องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1174

เป้าชุนชิวฟังแล้วแววตาจดจ้อง

เป็นอย่างนี้จริงๆ!

ฝ่าบาทได้ควบคุมคนในครอบครัวของจางเป่ยมาตั้งนานแล้ว อีกอย่างก่อนหน้านี้ก็ไม่ปล่อยให้จางเป่ยปกครองกองทัพอย่างแท้จริง จากนั้นก็ให้จางเป่ยคอยช่วยเหลือให้องค์ชายสี่ได้กุมอำนาจทหาร

แต่ทว่าองค์ชายสี่…

เป้าชุนชิวถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

ตอนที่เพิ่งมาถึงที่นี่ จอมทัพเคยบอกกับเขาว่า จางเป่ยเป็นขุนนางซื่อสัตย์ และเป็นคนจิตใจดี

แต่จางเป่ยเป็นคนที่ชอบไม้อ่อนไม่ชอบไม้แข็ง ถ้าทำให้เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมา เขาสามารถทำเรื่องที่ไม่คาดคิดขึ้นมาได้

ตอนดีก็เป็นคนดี แต่ถ้าเป็นตอนร้าย ก็จะโหดร้ายสุดขีด！

แต่ในเวลานี้ กลับมอบอำนาจทหารให้พวกเขา นี่ก็คือท่าทีของจางเป่ย!

แสดงให้เห็นว่า เรื่องที่ฝ่าบาทควบคุมครอบครัวของเขา ทำให้เกิดความไม่พอใจอย่างหนัก ไม่พอใจถึงขั้นกลายเป็นความโหดเหี้ยม ก่อเรื่องที่สร้างความเสียหายอย่างย่อยยับ!

พูดได้แค่ว่า จางเป่ยผู้นี้ ในใจเป้าชุนชิวก็รู้สึกเกรงกลัวอย่างมาก คนแบบนี้จะต้องผูกไมตรีที่ดี ห้ามเป็นศัตรูเด็ดขาด

แน่นอน!

จางเป่ยมอบอำนาจทหารให้พวกเขาด้วยตนเอง ก็เท่ากับมอบอำนาจการตัดสินใจให้จอมทัพ การกระทำหยกศิลาล้วนแหลกลาญของเขาสุดท้ายก็อยู่ในมือของจอมทัพ ฉะนั้นวันนี้จอมทัพถึงได้เชิญเขามา

แต่ว่า ท่าทีของจางเป่ยได้แสดงให้เห็นชัดเจนแล้ว…

การตัดสินใจของเจิ้นเป่ยอ๋องก็คือการตัดสินใจของเขา!

ทางเลือกในมือของจอมทัพ มีเพียงสองทางเท่านั้น

หนึ่งคือปกครองกองทัพ ปกป้องรักษาราชวงศ์อู่!

สองคือตั้งตนเป็นใหญ่ แบ่งแยกดินแดนปกครอง!

คนแรกใช้ชีวิตอยู่ในมือผู้อื่น คนหลังใช้ชีวิตอยู่ในมือตนเอง！

แต่ท่าทีของจอมทัพเมื่อสักครู่…ก็ชัดเจนแล้ว

ซินตู

แสงแดดอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ แต่สายลมในแคว้นหนานกลับไม่แผ่วเบา

ความหนาวปะทะความร้อน

คำสั่งโยกย้ายสวนดอกไม้ด้านหลังได้ถูกถ่ายทอดลงไปแล้ว

โชคดีที่ยังเหลือดอกไม้ใบหญ้าที่เขียวขจีตลอดทุกฤดู ยังพอแทนที่ดอกไม้ในสวนที่ร่วงโรยไปได้

หลี่เจิ้งสั่งการให้คนขุดบ่อปลาขึ้นมาหนึ่งบ่อ ให้เหมือนกับบ่อปลาที่ราชวงศ์อู่ทุกประการ จากนั้นก็นำปลามาจำนวนมาก เลี้ยงอยู่ในบ่อนั้น

มีหลากหลายสีสัน สวยสดงดงาม ดูเพลินตาอย่างยิ่ง

ครั้งนี้ เขากับหวังเหลียนได้พักอยู่ที่นี่ และกำลังให้อาหารปลาอย่างสบายใจ

“หวังเหลียน เจ้าคิดว่าถ้าเรื่องสงครามชิงโจวได้รู้ไปถึงหูของเจิ้นเป่ยอ๋อง เขาจะรู้สึกอย่างไร?”

น้ำเสียงหลี่เจิ้งดูผ่อนคลาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่เบิกบาน

หวังเหลียนยืนอยู่ข้างหลังอย่างประจบสอพลอ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ฝ่าบาท คาดว่าเจิ้นเป่ยอ๋องคงจะต้องรู้สึกตระหนกตกใจ”

“ฮาๆๆๆ”

ที่ถูกเรียกว่าเนินซานสุ่ย ตามการเล่าขานของคนในพื้นที่ เพราะเมื่อก่อนที่นี่มีแม่น้ำสามสายรวมกัน ทำให้บริเวณรอบๆอุดมสมบูรณ์อย่างมาก

ถ้ามุ่งไปทางตะวันออกสามสิบลี้ก็คือเมืองเหยียนอำเภออันกง

อำเภออันกงเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์

เชื่อกันว่าเพราะที่นี่มีแม่น้ำสามสายไหลสู่อำเภออันกง เนินซานสุ่ยจึงเหลือแต่เนินเขา ส่วนความอุดมสมบูรณ์กลับไหลเข้าสู่อำเภออันกง

ทัพแคว้นฉีจึงได้ติดค้างอยู่ที่นี่!

พวกเขาต้องการลอบสังหารหวังฉวนเหวินในท่ามกลางสงครามวุ่นวาย แม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง ก็มีความลำบากยิ่งนัก!

“มาแล้ว”

เฮยไหลไป่หลี่เอ่ยเสียงแผ่วเบา ทั้งสองซ่อนตัวอยู่ในพุ่มหญ้า อำพรางร่างกายเอาไว้

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ได้ยินดังนี้ ก็ลืมตาขึ้นมาทันที

เห็นแต่ม้าขาวตัวหนึ่งหลุดมาจากกองทัพ มุ่งเข้าหาทั้งสองคน

ม้าสีขาวใต้แสงจันทร์ดูลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ มีคนสวมชุดเกราะเงินหมวกเงินและทวนเงินนั่งอยู่บนหลังม้า ดูเหมือนเป็นแม่ทัพใหญ่ที่น่าเกรงขาม!

เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เฮยไหลไป่หลี่ตะโกนขึ้นมาว่า

“แม่ทัพท่านนี้คือผู้ใด?!”

แม่ทัพชุดเกราะเงินบังคับม้าให้หยุดทันที ถือทวนยาวไว้ในมือ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงดังว่า

“ชายแดนเหนือ…จงจื่อหลง!”

น้ำเสียงเข้มแข็งมีพลัง ท่าทางเคร่งขรึม!