องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1171

เพื่อการนัดพบกันในวันพรุ่งนี้

ทัพแคว้นหนานกับฝ่ายของเจิ้นเป่ยอ๋องต่างไม่ได้หลับกันทั้งคืน

ยามเช้าตรู่ก็ได้ส่งคนเข้าเมือง ต่างฝ่ายต่างเฝ้าเขตแดนของตัวเอง เพื่อป้องกันการลอบโจมตีของอีกฝ่าย

ทัพแคว้นหนานกำลังทำการป้องกัน ฝ่ายตรงข้ามก็กำลังทำการป้องกันด้วยเช่นกัน

ไม่ว่าจะจักรพรรดินี หรือเจิ้นเป่ยอ๋องต่างก็เป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่ง ไม่เกรงกลัวการต่อสู้แม้แต่นิด แต่สิ่งที่กังวลคือทวนที่รู้ที่มาหลบง่าย เกาทัณฑ์ที่แอบยิงมาป้องกันยาก!

ฉะนั้นจึงต้องระมัดระวังตัวหน่อย

ยามเที่ยงวันที่สอง

จักรพรรดินีนำไพร่พลหนึ่งร้อยคนขี่ม้าเข้าเมือง

หลี่จุ่นไม่ได้เดินทางไปด้วย แต่ได้แนะนำวิธีการทดสอบเจิ้นเป่ยอ๋องให้จักรพรรดินีแล้ว

คิดว่าคงไม่มีปัญหา

เจิ้นเป่ยอ๋องนั้นไม่ธรรมดา หลี่จุ่นจึงไม่อยากปรากฎตัวต่อหน้าเขา

เวลาเที่ยงตรงสามเค่อ

ใจกลางเมืองเหยียนโจวดูว่างเปล่า

โต๊ะยาวตัวหนึ่งได้ถูกตั้งเอาไว้ พร้อมกับเสื่อสองผืนที่วางเข้าหากัน

บนโต๊ะมีน้ำชา ต่างฝ่ายต่างได้ตรวจสอบดูเรียบร้อย แน่ใจว่าไม่มีปัญหา

ฝ่ายเจิ้นเป่ยอ๋องก็ได้นำทหารมาประมาณหนึ่งร้อยคน แต่ได้ยืนประจำการในระยะห่างออกไปหนึ่งร้อยก้าว

ฝ่ายจักรพรรดินีก็ทำเช่นนี้เหมือนกัน

ทั้งสองค่อยๆเดินมาที่โต๊ะยาว จากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยเพื่อแสดงการทักทาย นั่งหันหน้าเข้าหากัน

ทหารที่ยืนอยู่ระยะหนึ่งร้อยก้าวตรงด้านหลังของทั้งสอง ต่างก็เป็นทหารอารักขาที่ตั้งขบวนไว้อย่างเคร่งครัด พร้อมกับทหารส่งข่าวที่เตรียมพร้อมรายงานสถานการณ์ทุกเมื่อ

“ไม่ทราบว่าวันนี้ฝ่าบาทนัดข้ามาที่นี่ เป็นเพราะได้ไตร่ตรองข้อเสนอที่ข้าเคยกล่าวไว้แน่ชัดแล้ว?” เจิ้นเป่ยอ๋องจิบชาหนึ่งคำ เอ่ยถามอย่างแผ่วเบา

จักรพรรดินีจิบชาเข้าไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ส่ายหน้าเล็กน้อย และเอ่ยขึ้นว่า

“ต้องขออภัยจอมทัพ ถ้ามีแต่เงื่อนไขที่ท่านเคยกล่าวมา ข้าคงไม่สามารถร่วมมือกับกองทัพของท่านได้ ถึงอย่างไร ตอนนี้ทัพแคว้นหนานกับทัพแคว้นฉีก็เป็นพันธมิตรต่อกัน ซึ่งถือว่าเป็นทัพข้าศึกกับท่าน”

นางวางถ้วยน้ำชาลงอย่างเบามือ หันไปมองเจิ้นเป่ยอ๋องแวบหนึ่ง น้ำเสียงแข็งกระด้าง

“ข้าต้องการเห็นความจริงใจของท่านมากกว่านี้”

สีหน้าเจิ้นเป่ยอ๋องดูเย็นชา เหมือนได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าแล้ว

เขาเองก็วางแก้วน้ำชาลง จากนั้นก็เอ่ยช้าๆว่า

“ไม่ทราบว่าฝ่าบาทต้องการเห็นความจริงใจอย่างไร?”

เจิ้นเป่ยอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย หยุดชะงักชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาทคิดไปไกลแล้ว เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น ขอเพียงภายหน้าถ้าได้แก้ไขปัญหานี้ ทั้งสองแคว้นก็จะกลับมาคืนดีกันเช่นเดิม ไม่ทราบว่าฝ่าบาทต้องการเงื่อนไขอย่างไร ถึงจะยอมร่วมมือกับข้าเพื่อต่อสู้กับศัตรูภายนอก?”

เจิ้นเป่ยอ๋องพูดถึงเรื่องสำคัญเสียที พูดอ้อมไปอ้อมมา สุดท้ายก็เข้าประเด็นสำคัญ

จักรพรรดินีขมวดคิ้วเล็กน้อย คำพูดได้สิ้นสุดลงแล้ว ไม่สามารถได้ทีขี่แพะไล่ จึงต้องปล่อยไปตามสถานกาณ์

นางได้ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบหนึ่งคำ จากนั้นก็เอ่ยอย่างเสียงเบาว่า

“ร่วมมือโจมตีกับจอมทัพ ใช่ว่าจะทำไม่ได้ ขอเพียงแค่จอมทัพยอมตกลงเงื่อนไขข้อนี้”

เจิ้นเป่ยอ๋องมีแววตาสงสัย เอ่ยถามทันทีว่า

“เงื่อนไขอะไร?”

“ก็ไม่ยาก”

น้ำเสียงจักรพรรดินีเอ่ยอย่างนุ่มนวล

แต่ท่าทีกลับดูมั่นคงหนักแน่น!

มองหน้าเจิ้นเป่ยอ๋องกล่าวว่า

“ขอแค่จอมทัพประกาศต่อใต้หล้าว่า ต่างฝ่ายต่างปกครองตนเองแบ่งเขตพื้นที่ดูแล แคว้นหนานไม่อยู่ใต้ราชวงศ์อู่อีกต่อไป และแคว้นหนานกับกองทัพเจิ้นเป่ยตกลงเป็นพันธมิตรกัน ร่วมกันโจมตีแคว้นฉี ส่วนสงครามจงหยวน…ค่อยเจรจากันในภาคหน้า!”