องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1162

หลี่จุ่นมายังจวนเหยียนอ๋องผู้เฒ่าจ้าว

แน่นอนว่ายังต้องแอบย่องเข้าไป

เขามายังห้องนอนของจ้าวเฟยเอ๋อร์อย่างชำนาญลู่ทาง ทว่าไม่เห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ท้ายที่สุดก็เห็นจ้าวเฟยเอ๋อร์กำลังพาดตัวก้มหน้าอยู่บนโต๊ะ

หลี่จุ่นค่อย ๆ เอาตัวแอบข้างหลบเข้าไปในห้อง

จ้าวเฟยเอ๋อร์อยู่ในชุดขาว รวบผมยาวขึ้น ปักปิ่นหยกสีเขียวมรกตอันหนึ่ง นั่งตัวตรงอยู่ตรงหน้าโต๊ะ เบือนหน้าอยู่อย่างเงียบสงบ แสงจากนอกหน้าต่างสาดลงบนหน้านาง ดูแล้วงดงามเป็นอย่างมาก

หลี่จุ่นเห็นดังนั้นก็อึ้งไปเล็กน้อย

ในตอนนี้จ้าวเฟยเอ๋อร์รู้สึกว่ามีคนเข้ามา

นางเงยหน้าขึ้นไปมอง เมื่อเห็นเป็นหลี่จุ่น ก็รีบวางพู่กันในมือลง บนดวงหน้าอันเพริศแพร้วเผยรอยยิ้มที่งดงามและเจิดจรัสออกมา

“หลี่หลาง ท่านมาได้อย่างไร?”

จ้าวเฟยเอ๋อร์ลุกขึ้น ก่อนจะเอ่ยเรียกด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปลื้มปีติ

“เฟยเอ๋อร์”

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อย

ก่อนจะคว้ามือน้อย ๆ ของจ้าวเฟยเอ๋อร์มา

สองมือของทั้งสองคนประสานกัน ก่อนจะโอบจ้าวเฟยเอ๋อร์เข้ามาในอ้อมอก แล้วดมกลิ่นหอมบนกายของนางเบา ๆ

“เฟยเอ๋อร์ ประเดี๋ยวข้าจะไปจากเมืองอวี๋เจียงแล้ว” หลี่จุ่นกระซิบ

“ทำ ทำไมล่ะ?”

สีหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์เปลี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะเผยสีหน้าอาลัยอาวรณ์ออกมา

นี่เพิ่งจะได้พบกันอีกครั้งไม่นานเท่าไร เดี๋ยวก็จะไปเร็วขนาดนี้เลยหรือ?

“เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ข้าต้องกลับไปแก้ปัญหา รอข้าจัดแจงเรียบร้อยแล้ว จะกลับมาอีก” หลี่จุ่นเอ่ย

เขาลูบแก้มของจ้าวเฟยเอ๋อร์เบา ๆ ยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมทั้งเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์

สำหรับจ้าวเฟยเอ๋อร์แล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบแตกต่างจากความรู้สึกที่เขามีต่อผู้หญิงคนอื่น

จ้าวเฟยเอ๋อร์...เป็นดั่งดินแดนสุขาวดีในใจของเขา

บริสุทธิ์และสะอาด

จ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นคนทำให้เขารู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของโลกนี้อยู่นิดหน่อย ในช่วงเวลาที่เขาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายไร้ชีวิตชีวา นางเป็นคนสาดส่องหนทางข้างหน้าให้แก่เขา

ตอนนี้จะจากไปแล้ว หลี่จุ่นจึงอาลัยอาวรณ์สุด ๆ

จ้าวเฟยเอ๋อร์กัดริมฝีปาก สีหน้าอมทุกข์อยู่เล็กน้อย

ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร จึงทำได้เพียงกอดหลี่จุ่นเอาไว้แน่น พยายามใช้สิ่งนี้มายื้อให้เขาไม่ไป

“เฟยเอ๋อร์”

หลี่จุ่นเรียกชื่อของนางเบา ๆ เสียงหนึ่ง ในน้ำเสียงอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นเขาก็ประคองแก้มของนางขึ้นมาจุมพิตเบา ๆ

ในวินาทีนี้ มีเพียงแค่การจูบเท่านั้นที่พอจะแสดงความรู้สึกระหว่างทั้งสองคนออกมาได้

จ้าวเฟยเอ๋อร์หลับตาลง แล้วค่อย ๆ จูบหลี่จุ่นกลับ

ผ่านไปนานสองนานริมฝีปากแยกออกจากกัน

“ท่านอ๋องพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ตราบใดที่ฝ่าบาทไม่ริบฐานันดรของท่านอ๋องกลับไปหนึ่งวัน ท่านอ๋องก็ยังเป็นท่านอ๋อง ข้ามิบังอาจทำอะไรบุ่มบ่ามหรอก”

ใช้ได้ทีเดียว

หลี่จุ่นหมดคำพูดทำได้เพียงพยักหน้า เขาเกาหัวก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“คือว่าข้ามาหาเยียนหรัน...”

หวังฮูหยินชำเลืองมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง นัยน์ตามีความคับแค้นใจอยู่เล็กน้อย ทว่าก็ยังรีบให้คนไปเรียกบุตรสาวของตนมาอยู่ดี

“ท่านอ๋องนั่งลงก่อนสิ” หวังฮูหยินนำหลี่จุ่นเข้าไปในโถงรับแขก ก่อนจะให้คนยกชามาให้

หวังฮูหยินพลันฉวยโอกาสในตอนนี้กัดฟันถามขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง ไม่ทราบว่าเรื่องงานแต่งระหว่างท่านกับเยียนหรัน...คิดจะจัดเมื่อไรหรือ?”

หลี่จุ่นเพิ่งจะยกชาขึ้นมา ทว่ากลับถูกคำถามนี้ทำให้ตกตะลึงจนเกือบทำหล่น

หลี่จุ่นรีบวางน้ำชากลับไปยังบนโต๊ะ เขาใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะฝืนยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“แน่นอนว่า...ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีขอรับ”

ครั้นหวังฮูหยินได้ยินดังนั้นนัยน์ตาก็ประกายความปลื้มปีติออกมาเล็กน้อย

สุดท้ายก็ได้ยินว่าหลี่จุ่นเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา

“แต่ว่าตอนนี้ข้าหาเวลาว่างไม่ได้อยู่นิดหน่อย เกรงว่าต้องรอไปอีกระยะหนึ่ง...”

หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความกระวนกระวายใจอยู่เล็กน้อย

สุดท้ายประโยคนี้ก็ถูกหวังเยียนหรันที่เดินออกมาจากในโถงได้ยินเข้าพอดี หลี่จุ่นเห็นหวังเยียนหรันที่เดิมทีใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ พลันเบะปากออกด้วยความทุกข์ระทม