องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1195

เฟิงฉีถัวถูกปล่อยตัวแล้ว

นอกจากนี้ยังมีซั่งกวนเฮ่า หรือจ้าวเฮ่าตามเขาออกมาด้วย

พวกฉินจ่านไม่รู้ว่าซั่งกวนเฮ่าคือฮ่องเต้น้อยแห่งแคว้นหนาน เห็นเขาเป็นเพียงผู้ช่วยของเฟิงฉีถัวก็เท่านั้น

เพราะในความเป็นจริงเขาก็ปลอมตัวเป็นผู้ช่วยเช่นนี้

ไม่เช่นนั้นก็คงได้เสียเวลายื้อยุดกันเป็นแน่ จะให้ปล่อยตัวเฟิงฉีถัวนั้นได้ แต่จะให้ปล่อยซั่งกวนเฮ่านั้นไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน !

“หมอเทวดาเฟิง ในที่สุดเราก็ได้ออกมาเสียที เราไปที่เหยียนโจวกันเลยเถอะ !”

ทั้งสองคนเดินออกมาได้เพียงลี้เดียว ยังไม่ทันจะได้เห็นกองทัพแคว้นหนานที่มารอรับ ซั่งกวนเฮ่าก็ประคองเฟิงฉีทัวแล้วเอ่ยขึ้นทันที

เพราะพี่หว่านเอ๋อร์ของเขายังรอให้เฟิงฉีถัวไปช่วยชีวิตอยู่

จะช้าไม่ได้แม้เพียงครู่เดียว

ขณะเดียวกัน เขาก็หันกลับไปมองยังเมืองเป่ยกวนที่ถูกระเบิดเสียจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม พลางกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง

บางที

มีเพียงการที่ตัวเองมีทัพใหญ่อยู่ในมือ จึงจะสามารถปกป้องคนที่ตนเองรักได้กระมัง !

"ดีสิ !"

เฟิงฉีถัวเอ่ยตอบด้วยถ้อยคำกระชับ อีกด้วยจิตวิญญาณของความเป็นหมอที่ไม่ยินดีจะรอช้าแม้เพียงครู่เดียว

หลังจากคนทั้งคู่เดินห่างออกมาได้สองลี้ กองทัพของเฟิงอู่หังก็ปรากฏตัวขึ้น

“ว่าอย่างไร เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่ !”

เฟิงอู่หังเห็นดังนั้นก็รีบลงจากหลังม้าและเข้าไปพยุงน้องชายของตนเองทันที

เมินเฉยซึ่งซั่งกวนเฮ่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แม้เขาจะรู้ดีว่าซั่งกวนเฮ่าเป็นใครก็ตามที

เขาจะไม่รู้ได้เชียวหรือ ?

ตอนนั้นก็เป็นเพราะเจ้าเด็กนี่ไม่เอาไหน ผลักดันไม่ขึ้น เขาถึงจะได้โกรธจนตัดสินใจปลีกตัวมาอยู่หลบอยู่นอกราชสำนัก

เมื่อเฟิงฉีถัวเห็นว่าพี่ชายตนเองเข้ามาประคอง ก็เผยรอยยิ้มอย่างด้วยความตื้นตันใจทันที

“ พี่ใหญ่ ข้าไม่เป็นไร ครั้งนี้ต้องขอบคุณพี่ใหญ่มากจริง ๆ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิงอู่หังจึงค่อยถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะก่นด่าขึ้น

“เจ้าพวกสารเลวพวกนั้นกินดีหมีเข้าไปหรืออย่างไร ถึงได้กล้าดีจับตัวน้องชายของข้าได้ ! หึ ! ข้าจะระเบิดพวกมันทิ้งให้หมด !”

เฟิงอู่หังเอ่ยออกมาด้วยท่าทีมั่นใจเต็มเปี่ยม

เพียงเขานึกถึงปืนใหญ่ ภายในใจก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที !

เขาอยากจะยกพลบุกเข้าไปในเมืองหลวงเสียตั้งแต่ตอนนี้ แล้วใช้ระเบิดโยนใส่จักรพรรดิอู่ผู้นั้นเสีย

น่าเสียดาย ที่เขาเคลื่อนย้ายปืนใหญ่พวกนี้ไม่ได้

อีกทั้งตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเช่นกัน

“พี่ใหญ่ นี่พี่ดูแข็งแรงขึ้นมากเลยนะ”

โดยโจวชิงจะรับผิดชอบพาเฟิงฉีถัวและคนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปยังเหยียนโจวทันที

ขณะที่อวี้เซียงเองก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่ได้รู้จากซั่งกวนเฮ่าว่าคนที่บาดเจ็บไม่ใช่หลี่จุ่น แต่เป็นคนอื่น

เพราะนางกังวลว่าหลี่จุ่นจะได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้หญิงสาวรู้แล้วว่าตนเองกังวลมากเกินไป จึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมา

ไม่รู้เพราะเหตุใด... นับตั้งแต่ที่หลี่จุ่นจูบนางในเมืองอวี๋เจียงเมื่อครั้งก่อน นางก็ทุ่มเทหมดทั้งหัวใจให้แก่หลี่จุ่นเสียแล้ว

หากเขาเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ เกรงว่านางคงปวดใจยิ่งนัก

เมื่อกองทัพปืนใหญ่ถูกพาไปด้วยแล้ว เฟิงอู่หังก็รู้สึกเสียดายยิ่งนัก

เขาเองก็อยากจะใช้อาวุธที่ทรงพลังด้วยเช่นกัน น่าเสียดายที่หลี่จุ่นไม่ยอมให้เขาใช้

เฟิงอู่หังทำได้เพียงแค่นึกอิจฉาเท่านั้น

เขาเสียดานจนออกจะเศร้าซึมขึ้นมาอยู่ไม่น้อย ก่อนจะพาเหล่าทหารยกทัพกลับไปที่เมืองอวี๋เจียง

หลี่จุ่นเคยกำชับบอกเขาไว้ในจดหมายว่าเมืองเฟิงหลิงยังไม่จำเป็นนัก ซึ่งตอนนี้เขาคิดว่าเขายังไม่ต้องการ

กลับเมืองอวี๋เจียงแล้วค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน

ตอนนี้ที่อวี๋เจียงกำลังเป็นฤดูเก็บเกี่ยวช่วงฤดูสารท เขาต้องรับผิดชอบเรื่องเสบียงอาหารให้ดี

ถึงตอนนั้นค่อยแวะมาจัดการที่เมืองเฟิงหลิงด้วยก็แล้วกัน