องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1199

เมื่อเฟิงฉีถัวลองมาคิดดูแล้ว เมื่อนึกถึงความปกติที่เขาตรวจพบ เกรงว่านี่คงเป็นเพียงความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น !

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น เขาก็พยักหน้าทันทีและเอ่ยขึ้น

“ท่านปู่เฟิง ถูกต้องแล้วละ ข้าเคยใช้กำลังภายในเพื่อรักษาบาดแผลของอาจารย์จริง ๆ !”

"แต่ก็ไม่เห็นว่ามันจะประโยชน์อะไรเลย"

คราวนี้ทั้งพวกอวิ๋นเอ๋อร์ต่างก็หันไปมองทางเฟิงฉีถัวและหลี่จุ่นในทันที

เฟิงฉีถัวจึงส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่สิ จิ่งจุ่น มีความเป็นไปได้มากว่าการรักษาของเจ้าจะช่วยอาจารย์ของเจ้าไว้ได้มากทีเดียวละ ! เมื่อครู่ตอนที่ข้าตรวจชีพจร รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ภายในร่างกายของอาจารย์เจ้าคล้ายมีพลังชีวิตประหลาดบางอย่างที่คอยยับยั้งไม่ให้อาการของนางทรุดหนัก เป็นไปได้มากทีเดียวว่าจะเกิดจากการที่เจ้ารักษาให้นาง !”

"จริงหรือ ?!"

สีหน้าของหลี่จุ่นเผยให้เห็นถึงความยินดีทันที "ท่านปู่เฟิง ท่านกำลังจะบอกว่าการที่ข้ารักษาให้อาจารย์นั้นมีประโยชน์หรือ ?"

เฟิงฉีถัวพยักหน้าด้วยความหนักแน่น ก่อนจะเอ่ยกับหลี่จุ่น

“ตอนนี้เจ้าลองรักษาอาการบาดเจ็บให้อาจารย์เจ้าดู ข้าจะลองดูด้วยตัวเองว่าเป็นอย่างไรบ้าง”

หากเป็นการรักษาอาการบาดเจ็บจริง ก็ยังคงมีบางส่วนที่ไม่ถูกต้องตามหลักการนัก ถึงเขาจะไม่เข้าใจเรื่องวรยุทธ์ ไม่เข้าใจเรื่องกำลังภายใน แต่ก็เคยรักษาผู้ฝึกยุทธ์มาไม่น้อย แต่กลับไม่เคยพบลักษณะเช่นนี้มาก่อน

หลี่จุ่นก้าวรีบก้าวไปทันทีโดยไม่เอ่ยสิ่งใด เขากุมมือข้างหนึ่งของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ จากนั้นก็เริ่มใช้กำลังภายในรักษาให้แก่หญิงสาว

ไม่นานนัก หลี่จุ่นก็รู้สึกว่าฝ่ามือของตนเองเริ่มร้อนผ่าวขึ้น ทั่วทั้งตัวของเขาก็อบอุ่นขึ้นมาเช่นกัน

แต่พวกเฟิงฉีถัวนั้นกลับมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง เพราะร่างกายของหลี่จุ่นนั้นกำลังส่องแสงเรืองรอง ไม่ใช่แค่เพียงแสงบนตัวหลี่จุ่นเท่านั้น

เป็นแสงสีขาวออกค่อนไปทางสีทอง

ร่างกายของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เองก็ส่องแสงเช่นเดียวกัน

แม้ว่าแสงนั้นจะอ่อนแรงกว่าหลี่จุ่นอยู่มาก แต่ก็เปล่งประกายออกมา

ราวกับว่าแสงนั้นกำลังสะท้อน ตอบรับซึ่งกันและกัน

มองดูแล้วช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก !

ทุกคนภายในห้องต่างพากันมองด้วยความตะลึงงัน

จนกระทั่งใบหน้าของหลี่จุ่นนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาก็หยุดการเดินกำลังภายในเพื่อรักษาแก่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ เฟิงฉีถัวเห็นดังนั้นก็รีบรุดเข้าไปตรวจชีพจรให้แก่หญิงสาว ฉับพลันสีหน้าก็เปี่ยมไปด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง แล้วจึงเอ่ยขึ้น

“ไม่ผิดแน่ เป็นเพราะสิ่งนี้นี่ละ !”

“ท่านปู่เฟิง หากเป็นเช่นนี้ แปลว่าการที่ข้ารักษาให้อาจารย์มันมีประโยชน์จริง ๆ น่ะสิ !”

หลี่จุ่นรีบเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นทันที

แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นสตรี ถึงอย่างไรก็ต้องเกลี้ยกล่อมปลอบโยนเสียหน่อย

แม้ว่าคราวก่อนจักรพรรดินีจะรับปากว่าจะตีหรือไม่ตีเมืองก็ได้ แต่ลึก ๆ ภายในใจของนางยังเต็มไปด้วยความโกรธ หากไม่ยอมง้อไปตลอด แต่เลือกที่จะปล่อยทิ้งไว้เช่นนี้ เกรงว่านางจะยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงตอนนี้คงง้อได้ยากเสียแล้ว

ดังนั้นการจะง้อสาว ถึงอย่างไรก็ควรง้อให้เร็วที่สุด

ด้วยเหตุนี้ หลี่จุ่นจึงไปที่กระโจมกลางกองทัพเพื่อหาจักรพรรดินี

แต่เมื่อเรียกให้คนไปกราบทูลแล้ว ทหารองครักษ์ที่อยู่ด้านนอกกระโจมกลับมีสีหน้าแปลก ๆ เมื่อยามกลับออกมา

“ท่านกุนซือ... ฝ่าบาทไม่อยู่ที่นี่ขอรับ !”

หืม ?

หลี่จุ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง พลันหรี่ตาลง

นี่เจ้าโกหกทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจน่ะหรือ ?

หากจักรพรรดินีไม่อยู่ที่นี่ แล้วเมื่อครู่นี้เจ้าจะเข้าไปดูทำไมกันเล่า ?

ในฐานะองครักษ์... เจ้าจะไม่รู้เชียวหรือว่าฝ่าบาทอยู่ในกระโจมหรือไม่ นั่นไม่เท่ากับว่าเจ้าหาเรื่องให้โดนโบยเล่นหรอกหรือ ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่จุ่นก็เข้าใจได้ทันทีว่านางไม่ต้องการพบเขาต่างหาก !