องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1201

“เอาละ ในเมื่อฝ่าบาทคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร งั้นพรุ่งนี้ก็รบกวนฝ่าบาทเชิญเจิ้นเป่ยอ๋องมาพบกันในเมืองหน่อย ครั้งนี้บอกเจิ้นเป่ยอ๋องไปให้ชัดเจนเลยว่า พวกเราเตรียมจะสนับสนุนแคว้นหนาน ให้เขาหลีกทางให้ ไม่อย่างนั้นก็มีแต่ต้องทำศึกกันเท่านั้น!”

หลี่จุ่นเอ่ยปาก

ครั้นจักรพรรดินีได้ยินดังนั้นสีหน้าก็ตกตะลึงไปเล็กน้อย มองหลี่จุ่นอย่างไม่กล้าเชื่อนิดหน่อย ก่อนอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า

“ท่าน ที่ท่านพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ท่านคิดว่ากำลังทหารอันน้อยนิดของเราจะสามารถต้านทานทัพใหญ่สี่แสนนายที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเจิ้นเป่นอ๋องได้หรือ? มิหนำซ้ำสองแสนนายในนั้นยังเป็นกองทัพพิทักษ์อุดรที่เก่งกาจที่สุดในใต้กล้าอีกต่างหาก!”

หลี่จุ่นยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาทวางพระทัยเถิดพ่ะย่ะค่ะ แม้ทางศัตรูจะมีกำลังทหารมากมายถึงเพียงนั้น และฝ่ายเรามีเพียงสองแสนกว่านายก็ตาม ตราบใดที่มีอาวุธในมือของกระหม่อม เจิ้นเป่ยอ๋องเองก็ได้แต่ลูบหน้าปะจมูกไม่กล้าโจมตีอย่างห้าวหาญ เว้นเสียแต่ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะไม่สนใจเรื่องบาดเจ็บล้มตาย แม้จะตีจนเราต้องถอยทัพ ก็มีแต่จะเสียหายอย่างหนักเท่านั้น!”

จักรพรรดินีอึ้งไป มองหลี่จุ่นอยู่นานสองนานทว่าไม่ได้พูดอะไรตอบ หลี่จุ่นเองก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเดียวกัน รอเพียงการพยักหน้าแสดงว่าเห็นด้วยของนาง

ถึงอย่างไร นางก็เป็นจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนาน ท้ายที่สุดก็ต้องรอให้นางอนุญาต

“เอาละ เช่นนั้นก็เอาตามอย่างท่านว่า...”

ท้ายที่สุดจักรพรรดินีก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จากนั้นก็มองหลี่จุ่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หลี่จุ่น ทัพแคว้นหนานของเราอยู่ในมือของท่านแล้ว...ท่านห้ามทำให้ข้าผิดหวังเป็นอันขาดล่ะ”

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยว่า “ฝ่าบาทวางใจ หลังจากนี้พวกเรา...จะร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน!”

นัยน์ตาของเขาเองก็ดูจริงจังเป็นอย่างมาก!

สีหน้าของจักรพรรดินีอึ้งไป ทันใดนั้นหน้าของนางก็แดงระเรื่อเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ พยักหน้า

หลังหารือเสร็จ จักรพรรดินีก็กลับไป

นางเขียนจดหมายฉบับหนึ่งแล้วให้คนนำไปส่งที่ค่ายทหารของกองทัพพิทักษ์อุดร ให้ส่งแก่มือเจิ้นเป่ยอ๋อง เชิญมาพูดคุยกันในเมืองอีกครั้ง

เมื่อจักรพรรดินีออกไป หลี่จุ่นเองก็ออกไปจากค่ายทหารเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นทีหนึ่ง พระอาทิตย์ตกภูเขาทางทิศตะวันตกไปแล้ว

ไม่นึกเลยว่าตัวเขาจะนอนหลับไปครึ่งวัน และไม่รู้ว่าจักรพรรดินีรอเขาอยู่ในกระโจมนานแค่ไหนแล้ว

หลังล้างหน้าเสร็จ หลี่จุ่นก็เดินไปที่ค่ายทหารปืนใหญ่

ขนปืนใหญ่สามร้อยกระบอกออกมา ทหารปืนใหญ่ในค่ายทหารปืนใหญ่สามพันนาย แน่นอนว่ามาแล้วสองพันนาย

บวกกับทหารม้าอีกหนึ่งพันนาย ครั้งนี้โจวชิงนำกองกำลังมาทั้งหมดสามพันนาย

หลี่จุ่นต้องการไปเจอโจวชิงผู้นี้

นับตั้งแต่เจ้าหมอนี่ได้ค่ายของตนไป ทั้งสองคนก็ไม่ได้คุยอะไรกันเท่าไรเลย

ตอนนี้ไหน ๆ ก็มาแล้ว ต้องพูดคุยกันดี ๆ เสียหน่อย

หลี่จุ่นเพิ่งมาถึงยังประตูค่ายทหารปืนใหญ่ มองไปแค่ปราดเดียวก็เห็นหูเอ่อร์หยาหย่ากำลังก้มหน้าทำปากจู๋อยู่ที่ประตูค่าย เดินกลับไปกลับมาอย่างหมดอาลัยตายอยาก

หูเอ่อร์หยาหย่าเอ่ยปาก สีหน้าเขินอายจนแดงเล็กน้อย

จับชายชุดของตัวเองอย่างกระวนกระวายใจ

หลี่จุ่นเห็นท่าทีของสาวน้อยผู้นี้ ทันใดนั้นก็หน้าชาขึ้นมาเล็กน้อย เขาเผยอปาก มองเหล่าทหารที่อยู่รอบ ๆ ก่อนจะเอ่ยว่า

“เหล่าสหาย ลำบากกันแล้วนะ!”

“ท่านจอมทัพ เป็นสิ่งที่พวกข้าต้องทำทั้งนั้น!”

“ใช่แล้ว ท่านจอมทัพท่านต่างหากที่เป็นผู้ลำบากจริง ๆ!” ทหารที่เฝ้าประตูเหล่านั้นรีบเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ

แม้เดิมทีพวกเขาจะเป็นกองโจรอยู่ที่เขาเฟิงโหยว แต่ก็เข้าใจภาษาถิ่นราชวงศ์อู่ แน่นอนว่าโจวชิงเลือกใช้คนเก่งมาก ๆ!

เลือกคนที่เข้าใจภาษาต่างแคว้นมาเฝ้าประตูโดยเฉพาะ

หลี่จุ่นพยักหน้า ในตอนนี้ถึงได้หันหน้าไปมองหูเอ่อร์หยาหย่าผู้นำสี่ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า

“ผู้นำสี่ เจ้าเองก็ลำบากแล้วนะ”

สีหน้าของหูเอ่อร์หยาหย่าแดงระเรื่อ นางรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ข้า ข้า...ทำ ทำเพื่อท่านจอมทัพได้ ท่านคอยจัดการเรื่อง...เป็น เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ...ไม่ลำบาก...”