องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1163

“เยียนหรัน!”

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะรีบลุกขึ้น

หวังเยียนหรันเดือดดาลอยู่เล็กน้อย นางบุ้ยปากพลางเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“หลี่จุ่นท่านมาได้อย่างไร?”

“เอ่อ...ข้ามาเยี่ยมเจ้าน่ะ” หลี่จุ่นลูบจมูก

หึ ผู้หญิงนี่นะ!

ตอนดี ๆ กับข้าเรียกข้าหลี่หลาง ตอนนี้ไม่สบอารมณ์เข้าหน่อยก็โพล่งเรียกชื่อจริงข้าออกมาเลย...

มองทะลุปรุโปร่งแล้ว!

ทว่าหวังฮูหยินที่อยู่ข้าง ๆ กลับตกตะลึง ไม่นึกเลยว่าลูกสาวของตนจะเรียกชื่อจริงของหลี่จุ่นเลย หัวใจของนางเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง

แม้หลี่จุ่นจะไม่ได้ถือตัวอะไร แต่ดีร้ายอย่างไรก็เป็นอ๋องผู้หนึ่งนะ!

“เยียนเอ๋อร์ อย่าไร้มารยาทกับท่านอ่องสิ!” นางรีบเอ่ยปากตหวาดตำหนิ

“ไม่เป็นไรขอรับ ๆ!”

หลี่จุ่นรีบโบกไม้โบกมือ

หวังเยียนหรันไม่ได้พูดอะไรต่อ นางไปนั่งข้าง ๆ อย่างไม่สบอารมณ์อยู่เล็กน้อย

หวังฮูหยินมองลูกสาวของตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอ่ยว่า “ข้ายังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ”

ทันใดนั้นก็รีบเดินออกไป

“เยียนหรัน!”

หลี่จุ่นลุกขึ้นเดินไปยังตรงหน้าของหวังเยียนหรัน

หวังเยียนหรันบุ้ยปาก ทว่าก็ไม่ขวางปล่อยให้หลี่จุ่นกอดตนไป

หลี่จุ่นโอบหวังเยียนหรันเข้ามาในอ้อมอกของตัวเอง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าจะไปจากเมืองอวี๋เจียงแล้ว”

“หา?!”

หวังเยียนหรันทีทีแรกยังเล่นตัวอยู่ตกตะลึงไปในฉับพลัน ผละออกจากอ้อมอกของหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ทำไมจู่ ๆ ถึงจะจากไปล่ะ?”

หลี่จุ่นคว้ามือของหวังเยียนหรันเอาไว้ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“เหยียนโจวเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ข้าต้องไป รอข้าจัดแจงเรียบร้อยแล้วจะรีบกลับมา”

ทันใดนั้นหวังเยียนหรันก็อาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก หลี่จุ่นยังจับมือน้อย ๆ เอาไว้อยู่ ทว่ากลับพูดไม่ออก

“เยียนหรัน รอข้ากลับมานะ” หลี่จุ่นเอ่ย

หวังเยียนหรันมองหลี่จุ่นด้วยความอึ้ง น้ำตารื้นขึ้นมาตรงขอบตา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างคับแค้นใจอยู่เล็กน้อย

“คราก่อนท่านก็บอกข้าเช่นนี้ แต่ก็เป็นเวลานานมาก ๆ กว่าท่านจะกลับมา กระทั่งข้ายังคิดว่าท่าน...”

ในใจของหลี่จุ่นทรมานใจจากความละอาย ก่อนจะรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ครั้งนี้ จะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว”

พูดไปเขาก็พลางโอบหวังเยียนหรันเข้าไปในอ้อมอก ดมกลิ่นหอมบนเรือนร่างของนาง กอดเอาไว้แน่น ในใจของเขาเองก็สับสนเช่นกัน

หลังจากบอกลากับสองสาวจ้าวเฟยเอ๋อร์และหวังเยียนหรัน ก็ทำให้หลี่จุ่นทุกข์ใจอยู่เล็กน้อย

แม้เป็นการแยกจากกันแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ทว่าสำหรับพวกนางแล้วเสียศูนย์ไปเป็นอย่างมาก

“หลี่หลาง...”

เยี่ยมไปเลยจริง ๆ!

ชีวิตสาวใช้ข้างห้องของนางไม่มีทางเศร้าสลดจนเกินไป

หลังจากนั้นเมื่อเห็นนายท่านบ้านตนเดินผ่านมาจากลานบ้าน ราวกับออกมาจากสวนหลังบ้าน นางก็ตกตะลึงจนรีบวิ่งหนีออกไป!

แน่นอนว่าครั้นหวังโส่วหนิงได้ยินข้ารับใช้บอกว่าหลี่จุ่นมา ต้องอยากออกมาดู และบังเอิญว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับหลี่จุ่นพอดี

เขาเดินบ้านลานบ้าน เตรียมจะไปโถงรับแขก

สุดท้ายราวกับนึกอะไรขึ้นได้ อยากจะไปสั่งบางเรื่องกับบุตรสาวของตนเสียหน่อย ก่อนจะหันหน้าไปทางห้องด้านข้างของบุตรสาว

ทว่า!

เพิ่งจะเดินเข้าไป หวังโส่วหนิงก็เป็นอันต้องตกตะลึงไปครู่หนึ่ง!

วินาทีถัดมา!

หวังโส่วหนิงเดือดดาลจนหน้าคล้ำดำเขียว เดินออกไปทั้งหน้ามัวหมอง!

เขากัดฟันก่นด่า “เจ้าคนแซ่หลี่ เจ้ามันสารเลว...ไม่นึกเลยว่าจะกล้า ข้า เจ้า...ข้าละเกลียดยิ่งนัก!”

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

หลี่จุ่นเดินออกมาจากห้องของหวังเยียนหรันอย่างสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เพิ่งเดินมาถึงลานบ้านด้านนอก ก็เห็นหวังโส่วหนิงหน้าคล้ำดำเขียว ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

หลี่จุ่นตกตะลึงไป ก่อนจะยิ้มหน้าเหนเกให้หวังโส่งหนิงทีหนึ่ง

วินาทีถัดมาก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคาเลย จากนั้นก็กลับไปอย่างสง่าผ่าเผย!

หวังโส่วหนิงเดือดดาลจนสบถคำหยาบคายอยู่ด้านหลัง ไม่สนใจหน้าตาของอัครมหาเสนาบดีผู้สง่าเลยสักนิด!

ทำเอาหวังฮูหยินตกตะลึงจนรีบออกมาห้ามปราม