องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1166

หลี่จุ่นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่เห็นคือหลังคาของกระโจมในค่าย

มองเพียงแค่ปราดเดียวเขาก็ดูออกว่าไม่ใช่กระโจมของตัวเอง ทันใดนั้นก็สะดุ้งตกใจโหยงลุกขึ้นนั่งพรวด

เขาจำได้ว่าตัวเองถูกจักรพรรดินีตบออกมาฉาดหนึ่ง จากนั้นก็กลิ้งไปสองสามตลบ แล้วก็จำอะไรได้ไม่มากนัก!

นี่ตัวเขาตายไปแล้วหรือ?

ไม่นึกเลยว่าจะชะล่าใจไป!

ง้อก็ไม่สำเร็จแถมยังเจ็บตัวอีก ผู้หญิงคนนั้นลงมือกับตัวเขาจริง ๆ...

ชะล่าใจเกินไปแล้ว

หลี่จุ่นตบศีรษะ ทันใดนั้นก็มีความเจ็บปวดที่กล้ามเนื้อและกระดูกขึ้นมา ตรงหน้าอกเจ็บระบมไปหมด

“อย่าขยับ!”

น้ำเสียงที่มีความเย็นชาอยู่เล็กน้อยสายหนึ่งแว่วดังขึ้นมา

ในตอนนี้เองหลี่จุ่นถึงได้พบว่าจักรพรรดินีนั่งอยู่ข้าง ๆ จุดตะเกียงเอาไว้บนโต๊ะทำงาน นางกำลังเขียนหนังสืออยู่

“ฝ่า ฝ่าบาท...”

หลี่จุ่นตกตะลึงจนรีบถอยหลัง ในใจหวาดกลัวอย่างไร้ที่เปรียบ!

แต่ทว่า!

จักรพรรดินีเพียงแค่มองเขาชืด ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“วางใจเถิด ข้าไม่ทำอะไรท่านอีกแล้ว”

นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า

“แล้วก็ท่านถูกข้าตบไป แม้จะไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร แต่ว่าสองวันนี้ก็อย่าเพิ่งใช้กำลังภายในจะดีกว่า”

หลี่จุ่นพลันถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้ก็ยังเรียกแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ ต่อหน้าเขา แต่ไม่ใช่จักรพรรดินีอย่างข้า อธิบายได้ว่าไม่มีปัญหาใหญ่อะไร

หากนางเริ่มเรียกแทนตัวเองว่าจักรพรรดินีอย่างข้าเมื่อไร เช่นนั้นก็เดาได้ว่าตัวเขาจบเห่แล้ว

“แล้ว แล้ว...ฝ่าบาท ที่นี่คือกระโจมของพระองค์หรือ” หลี่จุ่นกลืนน้ำลายแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

จักรพรรดินีเองก็ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ชำเลืองมองเขาทีหนึ่ง

ไม่ต้องถามอะไรมากมาย ต้องใช่แน่ ๆ!

หลี่จุ่นพลันยิ้มหน้าเหยเก

บรรยากาศเงียบลงไปในฉับพลัน

ภายในกระโจมเงียบสงัด มีเพียงเสียงฟืนกำลังลุกไหม้อยู่ในกระถางไฟกลางกระโจม ยิ่งเงียบสงัดลงมากขึ้น

ท้ายที่สุดหลี่จุ่นก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว เขาเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท หากพระองค์ต้องการทั้งจงหยวน อันที่จริงก็ไม่ควรถามกระหม่อม กระหม่อมเพียงแค่ล้างแค้นหลี่เจิ้งเท่านั้น ส่วนอนาคตผู้ใดจะได้นั่งตำแหน่งจ้าวแห่งจงหยวน อันที่จริงกระหม่อมก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงเวลานั้นหากพระองค์คิดอยากจะรวมจงหยวนเป็นหนึ่งเดียว นั่นก็เป็นเรื่องของพระองค์แล้ว เพียงแค่กระหม่อมโค่นล้มหลี่เจิ้งได้ ก็จะถอยออกไปอย่างสมบูรณ์ เรื่องในภายภาคหน้าไม่เกี่ยวอะไรกับกระหม่อมแล้ว!”

ครั้นจักรพรรดินีได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว มองหลี่จุ่นราวกับว่าไม่เชื่ออยู่นิดหน่อย ก่อนจะถามกลับว่า

“ท่านไม่มีใจคิดอยากจะเป็นจักรพรรดิ?”

นางมองหลี่จุ่นพลางยิ้มอย่างเย็นชาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าไม่ยอมรับไม่ได้ ข้ามองประเมินท่านต่ำมาตลอด ท่านคาดการณ์ชะตาฟ้าและจับทางคนได้เลิศล้ำกว่าที่ข้าจินตนาการเอาไว้เสมอ ยิ่งไปกว่านั้นพรสวรรค์ในการเป็นจอมทัพ...หากท่านคิดอยากจะเป็นจักรพรรดิ ก่อตั้งรางวงศ์สร้างเมืองหลวงของจงหยวนใหม่ สำหรับท่านแล้วไม่ใช่ปัญหาเลย!

“ฝ่าบาท พระองค์คิดเยอะไปแล้ว กระหม่อมไม่เหมาะที่จะเป็นจักรพรรดิเลย” หลี่จุ่นเอ่ย น้ำเสียงของเขาเองก็เย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน

เย็นยะเยียบเพิ่มมากขึ้นสองสามส่วน!

จักรพรรดินีมองหลี่จุ่นอย่างมีความหมายลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นราวกับประนีประนอม

“เอาละ ท่านว่าต่อสิ หากข้าตกลงร่วมมือด้วย ให้ท่านบัญชาการทัพใหญ่ ท่านจะต้านทานอาวุธของทัพราชวงศ์อู่อย่างไร? ท่านเคยผ่านเรื่องศึกทางชายแดนเหนือมาก่อน คิด ๆ ดูแล้วท่านคงรู้จักเจ้าสิ่งนี้ดีกว่าข้าอยู่โขนัก!”

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า

“นั่นเป็นเรื่องธรรมดา”

เขามองจักรพรรดินีทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เอ่ยประโยคสุดท้ายออกมา

“ถึงอย่างไร กระหม่อมก็เป็นคนประดิษฐ์เจ้าสิ่งนี้ขึ้นมา”