องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1197

เมื่อรู้ว่าเฟิงฉีถัวเดินทางมาถึงแล้ว หลี่จุ่นที่เพิ่งนอนหลับไปอยู่ในค่ายทหารก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันที

แต่กลายเป็นว่า เมื่อมาถึงหน้าห้องของโรงเตี๊ยมแล้ว กลับบังเอิญได้ยินเสียงทอดถอนใจของเฟิงฉีถัว จนใบหน้าของชายหนุ่มซีดเผือดลงไปถนัดตา

เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วจับมือของเฟิงฉีถัวไว้ ก่อนจะถามขึ้น

“ท่านปู่เฟิง ท่านต้องช่วยอาจารย์ของข้าให้ได้นะ !”

เฟิงฉีถัวนั่งนิ่ง ขณะที่พวกอวิ๋นเอ๋อร์ยังไม่ทันได้เอ่ยอันใดด้วยซ้ำ

“จิ่งจุ่น... นี่คืออาจารย์ของเจ้าหรือ ?”

สีหน้าเฟิงฉีถัวดูประหลาดใจขึ้นมาทันที อาจารย์ของหลี่จุ่นไม่ใช่พี่ใหญ่ของเขาหรอกหรือ ?

แม้ว่าจะไม่มีการทำพิธีเคารพครูบาอาจารย์อย่างเป็นทางการ แต่ก็มีความสัมพันธ์อย่างศิษย์อาจารย์กันอยู่จริง

แต่บัดนี้ ผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสคนนี้ก็เป็นอาจารย์ของหลี่จุ่นเช่นกัน เฟิงฉีถัวถึงกับปรับความคิดตามไม่ทัน

แต่นั่นก็ไม่สำคัญนัก

ที่สำคัญคือสภาพอาการของคนเจ็บต่างหาก !

“เฮ้อ หากข้ามาถึงเร็วกว่านี้สักหนึ่งวัน แม่นางผู้นี้คงไม่เป็นแบบนี้ น่าเสียดายนัก... น่าเสียดาย”

เฟิงฉีถัวถอนหายใจ

“ท่านปู่เฟิง อาการบาดเจ็บของอาจารย์ข้าเป็นอย่างไรบ้าง ? อาจารย์ข้าไม่มีทางตายเร็วขนาดนี้หรอก นางมีวรยุทธ์สูงส่ง ไม่มีทางหรอก !”

หลี่จุ่นในยามนี้กังวลใจยิ่งนัก

อวิ๋นเอ๋อร์เองก็ถึงกับหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ซั่งกวนเฮ่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ เขาจ้องมองพี่สาวของตนเอง น้ำตาแทบจะหยดออกมาจากดวงตา

พี่หว่านเอ๋อร์... ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้เล่า ?

“หมอเทวดาเฟิง... ท่านต้องช่วยนายท่านของข้านะ !” เซียวเจิ้นที่ได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่างกายก็เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจเช่นกัน

เขากำลังขอร้องเฟิงฉีถัว !

เฟิงฉีถัวเหลือบมองหลี่จุ่นพลางขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้น

“อาการบาดเจ็บของแม่นางผู้นี้สาหัสจนเกินไป อวัยวะภายในของนางฉีกขาดเสียแล้ว... หากมิใช่เพราะว่ามีการรักษาบาดแผลตรงช่องท้องนี้ได้ดี... เกรงว่านางคงอยู่ไม่ได้มาจนถึงตอนนี้”

สิ่งที่หมอเทวดาเอ่ยมา ทุกคนล้วนเข้าใจได้ดี

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์คงหมดทางรอดแล้วเป็นแน่ !

“จิ่งจุ่น เจ้าพูดได้ถูกต้อง... ยังเหลือความหวังสุดท้ายอยู่จริง ๆ บางทีอาจมีอยู่วิธีหนึ่งที่สามารถช่วยแม่นางคนนี้ได้”

เฟิงฉีถัวนึกถอนหายใจอยู่ภายในใจ จนในที่สุดก็เอ่ยออกมาเอ่ยช้า ๆ

ทันใดนั้นเอง

ดวงตาของคนในห้องก็มีความหวังขึ้นมาทันที

ขณะที่หลี่จุ่นดูยินดีเสียยิ่งกว่าเดิม เขารีบเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ท่านปู่เฟิง ท่านรีบบอกมาเถิดว่าต้องทำอย่างไร?”

เฟิงฉีถัวยืนขึ้นและเดินไปที่โต๊ะเพื่อหยิบกระดาษและพู่กันมา ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ครั้งหนึ่งข้าเคยได้ตำรับโบราณมา เป็นตำรับการรักษาที่ออกแบบมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บภายในที่รุนแรงเช่นนี้โดยเฉพาะ แต่ตัวยาที่ระบุอยู่ในตำรับนั้นหายากยิ่งนัก ล้วนเป็นอาประเภทเลื่องชื่อแต่ไม่เคยได้พบ หากสามารถหายาเหล่านี้ได้เจอ แม่นางผู้นี้ก็อาจมีหนทางรอดได้ !”

ขณะที่เขาเอ่ยไป มือของชายชราก็จดบันทึกตัวยาลงไปด้วย

เพียงแต่น่าเสียดาย... วัตถุดิบยาเหล่านี้หาได้ยากนัก แม้แต่เขาที่เดินทางไปทั่วใต้หล้ามาครึ่งค่อนชีวิต ก็ไม่เคยได้เห็นสักกี่ตัวนัก

เฟิงฉีถัวถอนหายใจ

“ข้าจะใช้เข็มเงินฝังลงในทุกจุดฝังเข็มของแม่นางคนนี้เพื่อฟื้นฟูพลังชี่ของนาง รอให้เราหาตัวยาได้ครบแล้ว... อาจช่วยนางได้”