องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1202

ภาษาถิ่นราชวงศ์อู่ของนางพูดได้ไม่ค่อยคล่องแคล่วเท่าไรนัก

พูดติด ๆ ขัด ๆ

ทว่าหลี่จุ่นตกตะลึงเป็นอย่างมาก

ไม่ได้เจอกันเท่าไรเอง ไม่นึกเลยว่าภาษาถิ่นราชวงศ์อู่ของนางจะพูดได้ดีถึงขั้นนี้แล้ว

แม่นางผู้นี้แน่วแน่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!

นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว!

สิ่งที่หลี่จุ่นไม่รู้ก็คือ หูเอ่อร์หยาหย่าเรียนภาษาถิ่นราชวงศ์อู่กับพี่สามและน้องห้าของตนทั้งวันทั้งคืน เพื่อให้ได้พูดคุยต่อหน้าเขา เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีวันไหนเลยที่นางละทิ้งการเรียน

ขยันหมั่นเพียรเป็นอย่างมาก!

ใคร ๆ ก็รู้ว่า คนคนหนึ่งมีเพียงแค่ตอนเด็ก หรือตอนอายุยังน้อยเท่านั้นถึงจะเรียนภาษาใดภาษาหนึ่งได้ง่ายที่สุด หลังจากนั้นยิ่งโตก็ยิ่งยาก

ทว่าหูเอ่อร์หยาหย่าทุ่มเทแรงกายแรงใจขยันเป็นอย่างมาก ภายในระยะเวลาสั้น ๆ ก็ได้ผลที่น่าทึ่งแล้ว!

มองเห็นได้ถึงความตั้งใจ!

หลี่จุ่นเอ่ยชมจากใจจริง “ผู้นำสี่ ภาษาถิ่นราชวงศ์ของเจ้าพูดได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ”

ครั้นหูเอ่อร์หยาหย่าได้ยินดังนั้นก็อึ้งไปครู่หนึ่ง พลันยิ้มออกมา

รอยยิ้มไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก!

ยิ้มอย่างเบิกบานใจเป็นอย่างมาก!

เพราะการชมเชยที่ถูกชื่นชอบ เป็นเรื่องที่ทำให้คนดีใจมากจริง ๆ

หลี่จุ่นเอ่ย “ผู้นำสี่ พาข้าไปพบโจวชิงเถอะ”

“เจ้า เจ้าค่ะ!”

หูเอ่อร์หยาหย่ารีบพยักหน้า เดินนำทางอยู่ด้านหน้า

อันที่จริงสองวันมานี้นางคอยมาเดินเล่นอยู่แถวประตูค่ายตลอด เพราะรอคอยว่าหลี่จุ่นจะมา ท้ายที่สุดตอนนี้นางก็รอจนเขามาแล้ว

แน่นอนว่าในใจของหูเอ่อร์หยาหย่าดีใจจนเนื้อเต้น ปลื้มปีติเป็นอย่างมาก

ฝีเท้าที่เดินไปตามถนนว่องไวขึ้นเยอะ

ตามหูเอ่อร์หยาหย่าจนมาถึงนอกกระโจมบัญชาการ หูเอ่อร์หยาหย่าเดินเข้าไปในกระโจมก่อนก้าวหนึ่ง

ผ่านไปไม่นาน ผู้นำสามที่ร่างกายกำยำล่ำสันและผู้นำห้าที่ตุ้งติ้งเล็กน้อยทว่าไม่ได้หล่อไปกว่าตนก็รุดหน้าออกมาก่อนเป็นสองคนแรก!

“ท่านจอมทัพ ท่านมาแล้ว!”

“ท่านจอมทัพ รีบเข้ามาเร็วเข้าสิ!”

ไม่ต้อบอกเลยว่าผู้นำสามกับผู้นำห้าเป็นมิตรแค่ไหน โดยเฉพาะผู้นำสามครั้นเห็นหลี่จุ่นก็ราวกับเห็นพ่อแท้ ๆ ของตัวเองอย่างนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอัปลักษณ์ดุร้ายน่ากลัวใบหน้านั้นยิ้มอย่างประสบสอพลอสุด ๆ

“ทั้งสองท่าน ไม่เจอกันนานเลย! ช่วงนี้ลำบากท่านทั้งสองแล้ว!”

หลี่จุ่นประสานมือแสดงความขอบคุณ!

ตอนที่พวกเขาไปยังเหยียนโจว เนื่องจากหลี่จุ่นเป็นห่วงซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ด้วยเหตุนี้จึงไม่ได้มาพบพวกเขาอย่างเป็นทางการ เพียงแค่ให้คนพาพวกเขามาอยู่ที่นี่ และตั้งค่ายพักแรมชั่วคราวให้พวกเขา

“ท่านจอมทัพ ท่านเกรงใจกันเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำ!”

ทว่าตอนนี้ได้เห็นตัวจริงใกล้ ๆ แบบนี้ ในใจก็มีความรู้สึกไม่กล้าเชื่ออยู่เล็กน้อย

ไม่กล้าเชื่อเลยว่าตัวเขาคร่ำวอดอยู่ในการทำศึกมาทั้งชีวิต อยู่ในสนามรบมิมีศัตรูกล้าทัดเทียมมาครึ่งชีวิต ท้ายที่สุดต้องมาพ่ายแพ้ให้กับหลี่จุ่นเจ้าเด็กหนุ่มเช่นนี้!

นี่มันช่างยากจะรับไหวจริง ๆ

เรื่องที่ยากจะเชื่อเข้าไปใหญ่ก็คือ เขายังเก่งกาจเรื่องการประดิษฐ์คิดค้นอีกด้วย

หลังเกิดเรื่องโจวชิงถึงได้รู้ว่า เครื่องโยนหินที่โยนหินเข้ามาจนทำให้ตนแพ้พ่ายที่จวนชายแดนตะวันตกนั้นหลี่จุ่นเป็นผู้ประดิษฐ์คิดค้น ดินปืนที่น่าสะพรึงกลัวในตอนหลังเอย ปืนใหญ่เอยก็เป็นล้วนแล้วแต่มาจากมือของหลี่จุ่นทั้งสิ้น...

ยากจะจินตนาการได้จริง ๆ ว่าคนที่ยังหนุ่มยังแน่นเช่นนี้จะเก่งกาจได้ถึงเพียงนี้

“ท่านแม่ทัพใหญ่โจว ท้ายที่สุดเราก็ได้พบหน้ากันสักที!”

หลี่จุ่นยกจอกชาที่อยู่ตรงหน้าขึ้น

เขาดื่มไปหนึ่งอึก จากนั้นก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อนว่า “ขอบคุณการช่วยเหลือที่ท่านแม่ทัพใหญ่มีต่อข้าในช่วงเวลานี้ ข้าผู้แซ่หลี่ซาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้จริง ๆ!”

ล่ามเฒ่าที่อยู่ข้าง ๆ รีบแปลให้โจวชิงฟัง

ครั้นโจวชิงได้ฟังแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างละอายใจอยู่เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยว่า

“ท่านจอมทัพหลี่เกรงใจเกินไปแล้ว เรื่องที่ข้าผู้แซ่โจวทำลงไปทั้งหมด ไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เท่านั้น”

หลี่จุ่นยิ้ม ทว่าไม่ออกความเห็น

เนื่องจากไม่เข้าใจภาษาของกันและกัน จึงไม่อยากพูดอะไรมาก จึงเอ่ยไปตรง ๆ เลยว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ ที่ข้ามาในคราวนี้เพราะต้องการหารือเรื่องความร่วมมือกับท่าน ไม่ทราบว่าท่านแม่ทัพใหญ่จะสนใจหรือไม่”