องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1200

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

จักรพรรดินีผู้นี้ขี้น้อยใจยิ่งนัก ก็แค่มิได้บอกนางว่าเหตุใดจึงโจมตีเมืองเฟิงหลิงมิใช่หรือ ?

แค่เพราะเรื่องนี้ถึงกับต้องโกรธเขาด้วย

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าควรพูดอย่างไรดี

หลี่จุ่นนิ่งคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยกับองครักษ์คนเดิม

“เช่นนั้นรอให้ฝ่าบาทเสด็จกลับมาแล้ว ช่วยแจ้งแก่พระองค์ด้วย บอกว่าข้าต้องเดินทางไกล ช่วงใกล้ ๆ นี้อาจยังไม่ได้กลับมา ขอให้พระองค์รักษาตัวให้ดีด้วย”

องครักษ์ผู้นั้นตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างลังเล

หลี่จุ่นจึงหันหลังกลับและเดินจากไป

แน่นอนว่าเขากล่าวเพื่อหลอกจักรพรรดินีไปเช่นนั้นเอง เขาจะเดินทางไกลไปทำไมเล่า ?

เรื่องโกหกทั้งนั้น !

ให้ตายเถอะ นี่ผู้หญิงคนนี้ยังเล่นกับเขาเช่นนี้อีกหรือ เช่นนั้นก็รอดูเถิดว่าใครจะเป็นฝ่ายคุมเกม !

ทันทีที่หลี่จุ่นจากไป องครักษ์คนนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในกระโจมทันที ทั้งยังเตรียมจะรายงาน

แต่เมื่อเขาเห็นว่าจักรพรรดินีกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็รีบถอยออกจากกระโจมไปอย่างรู้งาน

แน่นอนว่าฝ่าบาททรงได้ยินสิ่งที่ท่านกุนซือเอ่ยแล้ว...

ช่างน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียแล้วสิ

ฝ่าบาทและกุนซือ... ดูมีอะไรน่าสนใจไม่น้อย

หลี่จุ่นกลับไปที่กระโจม มุ่งมั่นทำงานอยู่ตลอดคืนจนง่วงเสียจนแทบประคองสติไว้ไม่ได้

ช่วงสองสามวันนี้เขาคอยกังวลเรื่องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ในตอนนี้เมื่อเข้าใจถึงสถานการณ์ของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์แล้ว เขาจึงค่อยผ่อนคลายขึ้นมา

เพียงล้มตัวลงนอนก็หลับได้ทันที

ทว่า

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ในกระโจมของเขา

เมื่อมองให้ชัดก็เห็นได้ว่าเป็นจักรพรรดินีนั่นเอง !

จักรพรรดินีสวมผ้าคลุมหน้าสีดำและชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน

นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของหลี่จุ่น

“ฝ่าบาท เหตุใดท่านจึงมาที่นี่เล่าพ่ะย่ะค่ะ ?” หลี่จุ่นเอ่ยถามทั้งที่รู้ดีแก่ใจ

จักรพรรดินีเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของหญิงสาวฉายแววหวั่นไหว แล้วจึงค่อยเอ่ยถามหลี่จุ่นด้วยน้ำเสียงและท่าทีสำรวม

“ข้า... ข้าได้ยินองครักษ์บอกว่า... ท่านจะเดินทางไกลหรือ ? ท่านจะไปที่ไหน ไปทำอะไรกันหรือ ?”

“อ้อ ข้าโกหกเขาน่ะ ข้ามิได้จะไปที่ใดหรอก” หลี่จุ่นเอ่ยตอบด้วยเสียงเรียบ

จักรพรรดินี "......"

หญิงสาวถึงกับนิ่งเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นจึงค่อยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ก่อนหน้านี้ท่านมาหาข้าไปทำไมกันเล่า ?”

คราวนี้หลี่จุ่นหัวเราะเบา ๆ ออกมา แล้วกล่าวตอบ

ปืนใหญ่สองร้อยกระบอกมาถึงแล้วเมื่อสองวันก่อน หลี่จุ่นยังให้ผู้นำสามและผู้นำห้าจากเขาเฟิงโหยว รวมถึงผู้นำสี่อย่างหูเอ่อร์หยาหย่า ไปประจำการอยู่ที่ข้าง ๆ ค่ายทหารแคว้นหนานแล้ว

จักรพรรดินีรู้เรื่องนี้ดี

จากนั้น

โจวชิงเองก็มาถึงเมื่อคืนนี้เช่นกัน โดยนำปืนใหญ่หนึ่งร้อยกระบอกมาเพิ่มด้วย

พวกโจวชิงนั้นมีการสร้างปืนใหญ่ขึ้นจำนวนไม่น้อย แต่คราวนี้พวกเขานำปืนใหญ่มาเพียงสามร้อยกระบอกพร้อมทั้งกระสุนปืนบางส่วนเท่านั้น

ลำพังแค่เอามาใช้ขู่เจิ้นเป่ยอ๋องก็มากพอแล้ว !

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น จักรพรรดินีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“ในเมื่อท่านจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นก็ทำตามที่ท่านบอกเถอะ ตอนนี้ท่านมีอำนาจสั่งการทั้งกองทัพ ขอแค่ท่านไม่ทำอะไรตามอำเภอใจ ท่านอยากจะทำเช่นใดก็ย่อมได้”

ท่าทีของจักรพรรดินีนั้นดูสดใสนัก หากแต่ภายในใจกลับไม่ค่อยยินดีนัก

บุรุษผู้นี้ยังไม่ยอมบอกตนเองถึงเหตุผลที่บุกไปโจมตีเมืองเฟิงหลิง

เพียงแต่ หลี่จุ่นคิดหรือว่าหากไม่พูดนางก็จะไม่รู้ ?!

ก็เพื่อช่วยเฟิงฉีถัวมิใช่หรือ ?

เป็นเพราะสตรีที่มีนามว่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ผู้นั้นกำลังจะตายมิใช่หรือ ?

เขากล้าปิดบังเรื่องนี้กับนาง คิดจริง ๆ หรือว่านางจะเป็นหญิงสาวที่จิตใจเลวร้าย อาศัยจังหวะตอนที่ผู้หญิงคนนั้นบาดเจ็บสาหัสเพื่อลงมือสังหารอีกฝ่าย ?

ช่างน่าขำยิ่งนัก !

ในใจของนางทั้งโกรธทั้งน้อยใจ แต่กลับไม่อาจเอ่ยออกไปได้