องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1193

ครั้นเมื่อหยุดการยิงปืนใหญ่แล้ว กำแพงเมืองทั้งหมดก็พังทลายไม่เป็นรูปเป็นร่างไปจนสิ้น

ปราการที่สร้างไว้บนกำแพงเมืองเองก็ถูกระเบิดจนกระจายเป็นชิ้น ๆ ขณะที่ซากของตัวปราการและกำแพงเมืองนั้นยังคงมีไฟลุกไหม้อยู่

ขณะที่เหล่าทหารในเมืองได้พากันล่าถอยและออกจากเมืองไปนานแล้ว

มีเพียงทหารบางคนเท่านั้นที่ใจกล้า คอยยืนอยู่ตามถนนภายในเมืองพลางมองขึ้นไปยังกำแพงเมืองที่มีควันคุกรุ่น !

“นี่... นี่มันเกิดอะไรขึ้นแน่ ?”

"น่ากลัวชะมัด..."

"นี่มันอะไรกันน่ะ ?"

“มันมาจากไหนกัน ! เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้ ?”

“นี่มันบ้าไปแล้ว อะไรกันน่ะ...”

“......”

สีหน้าของทุกคนเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัว ต่างก็พากันเอ่ยจนเกิดเป็นเสียงระงม ต่างก็มองไปยังกำแพงที่เต็มไปด้วยควัน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้

ฉินจ่านและองครักษ์ส่วนตัวของเขาเดินไปยังถนน ทั้งสองกำลังมองไปยังกำแพงเมืองที่กำลังมีควันลอยอยู่เช่นกัน จนถึงตอนนี้ พวกเขาก็ยังคงมึนงงกับเหตุที่เกิดขึ้นอยู่

ด้วยไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดจึงมีวัตถุน่ากลัวบางอย่างลอยข้ามไปมาโดยไร้ซึ่งเหตุผลได้

ซ้ำยังทำให้เกิดการระเบิดอันน่ากลัว ระเบิดจนกำแพงเมืองครึ่งหนึ่งหายไป !

หลังจากตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ฉินจ่านจึงค่อยเรียกสติกลับมาได้

เขารีบเรียกให้ทหารขึ้นไปเฝ้าเวรยามบนกำแพงเมืองในทันที

แน่นอกว่าเหล่าทหารต่างก็ดูหวาดกลัว บ้างก็ก้าวขาไม่ออก ฉินจ่านเห็นดังนั้นจึงเอ่ยด้วยสีหน้าอันเย็นชา

“นี่คือกลอุบายของศัตรู พวกเราต้องไม่กลัวไปหรอก ! หากเรากลัว นั่นก็แปลว่าเราหลงกลอุบายของศัตรูเข้าเสียแล้ว !”

เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้นแล้ว จึงค่อยมีทหารจำนวนหนึ่งที่กล้าปีนกลับขึ้นไปบนกำแพงเมืองอีกครั้ง เพื่อเฝ้าเวรยาม

แม้กำแพงเมืองมิได้ถูกระเบิดจนถูกพังทลายลงเสียหมด แต่หากศัตรูฉวยโอกาสบุกเข้ามาโจมตี ก็จะสามารถเข้าบุกเข้ามาได้ง่าย

จำเป็นต้องระวัง !

“แม่... แม่ทัพหวัง !”

หลังจากฉินจ่านออกคำสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นหวังเซิ่งที่นิ่งอึ้งอยู่ไม่ไกล จึงรีบวิ่งเข้าไปถามอีกฝ่ายทันที

“แม่ทัพหวัง ท่านรู้หรือไม่... ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?”

สีหน้าหวังเซิ่งในยามนี้ดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เขาส่ายหัวอย่างช้า ๆ

แต่เบื้องลึกในสายตาของเขากลับซ่อนไว้ซึ่งความตกตะลึง !

เพราะเขารู้ดีว่าของสิ่งนี้คืออะไร

มันคือระเบิด !

เขาเคยได้ยินมาว่าราชวงศ์อู่เคยใช้อาวุธที่น่ากลัวเช่นนี้ในชิงโจวมาก่อน ถูกเรียกว่าระเบิดอะไรสักอย่าง ไม่รู้ว่าอาวุธร้ายที่อยู่ในมือของศัตรูจะเป็นอาวุธประเภทนั้นหรือไม่ หากใช่ละก็...

เช่นนั้นแล้วนี่คงเป็นหายนะสำหรับพวกเขาเป็นแน่ !

ในตอนนี้เอง !

ไม่เพียงแต่ทหารของราชวงศ์อู่ในเมืองเป่ยกวนเท่านั้นที่มองดูด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว ใจสั่นสะท้านไปจนหมด

แม้แต่เฟิงอู่หังและทหารแคว้นหนานคนอื่น ๆ ก็มองดูด้วยสีหน้าหวาดกลัว หนาวไปถึงกระดูกสันหลังเช่นกัน !

ปืนใหญ่นี้น่ากลัวเกินไปนัก

เพียงยิงกระสุนหนึ่งลูก ก็ทำให้เกิดการระเบิดที่น่าสะพรึงกลัวได้เช่นนี้ได้ อานุภาพช่างน่ากลัวนัก

เพราะมันสามารถระเบิดกำแพงเมืองให้เละไม่เป็นท่าได้ถึงเพียงนี้ !

หากสิ่งนี้ตกลงไปท่ามกลางฝูงชน มิต้องระเบิดเสียจนชิ้นเนื้อกระเด็นเลือดกระจายกันเลยหรือ...

เฟิงอู่หังเหลือบมองไปยังหัวเมืองเป่ยกวนซึ่งถูกระเบิดจนเหลือแค่เพียงเถ้าถ่านแล้วก็หายใจเข้าลึก ๆ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น

“นี่... นี่ก็คืออานุภาพของปืนใหญ่นี้หรือ... ไม่น่าเชื่อเลยจริง ๆ นี่มันของวิเศษชัด ๆ !”

อวี้เซียงได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้าพึงพอใจ หญิงสาวยกยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

มันแน่อยู่แล้ว ของที่ท่านหัวหน้าคิดค้นขึ้นมา ย่อมต้องเยี่ยมยอดอยู่แล้ว !