องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1189

พลทหารใต้บังคับบัญชาของตนเองถูกอีกฝ่ายฆ่าตายโดยง่ายดายเช่นนี้ ตัดขวัญกำลังใจของเหล่าทหารยิ่งนัก!

เฟิงอู่หังหัวเสียอยู่พักหนึ่ง มองดูเหล่าพลทหารแล้วถามอีกครั้งว่า

“ผู้ใดก็ตามที่ออกไปต่อสู้และสังหารเขาเสีย ข้าจะให้รางวัลสองร้อยตำลึง!”

“ข้าไปเอง!”

เมื่อได้ยินว่าสองร้อยตำลึง ก็มีทหารผู้กล้าออกมาอีกครั้ง!

เฟิงอู่หังเหลือบมอง ผู้นั้นก็คือจอมพลผู้กล้าหาญที่มักจะได้รับการตบรางวัลจากเขาอยู่บ่อยครั้ง เขาโบกมือขึ้นทันทีและพูดว่า

“ดี เจ้าไปบั่นคอเขาเสีย!”

จอมพลรีบเร่งควบม้าไปข้างหน้า!

ปรากฏว่า ครั้นยังปะทะฝีมือไม่ถึงสิบรอบก็ถูกหวังเซิ่งใช้ทวนยักษ์แทงจนตาย!

เฟิงอู่หังโกรธจัด ตะโกนเรียกคนไปสู้อีกครั้ง!

ครานี้ เป็นคราของผู้บังคับกองพันที่ต้องออกไปสู้!

ครั้งนี้ดุเดือดมาก ปะทะกันไปถึงยี่สิบรอบ

ทว่า สุดท้ายเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหวังเซิ่ง หลังจากยี่สิบรอบนั้นก็ต้องหนีกลับมาด้วยความพ่ายแพ้!

แต่หวังเซิ่งก็สามารถต่อสู้ได้ง่ายดายราวกับปอกกล้วยเข้าปาก เขายังคงอยู่บนม้า พร้อมสู้รบด้วยสีหน้าผ่อนคลาย!

แม้กระทั่งหายใจหอบยังไม่มีให้เห็น!

ขวัญกำลังใจของฝั่งกองทัพศัตรูเพิ่มขึ้นอย่างท่วมท้น เสียงแห่งอำนาจแผ่ก้องไปทั่วฟ้า!

“น่าหงุดหงิดเสียจริง!”

เฟิงอู่หังโมโหยิ่งนัก เขาเป่าเคราตัวเองและถลึงตาจ้อง!

ฉินจ่านที่อยู่บนกำแพงเมืองอดไม่ได้ที่จะระเบิดหัวเราะออกมาและพูดว่า

“มีแม่ทัพหวังเซิ่งอยู่ตรงนี้ ใครหน้าไหนจะแตะต้องเมืองเป่ยกวนของข้าได้ น่าขันเสียจริง! แม่ทัพหวังเซิ่ง ช่างเป็นทหารที่แข็งแกร่งจริง ๆ”

เหล่าทหารที่อยู่ข้าง ๆ ล้วนพูดเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ทหารเหล่านี้เพียงแค่ได้ยินชื่อเสียงของหวังเซิ่งมาเท่านั้น แต่กลับไม่เคยเห็นเขาสำแดงฝีมือ วันนี้ได้ยลกับตาแล้ว เป็นการเปิดโลกทัศน์ของพวกเขายิ่งนัก!

หวังเซิ่งผู้นี้เก่งกาจเหลือเกิน!

มิใช่เพียงเก่งกาจธรรมดา ฝั่งศัตรูที่ร่างหนาใหญ่กำยำยังเทียบเทียมเป็นคู่ต่อสู้เขาไม่ได้เลยสักนิด!

เมื่อมีจอมทัพท่านนี้อยู่เบื้องหน้า ก็ไม่มีอันใดให้ต้องกังวล!

เฟิงอู่หังทนไม่ไหว อยากจะออกไปต่อสู้ด้วยตนเอง

ทว่าแม่ทัพของฝั่งศัตรูยังไม่ออกมา หากตนเองที่เป็นแม่ทัพเช่นกันนำหน้าออกไปต่อสู้ก่อนก็จะเป็นที่ขายหน้าเกินไป!

เฟิงอู่หังลังเลทันทีเมื่อได้รับรายงานจากข้างหลังว่า กองทัพของอวี้เซียงมาถึงพร้อมอาวุธครบมือแล้ว!

เฟิงอู่หังหยุดชะงัก เขาอยากรู้ว่าอาวุธที่ว่านั้นคืออาวุธอะไร จึงรีบไปเชิญตัวอวี้เซียงมาทันที!

อวี้เซียงมาข้างหน้าทัพ ยังไม่ทันได้กล่าวอะไรกับเฟิงอู่หังก็เหลือบไปเห็นหวังเซิ่งที่อยู่หน้าแนวรบ สีหน้าพลันเปลี่ยนไปชั่วขณะ!

นางรีบพูดกับเฟิงอู่หังทันทีว่า

“แม่ทัพเฟิง คนผู้นี้มิใช่ธรรมดา! จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด!”

เฟิงอู่หังได้ฟังก็รีบถามทันที

หากได้เขามาเป็นแม่ทัพของตนเองก็คงจะดีไม่น้อย ทว่าน่าเสียดาย เขาคือแม่ทัพฝั่งศัตรู！

มีแต่ต้องบั่นคอทิ้งเท่านั้น!

“ไม่คิดเลยว่าท่านคือหวังเซิ่ง!”

ใบหน้าของเฟิงอู่หังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะ พร้อมจ้องไปยังหวังเซิ่ง!

หวังเซิ่งประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าเฟิงอู่หังจะออกมารบด้วยตัวเอง!

นี่คือจอมทัพแห่งทัพแคว้นหนานในตอนนั้น ไม่ง่ายเสียแล้ว!

ได้ยินมาว่าเฟิงอู่หังมีวรยุทธ์อันแกร่งกล้า โจมตีไม่ได้ง่าย ๆ เลย!

“แม่ทัพเฟิงถึงกับมาด้วยตัวเอง ประเมินค่าข้าไว้สูงเสียจริง!” หวังเซิ่งยิ้มเบา ๆ พร้อมพยักหน้าทักทาย!

ตอนนี้แหละ!

ฉินจ่านที่อยู่บนกำแพงเมืองเห็นว่าจอมทัพของอีกฝ่ายเป็นฝ่ายออกมารบด้วยตัวเอง เฟิงอู่หังผู้เลื่องชื่อลือเกียรติต้องมาต่อสู้กับหวังเซิ่ง หัวใจเต้นระรัว รู้สึกไม่ดีขึ้นมาชั่วขณะ!

แม้ว่าเฟิงอู่หังผู้นี้จะอายุมากแล้วก็ตาม ทว่าจากข้อมูลที่ทราบมา เขายังคงเป็นจอมทัพทรงพลังที่ความสามารถไม่เสื่อมไปตามกาลเวลา!

แม้ว่าหวังเซิ่งจะกำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ของชีวิต ทว่านั่นก็อาจไม่เหมาะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา!

อย่างไรก็อย่าโดนอีกฝ่ายบั่นคอเอาเสียล่ะ!

ฉินจ่านกล่าวขึ้นมาทันที “เตรียมตีระฆังถอยทัพไว้ตลอดเวลา อย่าให้แม่ทัพหวังเซิ่งต้องเป็นอันตราย!”

“ขอรับ!”

องครักษณ์เบื้องซ้ายขวารับคำสั่ง รีบมุ่งหน้าไปแจ้งคนตีระฆังทันที!