องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1165

บรรยากาศภายในกระโจมพลันแข็งทื่อ!

หลี่จุ่นนั่งนิ่งไม่เปลี่ยนท่าทาง ในใจมีความตระหนกกลัวอยู่เล็กน้อย ทว่าเขากลับขบฟันยิ้มหน่อย ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท อันที่จริงพระองค์รู้ดีอยู่แก่ใจอยู่ตั้งนานแล้ว ว่ากระหม่อมเป็นคนเช่นนี้ เพื่อให้ได้บรรลุเป้าหมาย ไม่สนวิธีการ...แม้จะต้องโกหกหลอกลวง กระหม่อมก็ทำได้!”

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาและสงบ ทว่ารอยยิ้มกลับดูฝืน ๆ อยู่นิดหน่อย!

“ท่านหลอกลวงข้าได้สำเร็จ ท่านทำสำเร็จ...แล้วจริง ๆ!” ในน้ำเสียงของจักรพรรดินีมีความเสียอาการอยู่เล็กน้อย เต็มไปด้วยอารมณ์สับสน!

ประสมไปด้วยความเดือดดาล พร้อมทั้งความผิดหวัง และความเจ็บปวด!

ทั้ง ๆ ที่นางเชื่อใจเขาขนาดนี้ แต่ทำไม...ทำไมเขาถึงทำกับตัวนางเช่นนี้?

กว่านางจะเชื่อใจใครได้สักคน...นั่นมันยากมากเลยนะ!

แต่ว่าในตอนนี้...

ในเวลาเพียงชั่วครู่ ในใจของจักรพรรดินีรู้สึกถึงความเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นไม่กล้ามองสายตาของจักรพรรดินี เขาเบือนสายตาไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเองและเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ในสายตาของพระองค์กระหม่อมในก่อนหน้านี้เป็นเพียงมดที่สามารถบี้ให้ตายได้อย่างสบาย ๆ เท่านั้น เดิมทีไม่ควรค่าให้แยแส และไม่ควรค่าให้เอาใจใส่อยู่แล้ว”

“หากกระหม่อมไม่ปิดบังตัวเอง ปลอมตัวเอง เกรงว่าคงไม่มีทางเดินมาอยู่ข้างกายพระองค์ได้ แล้วจะได้ทั้งหมดที่มีในตอนนี้มาได้อย่างไร?”

“ฝ่าบาทจะว่ากระหม่อมผู้แซ่หลี่เป็นคนไร้หัวใจก็ได้ กระทั่งจะว่ากระหม่อมผู้แซ่หลี่ไร้ซึ่งคุณธรรมก็ได้ แต่ว่าฝ่าบาท หากพระองค์ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างกระหม่อม พระองค์จะทำเช่นไร?”

“ข้าไม่อยาก...ฟังท่านพูดเรื่องพวกนี้!”

จักรพรรดินีเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล!

หลี่จุ่นอึ้งจากนั้นก็ครุ่นคิด

ตอนที่คนเป็นแฟนทะเลาะกัน ฝ่ายชายห้ามพูดเหตุผลกับผู้หญิงเป็นอันขาด...เพราะว่าฝ่ายหญิงไม่อยากฟัง ฝ่ายหญิงอยากให้ฝ่ายชายง้อตัวเองเท่านั้น

ผิดหรือไม่ผิดอะไรไม่สำคัญ

หลี่จุ่นเงียบไปครู่หนึ่งพลันเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ที่กระหม่อมไปเมืองอวี๋เจียงมาครั้งนี้ อันที่จริงได้นำของขวัญกลับมาให้พระองค์ด้วย”

จากนั้นก็ไม่รอให้จักรพรรดินีตอบกลับ เขาสนใจเพียงล้วงปิ่นหยกสีมรกตที่ใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อเอาไว้ออกมาจากในอกอันหนึ่ง

นี่เป็นปิ่นแบบเดียวกับที่อยู่บนศีรษะของจ้าวเฟยเอ๋อร์

ก่อนหน้าที่หลี่จุ่นจะกลับมาได้คิดเอาไว้แล้ว หลังจากแบไต๋ให้จักรพรรดินีดูแล้ว จักรพรรดินีต้องเดือดดาลเป็นแน่

ฉะนั้นจึงเตรียมการง้อนางเอาไว้ตั้งนานแล้ว แม้แต่ของขวัญก็ตระเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

ราวกับจักรพรรดินีงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว ไร้ซึ่งวี่แววจะต่อต้านและหลีกหนี ปล่อยให้เขาปักปิ่นหยกลงไป

ครั้นเห็นปิ่นสีมรกตปักอยู่บนผมของจักรพรรดินีได้สำเร็จจริง ๆ แล้ว ใบหน้าที่เดิมทีมีความทรงเสน่ห์อยู่หน่อย ๆ ของจักรพรรดินี ทว่าปิ่นสีมรกตอันนี้กลับเพิ่มความบริสุทธิ์ผุดผ่องให้กับจักรพรรดินีขึ้นเล็กน้อย

ทำเอาดวงหน้าของจักรพรรดินีมีท่วงท่าที่งดงามและน่ารัก เข้ากับนางพอดี

หลี่จุ่นถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอย่างพอใจว่า

“ฝ่าบาท ช่างงดงามจริง ๆ ปิ่นอันนี้...เกรงว่าจะทำขึ้นมาเพื่อฝ่าบาทโดยเฉพาะ!”

เมื่อได้ยินดังนั้น จักรพรรดินีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความซึมกะทือ พลันแดงระเรื่อไปทั่วทั้งหน้า แดงไปจนถึงคอในฉับพลัน

คอขาวดุจหิมะค่อย ๆ แดงระเรื่อขึ้น!

ปัง!

วินาทีถัดมา!

ร่างของหลี่จุ่นลอยออกไป!

ราวกับเป็นกระสอบกระสอบหนึ่ง กลิ้งตลบไปสองสามรอบอยู่นอกกระโจม ทำเอาฝุ่นฟุ้งกระจาย จากนั้นก็นอนไม่กระดุกกระดิก

เกรงว่าหลี่จุ่นคงจะ...ตายแล้ว!