องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1164

หลี่จุ่นออกจากเมืองอวี๋เจียงในคืนนั้นเลย ลุยเดี่ยวไปคนเดียว

มาถึงเหยียนโจวก็เป็นเวลาบ่ายของวันถัดมาแล้ว

ครั้งนี้เขาไม่ได้รีบเป็นตาย ฉะนั้นจึงเสียเวลาอยู่เล็กน้อย

“กุนซือกลับมาแล้ว!”

หลี่จุ่นเพิ่งมาถึงประตูค่ายทหาร ทหารที่เฝ้าประตูค่ายก็พลันดีอกดีใจกับการกลับมาของเขา ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปแจ้งจักรพรรดินีทันที

กุนซือคือผู้ล้ำเลิศที่ใช้กองกำลังทหารดุจเทพ ขอแค่มีกุนซืออยู่ พวกเขาก็ไม่หวั่นเกรง!

ในที่สุดตอนนี้กุนซือก็กลับมาแล้ว ทุกคนพลันรู้สึกถึงความสบายใจอย่างหนึ่ง

หลี่จุ่นยิ้มให้ทหารที่อยู่นอกประตูค่าย พร้อมทั้งทักทายเหล่าทหารตามหาค่ายที่พบเจอตลอดทั้งทาง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังกระโจมกลางกองทัพ

ครั้นจักรพรรดินีได้รับข่าว ก็รุดหน้าออกมาต้อนรับ

“คารวะฝ่าบาท!”

หลี่จุ่นเดินหน้าไปทำความเคารพ!

ภายในนัยน์ตาของจักรพรรดินีเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ นางรีบประคองเขาขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ต้องมากพิธีหรอก!”

หลังจากนั้นก็นำหลี่จุ่นเข้าไปในกระโจมกลางกองทัพ

เมื่อเข้าไปในกระโจมกลางกองทัพแล้ว หลี่จุ่นไม่นึกเลยว่าจะพบคนคุ้นเคยเก่า ปันหมิ่น

เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พี่ปัน ไม่เจอกันนานเลยนะ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

ปันหมิ่นชำเลืองมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง เพียงแค่เอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า

“มาเพราะมีเรื่องน่ะ”

จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

หลี่จุ่นอิหลักอิเหลื่ออยู่เล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้สนใจ ปันหมิ่นมาทำอะไรไม่ต้องบอกเขาก็รู้

หลี่จุ่นนั่งลง รินชาชามหนึ่ง ในตอนนี้เองถึงได้ถามขึ้นอย่างจริงจัง

“ฝ่าบาท สถานการณ์โดยละเอียดของชิงโจวในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่จุ่นกลับมา ในใจของจักพรรดินีเองก็สบายใจขึ้นเยอะ

นางเรียบเรียงถ้อยคำอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เล่าสถานการณ์ของชิงโจวอย่างคร่าว ๆ

หลี่จุ่นฟังรายละเอียดจบ นัยน์ตาก็หรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ดูท่าสถานการณ์จะไม่เป็นผลดีต่อพวกเราจริง ๆ”

ไม่นึกเลยว่าหลี่เจิ้งจะใช้ระเบิดร่วมกับเครื่องโยนหิน!

เช่นนั้นไม่เป็นปืนใหญ่เวอร์ชันความรุนแรงน้อยกว่าหรอกหรือ?

เยี่ยมไปเลย!

นี่จะต่อสู้อย่างไรล่ะ?

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ท่านมีวิธีอะไรหรือไม่?”

นางเห็นสีหน้าของหลี่จุ่นค่อนข้างสงบ ราวกับไร้ซึ่งความหวั่นเกรง ทันใดนั้นในใจก็เย็นยะเยียบเล็กน้อย เกิดความหวังอยู่นิด ๆ

ปันหมิ่นในวินาทีนี้ ตกตะลึงจนสั่นหงึก ๆ อยู่เล็กน้อย ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเลยสักนิด!

เจ้าหมอนี่มันรนหาที่ตายหรือ?

ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดว่าหลอกลวงนางต่อหน้าพระพักตร์จักรพรรดินีแห่งแคว้นหนาน...

จักรพรรดินีจ้องหลี่จุ่น นัยน์ตาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา!

ไม่พูดไม่จา!

คาดไม่ถึงเลย...

นางเชื่อใจเขาถึงขนาดนี้ ทว่าเขากลับหลอกลวงตัวนางมาตลอด!

ช่างน่าขันจริง ๆ ทีแรกยังคิดอยากจะให้เขา...แต่ว่าตอนนี้มันไม่สำคัญแล้ว!

“แม่นางปัน เจ้าออกไปก่อนเถิด”

น้ำเสียงของจักพรรดินีเปลี่ยนไป นางเอ่ยปากขึ้นอย่างไม่แยแส

“เพคะ! ฝ่าบาท!”

ปันหมิ่นราวกับได้ละเว้นโทษหนัก นางรีบลุกขึ้นก่อนจะค้อมตัวแล้วถอยหลังออกไป!

“ข้าเชื่อใจท่านถึงเพียงนี้...ทว่าท่านกลับทำกับข้าเช่นนี้...หลี่จุ่น ท่านทำให้ข้าผิดหวังเกินไปแล้ว!”

จักรพรรดินีพลันลุกขึ้น ในวินาทีนั้นผ้าคลุมหน้าที่อยู่บนหน้าร่วงหล่นลงบนพื้น

ทว่าจักรพรรดินีไม่แยแสอะไร กลับจ้องหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง!

บนใบหน้าอันเพริศแพร้วและทรงเสน่ห์เต็มไปด้วยความเดือดดาล!