องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1192

ในเมืองเป่ยกวน

ฉินจ่านกำลังสุขีปรีดาอย่างมาก

แม้ว่าหวังเซิ่งจะได้รับบาดเจ็บ แต่หวังเซิ่งก็ได้แสดงพลังของเขา กำราบขวัญกำลังใจศัตรู สำแดงพลังกองทัพอันยิ่งใหญ่!

ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จริง ๆ !

สะใจยิ่งนัก!

ฉินจ่านไปเยี่ยมหวังเซิ่งที่กำลังให้หมอตรวจดูอาการบาดเจ็บของเขาด้วยตัวเอง และได้ยินว่าหวังเซิ่งได้รับบาดเจ็บภายในไม่น้อย ให้งดใช้แรงไปสักระยะ

ฉินจ่านตกใจมาก ไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บของหวังเซิ่งจะสาหัสถึงเพียงนี้!

เฟิงอู่หังผู้นั้นช่างน่ากลัวจริง ๆ !

จากนั้นก็รีบปลอบใจเขาทันทีว่า

“แม่ทัพหวัง ท่านพักฟื้นอย่างสบายใจเถิด เรื่องในเมืองเป่ยกวนปล่อยเป็นหน้าที่ข้า! ครานี้แม่ทัพหวังได้แสดงพลังและตัดกำลังใจของศัตรู ซึ่งเป็นความสำเร็จที่ยิ่งยอดนัก ข้าจะขอฝ่าบาทให้พระราชทานรางวัลให้ท่านอย่างแน่นอน!”

หวังเซิ่งมิได้แสดงท่าทีถือตน กำมือคาราวะไปยังฉินจ่านแล้วกล่าวว่า

“ถ้าเช่นนั้นต้องขอรบกวนแม่ทัพฉินด้วยขอรับ!”

ขณะนี้หวังเซิ่งยังคงอยู่ในอาการหวาดกลัว!

ไม่คิดเลยว่าวรยุทธ์ของเฟิงอู่หังจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้ ตนเองไม่คู่ควรจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลยสักนิด!

แม้ว่าจะบรรเลงเพลงรบไปได้ถึงร้อยหน แต่เมื่อประชันกันด้วยหมัดเปล่าในระยะประชิด ตัวเขานั้นกลับเสียเปรียบ ไร้ความแข็งแกร่ง!

สมกับเป็นคนที่มีชื่อเสียงเลื่องลือมายาวนาน ประมาทเสียไม่ได้เลยจริง ๆ !

จากนั้นหวังเซิ่งก็พูดคุยกับฉินจ่านต่ออีกสักพัก ก็กลับไปพักฟื้นที่ห้องของตนเองอย่างสบายใจ

บาดแผลนี้ยังไม่ถึงสิบห้าวัน เกรงว่าจะพักฟื้นยังไม่หายดี

ในส่วนกองทัพศัตรูที่อยู่นอกเมือง ครั้นโดนข่มขวัญไปครานี้ คงไม่กล้าโจมตีเมืองแล้วเป็นแน่!

และคงไม่มาเสียเวลากับตัวเองนานนัก อย่างไรก็ต้องถอยกลับไปอย่างแน่นอน!

ไม่มีอันใดให้ต้องกังวล!

ฉินจ่านเองก็โล่งอกอยู่ในใจ

เขาคิดเช่นเดียวกันกับหวังเซิ่ง คิดว่ากองทัพศัตรูที่อยู่นอกเมืองถอยกลับกันไปหมดแล้ว และเขาก็กลับไปจวนแม่ทัพอย่างสบายใจทันที

จากนั้นเขาให้คนชงชาให้ เตรียมพร้อมที่จะพักผ่อน!

ทันทีที่หยิบแก้วชาขึ้นมา ก็รู้สึกราวกับฟ้าฝ่ามากลางหัว เสียงปังดังขึ้น พลันตกใจจนแก้วชากระเด็นหลุดจากมือ!

กระแทกแตกลงกับพื้นเป็นเสี่ยง ๆ !

“เรื่องอันใดกัน?!” ฉินจ่านลุกขึ้นทันทีพร้อมความงุนงงเล็กน้อย!

อีกด้านหนึ่ง หวังเซิ่งได้ออกคำสั่งต่อทหารอารักขาของเขาไว้ว่า อย่ามารบกวนเขา ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงเตา ปรับลมปราณของตัวเองอยู่คนเดียวเงียบ ๆ เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ

ทันใดนั้น!

ตูมตาม!

จู่ ๆ ก็เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงบนท้องฟ้าอันสดใส พร้อมเสียงปังดังขึ้นตามมา!

หวังเซิ่งที่พึ่งปรับลมปราณไปนั้น หวาดกลัวตัวสั่นขึ้นมาฉับพลัน ลมปราณภายในร่างกายเกือบจะผิดเพี้ยนไปหมด!

“ศัตรูโจมตี!”

“...”

ขณะนี้เหล่าทหารจำนวนพากันวิ่งกรูออกไปและมองดูเสียงดังบนกำแพงเมือง!

ทหารอารักขาบนกำแพงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ วิ่งกรูกันลงอย่างบ้าคลั่ง!

พวกเขาเห็นกับตาว่ามีสิ่งที่มีลักษณะเหมือนแต่งสีดำหล่นลงมาจากข้างนอก ส่งผลให้ทหารที่อยู่ใกล้เคียงถูกระเบิดเลือดเนื้อกระจุยกระจาย!

แม้แต่กำแพงก็ยังแตกเป็นรูขนาดใหญ่!

น่ากลัวเหลือเกิน!

ไม่รู้ว่ามันคืออะไร...น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก!

“วิ่งเร็ว!”

“นั่นมันคืออะไรกัน?!”

“ช่วยด้วย!”

“...”

รอบกำแพงเมืองอยู่ในความโกลาหล เหล่าทหารก็พากันตื่นตระหนก!

สุดท้ายลูกกลมสีดำนั่นก็พุ่งมาอีกระลอก หลายลูกตกลงบนกำแพงเมือง ระเบิดกำแพงเมืองพินาศอีกครั้ง!

กำแพงส่วนใหญ่เป็นผนังดิน นอกจากกำแพงเมืองหลักแล้ว เมื่อถูกลูกกลม ๆ ที่มีลักษณะคล้ายแตงนั่นระเบิดใส่ก็กันไว้ไม่อยู่!

ไม่ต่างอะไรกับแผ่นกระดาษ!