องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1151

ทุกคนในตระกูลชุยต่างก็พากันตกใจ ด้วยไม่ทันตั้งตัว

ชุยเหวินเห็นดังนั้นก็รีบเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มประจบประแจง

“เดี๋ยวก่อนสิ สหายท่านนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือ ? ท่านเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ?”

“เข้าใจผิดหรือ ?!”

เมื่อหยวนเฟิงได้ยินดังนั้น เขาก็เตะร่างของชุยเหวินจนกระเด็นไปอยู่เบื้องหน้าของหลี่จุ่นทันที

ชุยเหวินรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะร้องโวยวายออกมา เพียงครู่เดียวสีหน้าของเขาก็แสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา

แม้ตระกูลชุยของพวกเขาจะมีอำนาจยิ่งใหญ่ แต่ในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพขนาดใหญ่เช่นนี้ ซ้ำยังมีแค่เพียงความตายที่รออยู่ ในเวลานี้ ต่อให้เป็นฮ่องเต้ก็ยังต้องหวาดกลัว ตราบใดที่ไม่มีทหารและม้าคอยปกป้อง

อีกทั้งกองทัพที่อยู่ตรงหน้ายังเป็นของแคว้นอริ อำนาจในวังของตนเองนั้นใช้ข่มขู่อีกฝ่ายไม่ได้เลยแม้แต่น้อย !

ชุยเหวินเงยหน้าขึ้นแล้วพิจารณามองหลี่จุ่น ทันใดก็รู้สึกได้ถึงลางร้ายขึ้นมา

ชายหนุ่มตรงหน้าคงมิใช่ลูกชายของเฟิงอู่หังที่มาแย่งตัวเจ้าสาวเมื่อวันก่อนกระมัง ?

นั่นปะไร !

เพียงชั่วครู่เดียว

กลัวสิ่งใดต้องได้เจอสิ่งนั้นสิน่า !

ชายหนุ่มมองชุยเหวินด้วยสายตาเยาะเย้ยแล้วถามขึ้น

“ใต้เท้าซุย ท่านยังจำข้าได้หรือไม่ ? เราเพิ่งพบกันที่จวนข้าเมื่อสองวันก่อน”

คราวนี้ชุยเหวินถึงกับหวาดกลัวจนเหงื่อแตกพล่าน

เป็นลูกชายของเฟิงอู่หังจริง ๆ เสียด้วย

แต่เขาจะยกทัพมาล้อมเรือนของตนทำไมกันเล่า ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ชุยเหวินก็รีบหยั่งเชิงถามอีกฝ่ายทันที “ท่าน... ใช่คุณชายเฟิงหรือไม่ ?”

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็หัวเราะพลางมองไปยังชุยเหวินแล้วพูดขึ้น "ไม่เลวเลยนี่ ดูเหมือนว่าสายตาและความจำของใต้เท้าชุยนี่ใช้ได้เลยทีเดียว"

เพียงแค่นั้น หัวใจของชุยเหวินก็ตกลงไปสู่ตาตุ่ม นึกในใจว่าแย่แล้ว

เป็นเขาจริง ๆ เสียด้วย !

“คุณชายเฟิง นี่... ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ?” ฉุยเหวินรีบถามอย่างรวดเร็ว

“เข้าใจผิดหรือ ?”

หลี่จุ่นส่งเสียงยิ้มเย้ยในลำคอ ก่อนจะมองไปยังสมาชิกในครอบครัวชุยที่อยู่ด้านหลัง

ในยามนี้ ทั้งหญิงสาวและหญิงชราทุกคนในตระกูลชุยต่างก็ถูกจับตัวมาจนครบ พวกเด็ก ๆ ต่างก็หวาดกลัวจนต้องพากันหลบอยู่ด้านหลังมารดาของพวกเขา หญิงสาวต่างก็พกันร่ำไห้ ยามต้องเผชิญกับทัพใหญ่ ต่อให้ใจกล้าเพียงใดก็ต้องตกใจจนหน้าซีดเผือดกันไปข้าง

“ข้าเพิ่งชื่นชมเรี่องความจำของใต้เท้าชุยไป ไม่ทันไรความจำของท่านก็แย่ถึงเพียงนี้เชียวหรือ ?” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้น

ชุยเหวินฟังดังนั้นก็กัดฟันกรอด สีหน้าดูประหม่าขึ้นมา

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการที่หลี่จุ่นนำกองทัพมาล้อมเรือนเช่นนี้ด้วยเหตุใดกันแน่

ชุยหยวนซานอ้าปากค้าง พูดไม่ออกในทันที

ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาดีแน่นอน

เกรงว่าคืนนี้คงผ่านไปได้ยากเสียแล้ว

“คุณชายเฟิง ในเมื่อเป็นเช่นนั้น โปรดบอกพวกข้าด้วยว่าเหตุใดถึงเรียกกองทัพจำนวนมากมาล้อมตระกูลชุยของข้า แล้วยังปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ !” ชุยเหวินในยามนี้จำใจต้องกัดฟัน หากแต่น้ำเสียงก็เริ่มไม่พอใจขึ้นมาหลายส่วน

“ได้สิ !”

หลี่จุ่นยิ้มรับ จากนั้นก็ปรบมือทันที

ไม่นาน ก็มีคนนำศพหลายศพในชุดดำและหน้ากาก มาโยนทิ้งไว้ต่อหน้าชุยเหวิน

หลี่จุ่นจึงค่อยเอ่ยขึ้น "ใต้เท้าชุย ตอนนี้ท่านคงไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่หรือไม่ ?"

ทันใดนั้น น้ำเสียงของหลี่จุ่นก็เย็นชาขึ้นมา เขาจ้องมองชุยเหวินและชุยหยวนซานด้วยแววตาอันเลือดเย็นแล้วเอ่ยขึ้น

“เดิมทีการที่พวกท่านยุ่งกับหวังโส่วหนิงก็มิใช่ธุระอันใดของข้า แต่พวกเจ้าไม่ควรที่จะยุ่งกับผู้หญิงของข้า !”

สีหน้าของชุยเหวินและชุยหยวนซานในยามนี้บอกบุญไม่รับยิ่งนัก

สีหน้าของทุกคนในตระกูลชุยเองก็เปลี่ยนไปในทันที !

หลี่จุ่นเห็นดังนั้นจึงยกมือขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ทหาร สังหารมันให้หมด !”