องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1173

คิดเห็นอย่างไร?

เป้าชุนชิวสีหน้าเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ไม่ได้เร่งรีบให้คำตอบ แต่กลับครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่

เพิ่งหันไปมองหน้าเจิ้นเป่ยอ๋องได้สักพัก เหมือนเจิ้นเป่ยอ๋องกำลังรอคำตอบจากตน เป้าชุนชิวถึงได้กัดฟันเอ่ยว่า

“จอมทัพ นี่ถือว่าเป็นวิธีที่…ไม่เลว!”

ทันใดนั้นเจิ้นเป่ยอ๋องก็รู้สึกตกตะลึง แววตาเพ่งเล็ง แล้วจึงค่อยๆพยักหน้า

“ส่งคนไปตามจางเป่ยใต้เท้าจางมาให้ที” เขาเอ่ยปากพูด

“ขอรับ จอมทัพ!”

เป้าชุนชิวโล่งอกไปชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้า

เดินออกจากกระโจมอย่างรวดเร็ว ส่งคนไปตามจางเป่ยที่ค่ายทหาร

ผ่านไปสักพัก จางเป่ยก็มาถึง

เดินเข้ามาในกระโจมทหารด้วยสีหน้าเบิกบาน มุ่งหน้าคารวะต่อเจิ้นเป่ยอ๋อง และเอ่ยว่า

“ข้าขอคารวะจอมทัพเจิ้นเป่ยอ๋อง!”

“ใต้เท้าจางเชิญตามสบาย!”

เจิ้นเป่ยอ๋องโบกมือเชิญนั่ง

จางเป่ยเหมือนจะรู้ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องเรียกตนมาเพราะเรื่องอะไร จึงไม่รู้สึกร้อนใจ และนั่งลงไปอย่างไม่เกรงใจ

เป้าชุนชิวสั่งให้ทหารเฝ้ากระโจมไว้ให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาใกล้ จากนั้นก็ตามเข้าไปนั่งด้านใน

ทั้งสามนั่งล้อมวงกัน

เมื่อรินน้ำชาร้อนๆให้จางเป่ยด้วยตนเองเสร็จแล้ว เจิ้นเป่ยอ๋องก็เอ่ยขึ้นว่า

“ใต้เท้าจางมีความคิดจะไปซินตูหรือไม่?”

จางเป่ยฟังแล้วก็หรี่ตาเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเบาๆพลางเอ่ยว่า

“ฮาๆๆ ถ้าหากข้าไปซินตู เกรงว่าฝ่าบาทคงจะไม่ไว้ชีวิตข้าแน่ ถึงอย่างไรข้าก็เสียเหยียนโจวไปหมด”

เป้าชุนชิวกับเจิ้นเป่ยอ๋องฟังแล้วต่างก็มีแววตาสงสัย

ถ้อยคำของจางเป่ยมีสองความหมาย

ประการที่หนึ่งคือสูญเสียเมืองเหยียนโจว

ประการที่สองคืออำนาจปกครองทหารเปลี่ยนแปลง

วินาทีที่กองทัพเจิ้นเป่ยเข้ามาถึง จางเป่ยก็ได้มอบอำนาจปกครองกองทัพเหยียนโจวให้กับเจิ้นเป่ยอ๋อง!

ฉะนั้นจึงมีความหมายสองแง่ ประการที่สองนั้นไม่ได้เอ่ยอย่างชัดเจน ไม่ทำให้ชัดเจน แต่ต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ!

เจิ้นเป่ยอ๋องพยักหน้า และเอ่ยต่อไปว่า

เป็นอย่างที่คาดไว้!

คำพูดของจางเป่ยทำให้เป้าชุนชิวมีแววตาเปลี่ยนแปลง เจิ้นเป่ยอ๋องก็ครุ่นคิดอะไรเงียบๆขึ้นมา

ใต้เท้าจางผู้นี้พูดจามีความระมัดระวังอย่างมาก แต่ก็ได้เผยให้เห็นจุดยืนที่แสดงออกมาอย่างรอบคอบ

จางเป่ยกำลังคิดว่า…เขาหลี่ทงสามารถตั้งดินแดนปกครองตนเองได้!

“เฮอๆ ใต้เท้าจางกล่าวเกินไปแล้ว ข้าคิดว่า จักรพรรดินีแคว้นหนานก็เป็นแค่หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”

เจิ้นเป่ยอ๋องยิ้มเบาๆพลางเอ่ยขึ้น

จางเป่ยไม่ได้โต้แย้ง และไม่ได้เห็นชอบ แต่ก็ยิ้มตามไปด้วย

เมื่อคุยกันได้สักพัก จางเป่ยเห็นว่าสิ่งที่ควรเอ่ยนั้นก็ได้เอ่ยไปแล้ว จึงขอตัวลากลับไป

เป้าชุนชิวส่งเขาออกจากกระโจมด้วยตนเอง

เมื่อกลับมาก็เห็นเจิ้นเป่ยอ๋องเอามือไขว้หลัง ยืนอยู่ด้านหน้าแผนที่ เป้าชุนชิวใคร่ครวญชั่วครู่ เอ่ยถามถึงความสงสัยในใจตนเอง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“จอมทัพ ถ้าฝ่าบาทรู้ว่าอำนาจกองทัพเหยียนโจวอยู่ในมือของจางเป่ย อาจจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นได้ ทำไมยังจะต้องให้เขาปกครองเหยียนโจวอีก?”

ตอนนี้จางเป่ยมอบอำนาจกองทัพให้พวกเขา ก็คือปัญหาที่ใหญ่ที่สุด

เจิ้นเป่ยอ๋องอยู่นิ่งๆพักใหญ่ ก่อนที่จะยิ้มอย่างเยือกเย็นซึ่งเห็นได้ไม่บ่อยนักพลางเอ่ยขึ้นว่า

“เพราะฝ่าบาทคิดว่าถ้าสามารถควบคุมคนในครอบครัวข้าทั้งหมด ก็จะควบคุมตัวข้าได้…น่าเสียดาย ที่ประเมินความโหดเหี้ยมของจางเป่ยต่ำไป และประเมินข้าด้อยไป!”