องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1191

“ยิงธนู!”

ฉินจ่านที่อยู่บนกำลังเมืองตะโกนเสียงอึกทีกไปยังเฟิงอู่หังและพวกพ้อง!

ทันใดนั้นนักธนูจำนวนมากที่ซ่อนอยู่บนกำแพงเมืองพลันปรากฎตัวขึ้น กระหน่ำยิงเฟิงอู่หังและคนอื่น ๆ อย่างไม่เลือกหน้า!

“ถอย!”

เฟิงอู่หังเดือดพล่าน รีบสั่งให้ถอยทัพทันที!

“ฮ่า ๆ ๆ~”

เมื่อฉินจ่านที่อยู่บนกำแพงเมืองเห็นว่าเฟิงอู่หังถอยทัพกลับอย่างจนตรอก ก็พลันหัวเราะเยาะชอบใจและตะโกนดังสุดปอดว่า

“แม่ทัพเฟิงเอ๋ย ข้าเสียใจเหลือเกิน! ไว้ท่านแก่แล้วค่อยกลับมาก็แล้วกัน!”

เมื่อเฟิงอู่หังได้ยินเช่นนั้น จึงหยุดบังเหียนม้าทันที!

เขาควบม้ากลับไป และตะโกนใส่ฉินจ่านว่า

“เจ้าหัวขโมย รีบปล่อยน้องชายของข้ามาเสีย!”

สีหน้าของฉินจ่านเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเฟิงอู่หังกลับมาอีกครั้ง ทว่าเขาเองก็ไม่กล้ามุ่งไปหาเขา ทำได้เพียงยิ้มและพูดว่า

“แม่ทัพเฟิง ท่านวางใจเถิด ข้าจะดูแลหมอเทวดาเฟิงเป็นอย่างดี ท่านไม่ต้องกังวล ท่านถอยทัพไปเสีย อย่ามาวุ่นวายอีกเลย!”

“ฉินจ่าน ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ !”

เฟิงอู่หังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

ทว่าฉินจ่านมิได้แยเส เขายิ้มและพูดว่า

“แม่ทัพเฟิง ข้าก็หวังดี ท่านจะยึดเมืองเป่ยกวนด้วยกำลังพลเพียงเท่านี้ เป็นเรื่องเพ้อฝันสิ้นดี สู้ถอยไปตอนนี้จะดีต่อกระดูกเดี้ยวของร่างชราอย่างท่านมากกว่า!”

เฟิงอู่หังเบิกตากว้างถมึงทึงด้วยความโกรธ จ้องมองไปที่ฉินจ่านอย่างเอาเป็นเอาตาย!

เขาไม่ได้กล่าวอันใดตอบ และควบม้ากลับไป!

ฉินจ่านจ้องมองพร้อมยิ้มเยาะ

ขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งอก!

แม้ว่าศึกในวันนี้พวกเขาจะพ่ายแพ้ แต่ก็ได้กำราบขวัญกำลังใจของอีกฝ่าย ก็นับว่าเป็นชัยชนะในอีกรูปแบบหนึ่ง!

ช่างน่ายินดี!

“แม่ทัพหวังเซิ่ง สมแล้วที่เป็นแม่ทัพฝีมือเหี้ยมแห่งราชวงศ์อู่ ข้าจะตบรางวัลอย่างงามให้ท่าน ร่ำสุรากับแม่ทัพหวังเซิ่งสักจอก!”

เมื่อฉินจ่านเห็นว่าเฟิงอู่หังถอยทัพไปแล้ว เขาก็ยิ้มกว้างและลงจากกำแพงเมือง

เฟิงอู่หังกลับมายังกระโจมค่ายด้วยสีหน้าอันเศร้าหมอง เขาพูดกับอวี้เซียงทันทีว่า

“เถ้าแก่อวี้ ทางนี้ข้าขอฝากให้พวกท่านจัดการ แต่ข้าขออย่างเดียว ต้องฆ่าฉินจ่านผู้จองหองพองขนนั่นให้ตาย!”

อวี้เซียงยิ้มมุมปากพร้อมพยักหน้า และพูดว่า

“ท่านจอมทัพวางใจเถิด!”

ทันใดนั้น!

อวี้เซียงไม่พูดพร่ำทำเพลง สั่งการให้เรียงปืนใหญ่ร้อยกระบอกและนำไปไว้หน้ากองทัพ!

ระยะห่างจากตรงนี้กับเมืองเป่ยกวนไม่ไกลกันนัก โชคดีว่ายังอยู่ในระยะที่ปืนใหญ่จะยิงไปถึง!

ผู้ที่ควบคุมปืนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ที่ได้รับการคัดเลือกและถูกฝึกฝนมาอย่างดี!

ตามคำสั่งการของหลี่จุ่น โจวชิงและผู้ใหญ่ที่ห้าแห่งเขาเฟิงโหยวได้จัดตั้งค่ายทหารปืนใหญ่ขึ้นมาโดยเฉพาะ โดยมีสมาคมเทียนตี้รับผิดชอบในการฝึกฝน!

อวี้เซียงพยักหน้าและครุ่นคิด จากนั้นชี้ไปที่กองปืนใหญ่หลายกระบอกและพูดว่า

“อย่างไรก็ตาม กุนซือได้ขนานนามปืนประเภทนี้ไว้ว่า ‘ปืนใหญ่อิตาลี’ !”

สิ่งนี้สร้างตามแบบวาดของหลี่จุ่น ที่หลี่จุ่นเขียนไว้ในแบบวาดก็คือชื่อที่ว่านี้

“ปะ ปะ...ปืนใหญ่อิตาลี?”

เฟิงอู่หังเกาหัว รู้สึกว่าชื่อนี้ค่อนข้างแปลกเล็กน้อย

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ ปืนใหญ่ก็ติดตั้งเกือบเสร็จแล้ว

จ้าวต้าเฉียน ผู้บังคับกองพันค่ายทหารปืนใหญ่ รีบเข้ามาขอคำแนะนำจากอวี้เซียงทันที

“ท่านอวี้เซียง ทางเราได้เตรียมพร้อมเรียบร้อย เหลือเพียงท่านสั่งการมาเท่านั้น ปืนใหญ่ก็สามารถยิงได้!”

สีหน้าของอวี้เซียงจริงจังขึ้นมาทันทีและกล่าวว่า

“ควรยิงไปที่กำแพงเมืองก่อน เพื่อไม่ให้หมอเทวดาเฟิงได้รับอันตราย!”

“ขอรับ!”

จ้าวต้าเฉียนพยักหน้า ในแววตาสะท้อนความเก่งกล้าทั้งหมดออกมาทันที!

แม้ว่าจะเคยฝึกยิงกระสุนมาก่อน ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้ลงสนามจริง!

เขาเฝ้ารอที่จะได้เห็นค่ายทหารปืนใหญ่ของตัวเองแสดงศักยภาพนั้นออกมา!

อวี้เซียงมองไปยังเมืองเป่ยกวน หายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า

“เอาล่ะ ยิงได้!”