องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1168

หลี่จุ่นอดไม่ได้ที่จะซี๊ดจมูกอย่างแรงทีหนึ่ง ทันใดนั้นกลิ่นหอมของสตรีก็กระจายตัวเข้าไปในจมูก ทำเอาเขาจิตใจฟุ้งซ่านไปหมด

ราวกับจักรพรรดินีเห็นการกระทำของหลี่จุ่น นัยน์ตาของนางจ้องมอง นางจ้องเขาเขม็งอย่างแรงทีหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านกำลังทำอะไรน่ะ?”

“เอ่อ...ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ คัดจมูกนิดหน่อย...” หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นทั้งบิดพริ้ว

ทันใดนั้นเขาก็รีบย่องลงจากเตียง หารองเท้าของตัวเองเจอแล้วก็สวม เตรียมจะหนีออกไป

แต่ทว่า!

ยังไม่ทันได้ย่องออกไปเลย น้ำเสียงอันเย็นยะเยียบและสงบเสงี่ยมอยู่เล็กน้อยของจักรพรรดินีก็ดังขึ้นมา

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!”

หลี่จุ่นหันหน้ากลับมา แล้วถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

“ฝ่าบาท ยังมีเรื่องอะไรจะรับสั่ง...อีกหรือ?”

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะล้วงของสิ่งหนึ่งออกจากมาจากในอกมาวางบนโต๊ะทำงาน

หลี่จุ่นชำเลืองมองทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เห็นว่าเป็นปิ่นหยกสีมรกตที่เขาให้อันนั้น

เขาพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้จะคืนให้เขาหรือ?

ดีร้ายอย่างไรเขาก็ให้ไปแล้วนะ!

ไม่ชอบขนาดนี้เลยหรือ?

“เอาละ ในเมื่อฝ่าบาทไม่ชอบ เช่นนั้นกระหม่อมเอากลับคืนไปก็ได้” ในใจของหลี่จุ่นไม่ปลื้มอยู่เล็กน้อย

เขายักไหล่พลางเดินไปเอาปิ่นหยกมา

แต่ทว่า!

จักรพรรดินีจ้องเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

“ใคร ใครบอกว่าไม่ชอบกันเล่า?”

“แล้วนี่คือ...” หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง สีหน้าตกตะลึง!

“ข้า ข้าจะให้ท่านปักให้ข้าใหม่อีกครั้ง...ก่อน ก่อนหน้านี้ไม่ทันระวัง...ก็ ก็เลยหลุดออกมา...”

สีหน้าของจักรพรรดินีแดงระเรื่อ เสียงอู้อี้ราวกับยุง

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็จิตใจเบิกบานมีความสุข

เขารีบหยิบปิ่นหยกขึ้นมา จากนั้นก็ปักให้จักรพรรดินีเข้าไปใหม่อีกครั้ง

สีหน้าของจักรพรรดินีแดงสุดขีด ในตอนนี้ดวงหน้าที่เดิมทีสวยยั่วยวนเป็นอย่างมากยิ่งงดงามจนน่าทึ่งเข้าไปกันใหญ่ ทำเอาหลี่จุ่นมองจนหัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งตึกตัก ๆ!

“ฝ่าบาท ปักเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ งดงามจริง ๆ” หลี่จุ่นมองปิ่นหยกที่ปักเข้าไปใหม่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อยและพูดขึ้น

ยิ้มแย้มอย่างเบิกบานมีความสุขเป็นอย่างมาก!

ใบหน้าอันงดงามของจักรพรรดินีร้อนผ่าว ราวกับถูกเพลิงไฟเผาอย่างนั้น นางรีบเบือนหน้าไป แล้วเอ่ยตำหนิเบา ๆ ว่า

“ท่าน ๆ ท่านรีบออกไปเถอะ!”

“ฮ่า ๆ พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท เจอกันพรุ่งนี้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

สีหน้าของหลี่จุ่นอึ้งไปเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาไปยังเมืองอวี๋เจียง ส่วนเซียวเจิ้นนั้นอยู่ในเมืองเหยียนโจว

“ข้าได้ยินว่าท่านนายน้อยกลับมาแล้ว ก็เลยมา” เซียวเจิ้นเอ่ย

หลี่จุ่นพยักหน้า ครุ่นคิดแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า

“มีข่าวท่านอาจารย์ของข้าบ้างหรือไม่?”

เซียวเจิ้นส่ายหน้า

หลี่จุ่นทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเท่านั้น

และไม่รู้ว่าท่านอาจารย์เผียนอีของตนผู้นี้ไปอยู่ที่ไหน

“พี่ใหญ่เซียว ข้าจะไปพบฝ่าบาทเดี๋ยวนี้” หลี่จุ่นเอ่ย

“ขอรับ!” เซียวเจิ้นพยักหน้า แต่ว่าไม่ได้เดินตามไป

หลี่จุ่นมาถึงยังกระโจมกลางกองทัพ จักรพรรดินีกำลังตรวจสอบดูแผนที่ รู้สึกว่ามีคนเข้ามา หันหน้าไปดูเป็นหลี่จุ่น นัยน์ตาประกายความดีอกดีใจที่ตรวจสอบไม่ได้ออกมาเล็กน้อย

ทว่ากลับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเฉยเมย

“มาแล้วหรือ? นั่งลงสิ”

หลี่จุ่นพยักหน้า เห็นจักรพรรดินีไม่ได้สวมผ้าคลุมหน้าแล้ว ทว่าบนศีรษะยังปักปิ่นหยกที่เขาให้อันนั้นอยู่ มองแล้วสะดุดตาเป็นอย่างมาก ในใจลอบปลื้มปีติไม่น้อย

ครั้นหลี่จุ่นหย่อนก้นลงนั่ง ก็พลันเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมาทันที

“ฝ่าบาท พิจารณาถึงไหนแล้วพ่ะย่ะค่ะ?”