องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1198

หลี่จุ่นหยิบใบสั่งยาที่เฟิงฉีถัวเขียนขึ้นมาแล้วมองดู แน่นอนว่าเขาไม่อาจอ่านเข้าใจได้ เพราะเขาไม่เข้าใจความรู้เรื่องหมอเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่เคยได้ยินชื่อยาพวกนี้มาก่อน

แต่ว่า...

การที่อวัยวะภายในบาดเจ็บฉีกขาดเช่นนี้ แม้จะเป็นความรู้ของหมอในยุคหลัง หากรักษาไม่ทันการก็ต้องตายเช่นกัน

แล้วตำรับโบราณของเฟิงฉีถัวนี้... จะมีประโยชน์จริง ๆ หรือ ?

หลี่จุ่นรู้ดีว่าทักษะทางการแพทย์ยุคโบราณนั้นทั้งมหัศจรรย์และได้ผลดีจริง ๆ

อย่างเช่นการแพทย์แผนจีนของจีนโบราณ แม้จะสืบทอดต่อกันมานับพันปี แม้หลายสิ่งหลายอย่างได้สูญหายไป แต่ก็ยังสามารถใช้รักษาได้ดี

แต่โลกนี้แตกต่างจากจีนโบราณ โลกนี้มีกำลังภายในที่มหัศจรรย์ สำหรับหลี่จุ่น เรื่องพลังภายในและวรยุทธ์นั้นเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์

ดังนั้นในโลกนี้... บางทีอาจมีปาฏิหาริย์อยู่จริง

ทักษะทางการแพทย์ในโลกนี้... อาจมหัศจรรย์ยิ่งกว่า !

ในเมื่อเรื่องมาถึงตอนนี้ ก็ทำได้เพียงรักษาด้วยความหวังแล้ว

“ท่านปู่เฟิง เรื่องยาเดี๋ยวข้าจัดการเอง !”

มีสมุนไพรอยู่สิบสองตัวที่ถูกระบุไว้ในใบสั่งยา หลังจากที่หลี่จุ่นอ่านแล้ว เขาก็ขอให้อวิ๋นเอ๋อร์คัดลอกเพิ่มอีกสองสามแผ่นทันที เขาเก็บสำเนาไว้เองสองแผ่น และให้อวิ๋นเอ๋อร์เก็บไว้หนึ่งแผ่น และมอบให้ซั่งกวนเฮ่าอีกหนึ่งแผ่น

ซั่งกวนเฮ่ามองดูใบสั่งยาในมือของตนเองแล้วแอบกำหมัดจนแน่น

เฟิงฉีถัวถอนหายใจและเริ่มหยิบเข็มเงินขึ้นมาเพื่อเริ่มการฝังเข็มให้แก่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความหวังนั้นริบหรี่ยิ่งนัก... แม้เขาจะสามารถยื้อชีวิตนางไว้ได้ แต่ถ้าอาหารทรุดลงเมื่อใด แม้แต่เทพเซียนก็ยากที่จะช่วยได้

อีกทั้งเมื่อมองจากอาการตอนนี้ ก็ดูจะทรุดลงได้ง่ายนัก

แต่ตัวเฟิงฉีถัวเองก็นึกแปลกใจอยู่เช่นกัน แม้ว่าบาดแผลที่ช่องท้องจะได้รับการรักษาอย่างดี แต่หากว่าไปตามหลักการ แม่นางคนนี้ไม่น่ารอดมาได้จนถึงตอนนี้ด้วยซ้ำ...

แต่ชีพจรที่ไม่แน่นอนในตอนนี้ กลับยังคงมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งอยู่

ราวกับว่ามีแรงภายนอก... พยายามรั้งนางเอาไว้อยู่ !

ชายชราคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ

แต่ก็ยังคงมุ่งมั่นอยู่กับการฝังเข็มเช่นเคย

การฝังจุดฝังเข็มทั่วร่างกายของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์นั้นไม่ง่ายนัก เฟิงฉีถัวต้องใช้เวลาง่วนอยู่เกือบทั้งคืน จนใกล้ถึงยามรุ่งสางแล้วจึงค่อยฝังเข็มเสร็จเรียบร้อย

“พี่อวิ๋นเอ๋อร์ เรื่องอาหารการกินในชีวิตประจำวันของอาจารย์คงต้องรบกวนพี่แล้ว”

หลี่จุ่นถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก หลังจากที่เขาช่วยพยุงเฟิงฉีถัวลงนั่งแล้ว เขาก็หันกลับมากำชับกับอวิ๋นเอ๋อร์ต่อ

“ได้ ข้าจะดูแลนายท่านอย่างดี นายน้อยอย่าได้กังวลไป !” อวิ๋นเอ๋อร์พยักหน้ารับทันที ฉับพลันก็รู้สึกโล่งใจไปด้วย

ในที่สุดก็มีวิธีที่จะช่วยชีวิตนายท่านไว้ได้แล้ว

ในขณะเดียวกัน ในใจของนางก็รู้สึกสับสนไปด้วย

คิดไม่ถึงว่าศิษย์คนที่นายท่านรับมาเพราะนึกสนุก บัดนี้จะกลายเป็นคนสำคัญในการยื้อชีวิตของนางไว้เสียได้ เรื่องนี้ช่างยากที่จะคาดเดาได้จริง ๆ

อีกทั้งชายหนุ่มเองก็มิได้เป็นอย่างที่นางเคยเข้าใจ

ในเวลานี้เอง

ความเย็นชาภายในใจที่อวิ๋นเอ๋อร์มีต่อหลี่จุ่นก็ค่อย ๆ เลือนหายไป

“จริงสิ จิ่งจุ่น ข้าขอถามเจ้าหน่อย ช่วงสามวันนี้เจ้าได้ทำอะไรกับอาจารย์ของเจ้าบ้างหรือไม่ ? อย่างเช่นการใช้กำลังภายในรักษาอาการบาดเจ็บให้นางน่ะ... ได้ทำบ้างหรือไม่ ?”

ทันใดนั้น เฟิงฉีถัวก็ถามขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด