องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1170

“เจิ้นเป่ยอ๋องได้บอกหรือไม่ว่าจุดยืนของเขาคืออะไร?” หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้น

จักรพรรดินีส่ายหน้า “เจิ้นเป่ยอ๋องไม่ได้เปิดเผย บอกเพียงแค่ว่าร่วมมือกันโจมตีทัพแคว้นฉีจนพินาศ และจะยกผลประโยชน์ให้พวกเรา”

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็หรี่ตาลงเล็กน้อย ครุ่นคิดก่อนจะยิ้มอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เจิ้นเป่ยอ๋องเพียงแค่ลองเชิงฝ่าบาทก็เท่านั้น แต่ว่าการลองเชิงนี้น่าสนใจอยู่นิดหน่อยนะพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดินีมองนัยน์ตาของหลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

“มีอะไรน่าสนใจหรือ?”

หลี่จุ่นตอบ

“ในประเด็นนี้มีช่องโหว่อยู่นิดหน่อย ตามเหตุผลแล้วทัพเหยียนโจวนี้หลี่เจิ้งเป็นผู้มอบให้แก่เจิ้นเป่ยอ๋อง ตอนนี้ดูท่าแล้วไม่ได้จบแค่นี้เป็นแน่ ราวกับเจิ้นเป่ยอ๋องผู้นี้มีเจตนาจะต่อต้านหลี่เจิ้ง”

ชะงักไปครู่หนึ่ง หลี่จุ่นก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ครั้งนี้พระองค์เป็นฝ่ายเชื้อเชิญก่อน เชิญเขามาพูดคุยอีกครั้งเถิด”

“มีเจตนาต่อต้านหลี่เจิ้งอย่างนั้นหรือ? จะดูได้อย่างไร?” จักรพรรดินีไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นมองนางทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยอธิบายว่า

“อย่างแรก หากเจิ้นเป่ยอ๋องมีจิตใจมุ่งมั่นจะช่วยเหลือหลี่เจิ้ง ท่าทีที่มีต่อทัพของเรา ก็มีแต่ใจที่คิดเป็นศัตรูเท่านั้น ไม่มีทางคิดอยากจะร่วมมือกับพวกเราอย่างแน่นอน เพราะตอนนี้พวกเรากับหลี่เจิ้งนับเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน หลี่เจิ้งยึดครองเมืองหลวงของแคว้นหนานนี่เป็นสถานการณ์ที่ต้องสู้รบกันไปตลอดยินยอมไม่ได้ เจิ้นเป่ยอ๋องไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางคิดว่ายังมีหนทางผ่อนปรนได้ และไม่มีทางพูดเสียเปล่าเป็นแน่”

“แต่เขาในวินาทีนี้กลับเสนอว่าจะร่วมมือกับทัพเรา ดูแล้วราวกับเป็นคนโง่ อันที่จริงไม่ได้มีเพียงเท่านี้ เจิ้นเป่ยอ๋องกล้าหาญและมีไหวพริบ ไม่ได้เป็นจอมทัพผู้มีความสามารถทั่ว ๆ ไป ไม่มีทางมองสถานการณ์นี้ไม่ออกเป็นแน่ แต่เขาก็ยังอยากจะพูดคุยกับพวกเรา อธิบายได้ว่าขอแค่มีโอกาสมากพอ เขาจะต่อต้านหลี่เจิ้งอย่างแน่นอน เป้าหมายของพวกเราคือสิ่งเดียวกัน จึงร่วมมือกัน!”

ครั้นจักรพรรดินีได้ยินดังนั้นนัยน์ตาก็หดตัวลง พลันส่ายหน้าเบา ๆ พลางมองหลี่จุ่นแล้วเอ่ยขึ้นทั้งถอนหายใจว่า

“เป็นอย่างที่คิดเอาวไจริง ๆ เมื่อเทียบกับท่านแล้ว ข้าก็เหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง”

หลี่จุ่นจนใจอยู่เล็กน้อย

พูดแบบนี้จะชมกันเกินไปแล้ว!

แม้ท่านอาจารย์เผียนอีของตนจะเป็นคนปั้นความสำเร็จทั้งหมดของนาง ทว่าก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียว!

ดูถูกตัวเองจนเกินไปแล้ว!

“เอ่อ ฝ่าบาท เช่นนั้นเชิญเจิ้นเป่ยอ๋องก่อนแล้วค่อยว่ากันก็แล้วกัน หลังจากนั้นครั้งนี้ก็จัดการลองเชิงท่าทีของเขาดูหน่อยก็แล้วกัน” หลี่จุ่นเอ่ย

จักรพรรดินีพยักหน้า ครั้งนี้ไม่มีข้อสงสัยอะไรแล้ว

ทันใดนั้น

อาวุธที่ชายแดนเหนือนั่นปรากฏขึ้นอีกครั้ง และยังเอามาใช้ร่วมกับเครื่องโยนหินที่มีผลงานโดดเด่นที่ด่านฝานหลงอีกด้วย ยิ่งทำให้อานุภาพของระเบิดมากขึ้นกว่าเดิม

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของเจิ้นเป่ยอ๋องมีความสับสนอยู่เล็กน้อย

“ท่านจอมทัพ ตอนนี้ทัพแคว้นฉีถอยไปถึงเนินซานสุ่ยแล้ว หากพวกเรายกทัพไปตอนนี้ อีกห้าวันก็คงถึงเมืองหลวง สามารถตัดทางหนีทีไล่ของมันได้ สุดท้ายก็โจมตีขนาบข้างอวี่เหวินไท่ซือ และจะทำลายทัพแคว้นฉีได้!”

หลังเป้าชุนชิวศึกษาเสร็จก็เอ่ยปาก

เจิ้นเป่ยอ๋องพยักหน้า ทว่ากลับขมวดคิ้วมุ่น

หากรวมกับอาวุธที่อยู่ในมืออวี่เหวินจิ้ง บวกกับทัพใหญ่ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของตัวเอง ทัพแคว้นฉีต้องมีแต่มาไม่มีหวนกลับแน่

เพียงแต่ตอนนี้ทัพแคว้นฉีกำลังจ้องเขมือบอยู่นอกเมือง ด้วยเหตุนี้ตอนนี้พวกเขาจึงไม่สามารถยกทัพไปได้!

กุนซือเป้าชุนชิวที่โพกผ้าโพกศีรษะมองสีหน้าจอมทัพของตน ก่อนจะลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เกรงว่าทัพแคว้นหนานจะไม่ให้พวกเรายกทัพไปง่าย ๆ ท่านจอมทัพ ตอนนี้จักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานเชิญท่านไปพูดคุยในเมืองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าสนใจอยากจะรู้เรื่องอะไร พรุ่งนี้ยังไงก็ต้องระวังตัวให้มากนะขอรับ”

นัยน์ตาของเจิ้นเป่ยอ๋องเคร่งขรึม เขาเอ่ยว่า

“ไปแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง ไม่ต้องร้อนใจไปหรอก”