องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1177

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์หรี่ตาเล็กน้อย มองดูคู่ต่อสู้ที่ปรากฎตัวกะทันหัน และรู้สึกคาดไม่ถึง

นางเม้มริมฝีปากอันนุ่มนวล จ้องไปที่ฝ่ายตรงข้าม จากนั้นก็เอ่ยถามว่า

“เจ้าเป็นใคร?”

คนผู้นั้นเผยรอยยิ้มเบาๆ ตอบอย่างไม่คิดจะปิดบังว่า

“เหวินเหรินกูแห่งแคว้นเยียน!”

เหวินเหรินกู?!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกสงสัย

คนเยียน?

ชายผู้นี้มาจากที่ไหนกันแน่ ทำไมก่อนหน้านี้จึงไม่เคยได้ยินมาก่อน?

น่าจะใช่ ชายผู้นี้พูดภาษาถิ่นราชวงศ์อู่สำเนียงแปลกๆ

ที่มาคงจะถูกต้อง!

“ไม่เคยได้ยิน!”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เอ่ยเสียงเย็นชา จากนั้นดาบยาวในมือก็ฟาดลงไป ดูเหมือนต้องการจะฟันคู่ต่อสู้ตรงหน้าให้แหลก!

แต่ทว่า!

เหวินเหรินกูขยับตัวเพียงเล็กน้อย หันข้างหลบดาบได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็ดีดนิ้วหนึ่งที ก็ทำให้ดาบยาวของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถึงกับเด้งออก!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์สายตาจับจ้อง รู้สึกคาดไม่ถึง!

ชายผู้นี้แข็งแกร่งไม่เบา!

แค่ความคิดแวบเดียว นางก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที เก็บดาบถอยหลังไปไม่กี่ก้าว!

แค่ชั่วพริบตาเดียว ทหารแคว้นฉีก็กรูเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถูกล้อมตัวเอาไว้!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มองดูสถานการณ์รอบข้าง แต่กลับไม่รู้สึกร้อนใจเลยสักนิด!

ถ้านางต้องการไป ไม่มีใครสามารถขวางนางได้!

แต่ว่า ชายหนุ่มตรงหน้านี้อายุอานามคงจะพอๆกับชายหนุ่มของบ้านตน ซึ่งเป็นผู้ที่ร้ายกาจไม่เบา!

“ไม่เลว!”

เหวินเหรินกูยิ้มเบาๆ มองดูนิ้วมือของตน และมองไปที่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จากนั้นก็เอ่ยว่า

“ตอนแรกข้านึกว่าเจ้ามีฝีมือธรรมดา คิดไม่ถึงว่าเมื่อเจอกับพลังดีดนิ้วของข้า ดาบยาวยังคงถืออยู่ในมือได้ ช่างคาดไม่ถึงจริงๆ”

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างเยือกเย็น และเอ่ยขึ้นว่า “พ่อหนุ่มน้อยพูดจาหยิ่งผยองไม่เบา ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ถอยไป!”

เหวินเหรินกูขมวดคิ้ว มองหน้าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ และเอ่ยขึ้นว่า

“ดูเหมือนเจ้าจะมั่นใจในตนเองอย่างมาก! ถ้าเช่นนั้น…ข้าก็ต้องขอคำชี้แนะจากเจ้าเสียแล้ว!”

ยังพูดไม่ทันขาดคำ เหวินเหรินกูเคลื่อนไหวดั่งวิญญาณ รุกเข้าไปโจมตีอย่างรวดเร็ว!

มุ่งจะทำร้ายซั่งกวนหว่านเอ๋อร์!

ใบหน้างดงามของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ดูเย็นชาขึ้นมา ดาบยาวในมือถูกเธอฟาดฟันไปที่หวังฉวนเหวิน คิดจะสังหารทั้งสองคนรวด

แต่น่าเสียดายทำได้แค่ให้หวังฉวนเหวินขมวดคิ้วเท่านั้น กลับไม่สามารถข่มขู่เขาได้!

หลังจากนั้น!

เหวินเหรินกูเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจว่า

“จงจื่อหลงแห่งชายแดนเหนือ ได้ยินชื่ออันเลื่องลือนี้มานาน มาได้จังหวะพอดี!”

เขารู้สึกตื่นเต้นมาก!

ได้ยินว่าชายผู้นี้ได้ฆ่าฮูเถี่ยถูที่ชายแดนเหนือ!

แต่ปรากฎว่า ได้ถูกซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ตบไปที่ไหล่อย่างไม่คาดคิด จนตัวลอยขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ระวัง จนเกือบจะทรงตัวไม่ได้!

เหวินเหรินกูขมวดคิ้วครั้งแรก มองดูซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ สีหน้าดูเคร่งขรึมขึ้นมา!

เขาประมาทเกินไปแล้ว!

หญิงผู้นี้ดูท่าทางแข็งแกร่ง!

วรยุทธ์ไม่ด้อยไปกว่าตนเอง!

ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้!

ความสามารถด้านการต่อสู้ของตน ตามคำกล่าวของศิษย์พี่ เกรงว่าใต้หล้านี้คงไม่มีใครเทียบได้!

อีกอย่างตอนอยู่ที่แคว้นเยียนก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้แม้อายุเขายังน้อย คิดไม่ถึงว่าคืนนี้จะได้พบเจอหญิงสาวผู้นี้ แข็งแกร่งจนต้องหวาดกลัว!

เหวินเหรินกูเพ่งมองซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ที่กำลังโจมตีเข้ามาตามจังหวะ จึงฉีกยิ้มและเอ่ยว่า

“ข้านึกว่า…เจ้าแข็งแกร่งมาก!”

แต่ทว่า!

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์แค่ยิ้มเบาๆ ไม่ได้พูดจาให้เสียเวลา ฟาดฟันต่อสู้อย่างดุเดือด!