนุ่มไม่รีบร้อนที่จะพูด แต่กลับสั่งให้คนนำเก้าอี้มาให้เขา จากนั้นเขาก็นั่งลงแล้วโบกมือส่งสัญญาณบอกเหล่าทหาร แล้วจึงเอ่ยด้วยเสียงเรียบ

“จัดการมันซะ !”

“ขอรับ ท่านกุนซือ !”

หยวนเฟิงนำผู้คนจำนวนมากบุกเข้าหาคนของตระกูลชุยทันที เพียงไม่นานก็จับตัวทุกคนในตระกูลชุยได้จนหมด