องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1196

ณ ซินตู

วันนี้มีงานฉลองร้องรำทำเพลง

จักรพรรดิจัดงานเลี้ยงฉลองแก่เหล่าขุนนาง

เพราะเหตุใดกันน่ะหรือ ?

เพราะระเบิดที่ทำจากดินปืนนั้นได้แสดงแสนยานุภาพในชิงโจว เล่นเอากองทัพแคว้นฉีต้องยอมถอยร่นจนแทบไม่ทัน

ขณะเดียวกัน เรื่องที่อวี่เหวินจิ้งวางแผนสังหารอัครมหาเสนาบดีแคว้นฉีเองก็ถูกส่งข่าวมาด้วยเช่นกัน แม้สุดท้ายแล้วหวังฉวนเหวินจะฆ่าไม่สำเร็จ แต่ก็ทำลายขวัญกำลังใจของกองทัพแคว้นฉีได้เป็นอย่างมาก นับเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่นัก !

ข่าวดีที่ติดตามมาเรื่อย ๆ เช่นนี้ ทำให้หลี่เจิ้งมีความสุขเสียจนตัดสินใจให้คนในวังจัดงานเลี้ยงฉลองขึ้น !

"ขุนนางที่รักของข้าทุกคน วันนี้เราจะไม่คุยเรื่องราชสำนัก ให้สนุกกันได้อย่างเต็มที่ ! ให้เราได้มีความสุขไปด้วยกัน !" หลี่เจิ้งยกจอกเหล้าขึ้นมาเพื่อแสดงความเคารพแก่เหล่าขุนนาง

เหล่าขุนนางเองก็รีบหยิบจอกเหล้าของตนเองขึ้นมาเพื่อแสดงความเคารพกลับในทันที พลางตะโกนตอบด้วยถ้อยคำสรรเสริญจำพวกขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี

ส่วนหลี่เจิ้งนั้นยิ่งดื่มก็ยิ่งมีความสุขใจเสียเหลือเกิน

เมื่อดื่มสุราพร้อมกับแกล้มไปได้สักพัก

จู่ ๆ หลี่เจิ้งก็เอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง

“ขุนนางที่รักทั้งหลาย วันนี้ช้ามีความสุขยิ่งนัก ราชวงศ์อู่ของเราต้องเจริญรุ่งเรือง สถาพรสืบต่อไปชั่วนิรันดร์แน่นอน !”

จากนั้นหลี่เจิ้งก็เปลี่ยนเรื่องในทันที "เพียงแต่... มีเรื่องบางเรื่องที่ขัดความสุขของข้านี่สิ"

หลี่เจิ้งมีเรื่องที่ไม่พอใจหรือ ?

ปล่อยให้เป็นเช่นนี้ได้หรือ ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เหล่าขุนนางก็พากันตกตะลึง แต่ละคนเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา

ทุกคนต่างก็หยุดนิ่งเพื่อรอให้หลี่เจิ้งเอ่ยต่อไป

หลี่เจิ้งจึงกล่าวต่อไปว่า

“พวกโจรแคว้นหนาน อาศัยความเมตตาของข้า ยั่วยวนข้าครั้งแล้วครั้งเล่า อีกทั้งยังกล้าที่จะยึดเมืองอวี๋เจียงและเมืองเฟิงหลิงของข้า พวกมันไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ! ขุนนางที่รักทั้งหลายเอ๋ย พวกเจ้าคิดเห็นประการใดกันบ้าง ?”

คิดเห็นอย่างไรน่ะหรือ ?

ก็ต้องสู้น่ะสิ !

สู้ไปเลย !

ในเมื่อตอนนี้พวกเขามีอาวุธที่น่าสะพรึงกลัวอย่างระเบิดอยู่ในมือแล้ว แต่กลับมีคนไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ กล้ามาอวดดีถึงถิ่น

เช่นนั้นก็ต้องจัดการมันซะ

เอาให้ไฟลุกโชนทั่วแผ่นดิน !

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าจะโทษพวกที่เหลืออยู่ในแคว้นหนานมิได้... กระหม่อมคิดว่าพวกเขาก็แค่ตาบอดก็เท่านั้น นี่กล้าทำกับราชวงศ์อู่เราถึงเพียงนี้ ช่างไม่รู้จักคำว่า “ตาย” เลยจริง ๆ !”

“ใช่ พวกมันตาบอด !”

“ไม่รู้จักคำว่าตาย !”

“ฝ่าบาท กระหม่อมขออาสาเป็นผู้ยกทัพหมื่นนาย พร้อมอาวุธปืนไปสังหารพวกแคว้นหนานที่เหลือพ่ะย่ะค่ะ !”

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าหลานชายข้าเหมาะสมกับงานสำคัญนี้มากกว่า !”

“ฝ่าบาท... กระหม่อมคิดว่าตัวกระหม่อมเหมาะสมกับงานสำคัญนี้มากกว่าพ่ะย่ะค่ะ !”

“......”

ทันทีที่หลี่เจิ้งเอ่ยปากเรื่องนี้ ทั้งงานเลี้ยงก็ตกอยู่ในความวุ่นวายทันที

เหล่าขุนนางต่างก็ก้าวออกมาเสนอตัว พยายามหาโอกาสสร้างผลงานให้ตนเอง

หลี่เจิ้งมองไปยังหมู่ขุนนางที่กำลังถกเถียงกันเป็นเรื่องเป็นราวแล้วก็หัวเราะทันที

เป็นเสียงที่หัวเราะอย่างเต็มที่

แม้แต่หวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พลอยหัวเราะไปด้วย รอยยิ้มที่หายากปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขาขึ้นมา

หลี่เจิ้งไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน !

หลี่เจิ้งจ้องตาเขม็งไปยังเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาแจ้งรายงานด่วนต่อหน้าเขา แล้วจู่ ๆ ก็โยนจอกเหล้าในมือทิ้งก่อนร้องตวาดด้วยความโกรธ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด !”

จากนั้นจึงโบกมือเป็นสัญญาณให้แก่ทหาร

“ทหาร พาตัวไอ้คนสารเลวคนนี้ออกไปตัดหัวซะ ! กล้าดีอย่างไรมารายงานข่าวเท็จแก่ข้า ทำให้ข้าเสียอารมณ์ !”

จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ?

นี่มันเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ !

ผู้ส่งสารคนนี้ต้องกำลังส่งข่าวเท็จอยู่เป็นแน่

สมควรประหารทิ้งซะ !

......

ภายในเมืองเหยียนโจว

กว่าที่ที่เฟิงฉีถัวและคนอื่นๆ จะเดินทางมาถึงก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

เขารีบตามซั่งกวนเฮ่าและเซียวเจิ้นไปยังโรงเตี๊ยมทันที เพื่อดูอาการบาดเจ็บให้แก่หว่านเอ๋อร์ที่หลับใหลไม่ได้สติ

เขามองไปยังสีหน้าของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จากนั้นจึงดูอาการบาดเจ็บที่หน้าท้องของนาง

การรักษาบาดแผลด้วยวิธีการเย็บแผลนั้นทำให้เฟิงฉีถัวรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกสนใจในความแปลกใหม่นี้ขึ้นมา จากนั้นเขาก็จับชีพจรของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เพื่อตรวจดูทันที

ทว่า ยิ่งจับชีพจรนานเท่าไร สีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้น

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยด้วยเสียงทุ้มลึก

“เฮ้อ... ข้าน่ะ มาช้าไปเสียแล้ว !”