องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1188

“นี่...”

ฉินจ่านตกตะลึงเล็กน้อย

นี่หวังเซิ่งพูดจริงหรือ...

อย่างไรก็ตาม!

ชายผู้นี้ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจที่สุดในราชวงศ์อู่ เป็นแม่ทัพพยัคฆ์ยิ่งใหญ่ผู้แข็งแกร่งไร้ที่สิ้นสุด!

ในสมรภูมิรบ น้อยคนนักที่จะสามารถสู้กับเขาตัวต่อตัวได้!

หากมั่นใจเช่นนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรที่ต้องปฎิเสธ!

ทว่าฉินจ่านกลับไม่สบายใจขึ้นมา พูดขึ้นมาทันทีว่า

“เอาอย่างนี้ แม่ทัพหวัง ข้าจะส่งทหารชั้นยอดพันคนออกนอกเมืองไปกับท่าน ให้พวกเขาคอยรับมืออยู่ข้างหลัง โดยมีข้าที่พร้อมจะโจมตีได้ทุกเมื่อ ท่านคิดเช่นไร?”

หวังเซิ่งครุ่นคิด รู้ว่าวิธีนี้ก็ไม่ได้แย่นัก จึงกล่าวว่า

“ตกลง เช่นนั้นเอาตามที่แม่ทัพฉินว่าเถิด!”

ฉินจ่านรีบไปจัดเตรียมการรบด้วยสีหน้าพออกพอใจ

สามสิบนาทีให้หลัง!

หวังเซิ่งสวมชุดเกราะสีน้ำตาล ในมือถือทวนวงเดือนเล่มยาว ขี่ม้าพันธุ์ดีสีขาวกีบราวกับหิมะ นำทหารชั้นยอดนับพันเคลื่อนตัวออกจากเมือง!

เมื่อทัพแคว้นหนานของเฟิงอู่หังสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายเคลื่อนตัวออกจากเมืองแล้ว ก็ดีอกดีใจอยู่สักพักหนึ่ง

นำทัพโดยผู้บังคับกองพัน จากนั้นก็ได้เห็นจอมทัพอันน่าเกรงขามท่านหนึ่งออกมาจากกองทัพศัตรู ช่างดูสง่าและแข็งแกร่ง

ทันใดนั้นก็พลันใจหวาดหวั่นทันที!

“ไปรายงานจอมทัพเร็วเข้า!”

จะประมาทผู้บังคับกองพันท่านนี้ไม่ได้ ฝ่ายตรงข้ามนั้นเพียงมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่ธรรมดา จะส่งตัวเองขึ้นไปตายเปล่าไม่ได้!

เมื่อกระโจมกลางกองทัพทราบข่าวและเฟิงอู่หังได้ยินว่าอีกฝ่ายจะทำการต่อสู้ เขาจึงตะโกนขึ้นว่า

“ในที่สุดเจ้าเด็กเหลือขอพวกนี้ก็เลิกขี้กลัวหัวหดแล้วสินะ มาก็ดีแล้ว! ข้าจะขุดกะโหลกพวกเจ้าเอามาทำเป็นกระโถนด้วยมือของข้าเอง!”

เฟิงอู่หังที่เต็มไปโดยความเกี้ยวโกรธ โบกมือส่งสัญญาณนำกองกำลังไปยังหน้าทัพ!

ครั้นได้เห็นก็ต้องหรี่ตาลงทันที!

เขาเห็นแค่คนคนหนึ่งขี่ม้าและถือทวนวงเดือนอยู่!

ช่างดูน่าเกรงขามยิ่งนัก!

กองกำลังทหารของฝ่ายตรงข้ามอยู่ห่างจากข้างหลังเขาไปร้อยก้าว!

“ยอดเยี่ยมเหลือเกิน ส่งมาตายชัด ๆ !”

เฟิงอู่หังได้เห็นเช่นนั้น ความโกรธก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้น!

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้แยแสพวกเขาเลยสักนิด แล้วยังบังอาจออกมาสู้ศึกคนเดียวอีก!

แน่นอนว่า โกรธก็ไว้ส่วนโกรธ เฟิงอู่หังมิใช่คนโง่ปัญญานิ่ม!

ถ้าอีกฝ่ายกล้าออกมาสู้คนเดียวแล้วล่ะก็ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่!

เฟิงอู่หังมองไปยังเหล่าพลทหารที่อยู่รอบ ๆ และตะคอกอย่างเย็นชาทันทีว่า

“ผู้ใดก็ตามที่ออกไปบั่นหัวบุคคลนี้ได้ ข้าจะตบรางวัลให้หนึ่งร้อยตำลึง!”

ภายใต้รางวัลอันมหาศาลนี้ จะต้องมีผู้กล้าซ่อนอยู่แน่!

“ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของแม่ทัพหวังเซิ่งของข้าเสียแล้ว ส่งลูกสมุนไร้เลื่องชื่อออกมาเพียงผู้เดียว เฟิงอู่หังมีปัญญาทำได้เพียงนี้หรือ!”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ทั้งสองในสนามรบก็เริ่มปะทะการต่อสู้!

ลงมือโจมตี!

อาวุธกระทบกันจนประกายไฟพุ่งกระจายออกมา!

จอมพลผู้นี้ที่อยู่ภายใต้คำสั่งการของเฟิงอู่หังนั้นกล้าหาญชาญชัยนัก เขายกดาบฟันขึ้นอย่างดุเดือดในคราแรก ทำให้หวังเซิ่งและม้าต้องถอยกรูดไปหลายก้าว!

ทันใดนั้นเขาก็ได้รับเสียงไชโยโห่ร้องจากทัพแคว้นหนานทันที!

“ดี!”

“ต่อสู้ได้ดี!”

“ตัดหัวเจ้าสุนัขทิ้งเสีย!”

“...”

เฟิงอู่หังยิ้มด้วยความพึงพอใจและกล่าวว่า

“บังอาจมาหือกับข้า ข้าจะสอนให้พวกเจ้ารู้ซึ้ง!”

ทันใดนั้นเอง!

เขายังพูดไม่ทันขาดคำ จอมพลภายใต้การบังคับบัญชาของตนผู้นี้ต่อสู้กับหวังเซิ่งไปได้ไม่ถึงสิบหน ก็ถูกหวังเซิ่งโค่นลงจากม้า!

จากนั้นก็ถูกหวังเซิ่งแทงจนตายคาที่!

“บัดซบ!”

เฟิงอู่หังร้องตะโกนด้วยความเดือดดาล!