องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1187

แน่นอนว่าโจวชิงมาด้วยตัวเอง

ให้ผู้นำสาม ผู้นำสี่และผู้นำห้าที่อยู่เขาเฟิงโหยว นำปืนใหญ่ส่วนหนึ่งมุ่งหน้าไปยังเหยียนโจวก่อน และทันทีที่เขาได้รับข่าวก็รีบมุ่งหน้าไปทางใต้พร้อมกับปืนใหญ่หนึ่งร้อยกระบอกและกระสุนนับพันลูก ตรงไปยังเมืองเฟิงหลิง

ขณะนี้ได้มารออยู่ที่ด่านควายเรียบร้อยแล้ว!

ทว่า

โจวชิงไม่มีแผนที่จะไปปะทะข้างหน้า เขาจึงต้องคอยสั่งการอยู่ด้านหลัง!

ยิ่งไปกว่านั้นเขาคือโจวชิง มิใช่ผู้ไร้เสียงเรียงนามที่ใด!

ณ นอกเมืองเป่ยกวน

เมื่อเฟิงอู่หังได้พบอวี้เซียง เขาก็รู้ทันทีว่าอวี้เซียงนำอาวุธใหม่มาข่มขวัญศัตรูภายใต้คำสั่งการของหลี่จุ่น เฟิงอู่หังรู้สึกตกใจไปชั่วขณะ

เขามอบตราอัญเชิญแม่ทัพสวรรค์ให้อวี้เซียงทันที เพื่อความราบรื่นในการเดินทางและการนำทัพของนางไป!

จากนั้นจึงส่งคนไปร้องเรียกท้ารบ นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายของศัตรู หากกองทัพของศัตรูยังยืนกรานที่จะไม่ปล่อยน้องชายตัวเอง สนามรบนี้คงต้องส่งต่อให้อวี้เซียง!

ณ เมืองเป่ยกวน

กองทัพทหารนับแสนกำลังคุ้มกันที่นี่อยู่ แน่นอนว่าไม่สามารถไปอยู่ในตัวเมืองได้ทั้งหมด

อย่างไรก็ตาม ที่นี่คือเมืองหน้าด่าน มีขนาดไม่ใหญ่โตนัก จึงไม่สามารถรองรับคนจำนวนมากถึงเพียงนั้นได้!

ส่วนมากจึงมาอยู่นอกเมืองกัน!

ครั้นได้ยินอีกฝ่ายท้ารบ จอมพลฉินจ่านที่อยู่ในกระโจมจอมทัพเมืองหน้าด่านก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจ้าศัตรูพวกนี้ท้ารบสองสามหนแล้ว ดูเหมือนจะไม่ต้องพักต้องผ่อนกันเลย เสียงคนตะโกนเรียกร้องช่างน่ารำคาญใจ

ทว่าก็ปล่อยตัวเฟิงฉีถัวผู้นี้ไปไม่ได้!

อีกฝ่ายกำลังระดมกองกำลังเพื่อการนี้ แม้แต่กองทัพหลักยังมา เกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว

แต่กองทัพศัตรูยังคงร้องเรียกท้ารบอย่างต่อเนื่อง ช่างน่ารำคาญเสียจริง!

ฉินจ่านเชิญรองแม่ทัพหวังเซิ่งมาปรึกษาหารือ

ฉินจ่านเคารพหวังเซิ่งผู้นี้มาก!

เพราะว่าเมื่อเทียบกันแล้วเขามีศักดิ์เป็นรุ่นน้อง อายุของหวังเซิ่งแก่กว่าเขาหลายปีนัก!

“แม่ทัพหวัง เรื่องนี้ท่านคิดเห็นอย่างไร?” ฉินจ่านขอคำแนะนำอย่างถ่อมตัว

หวังเซิ่งเองไม่ได้วางมาดอวดเบ่ง เขาครุ่นคิดและกล่าวว่า

“แม่ทัพฉิน ฝ่ายกองทัพศัตรูมาก่อสงครามใหญ่ต่อเช่นนี้ก็เพื่อเฟิงฉีถัว พวกเราจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาดไม่ว่าอย่างไรก็ตาม!”

ครั้นถึงคราวที่ต้องโจมตีจริง ๆ เกรงว่าขวัญกำลังใจของพลทหารจะหดหาย ทำให้ต่อสู้ได้ไม่ดีนัก!

“เช่นนี้แล้วกัน”

หวังเซิ่งเอ่ยปากอย่างใคร่ครวญ มองฉินจ่านแล้วพูดว่า

“ให้ข้าออกไปต่อสู้ที่นอกเมือง เพื่อบั่นทอนความฮึกเหิมของศัตรู แม่ทัพฉินคิดเห็นว่าอย่างไร?”

เมื่อฉินจ่านได้ยินเช่นนั้น เขาก็ผงะพร้อมพูดว่า

“แม่ทัพหวัง พูดจริงหรือ?”

หวังเซิ่งไม่พูดกล่าวอะไร เขาลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า

“แม่ทัพฉิน ข้าขอออกไปรบขอรับ!”

ฉินจ่านพูดด้วยสีหน้าที่ดูพออกพอใจ

“เอาล่ะ แม่ทัพหวัง เช่นนั้นข้าขอเชิญเจ้าออกไปนอกเมืองเพื่อข่มขวัญกำลังฮึกเหิมของศัตรู! ท่านต้องการทหารพร้อมม้ากี่คน บอกมาเถิด!”

หวังเซิ่งพูดด้วยแววตาอันเคร่งขรึมว่า

“ข้าไม่ต้องการกำลังทหาร ข้าจะออกไปรบแต่เพียงผู้เดียว! เนื่องจากเป็นการข่มขวัญศัตรู จึงควรใช้จำนวนคนเพียงเล็กน้อยไปเอาชนะกองกำลังที่จำนวนมากกว่า!”