องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1203

ครั้นโจวชิงได้ยินดังนั้น นัยน์ตาก็พลันประกายความสงสัยออกมา

ก่อนหน้านี้หลี่จุ่นให้เขาออกแรง เงื่อนไขที่รับปากเขาคือปล่อยเขาและเหล่าทหารทุกคนของเขากลับไป

ขณะเดียวกันก็รับปากว่าจะให้ภาพวาดของเครื่องโยนหินแก่เขาด้วย

แน่นอนว่าหากเป็นเพียงแค่เรื่องเหล่านี้ โจวชิงก็ยากจะยอมตบปากรับคำ

หากมีโอกาสเขาต้องหนีไปแน่

ทว่าโจวชิงเองก็สงสัยมากจริง ๆ ว่าตัวเองแพ้ได้อย่างไร และเขาเองก็อยากอยู่ดูให้เห็นเต็มสองตาก่อนว่า ทางราชวงศ์อู่ทำการรบด้วยวิธีใด

เรียนรู้มาก ๆ มีเพียงเรียนรู้ให้มากเท่านั้นถึงจะรู้ว่าต่อกรกับศัตรูอย่างไร

ฉะนั้นเขาจึงตอบตกลงหลี่จุ่น จัดการเรื่องให้เขาชั่วคราว

และตอนนี้โจวชิงเองก็นับว่าโชคดีที่ตนตบปากรับคำหลี่จุ่น!

เนื่องจากอาวุธทางหลี่จุ่นร้ายกาจเป็นอย่างมาก!

อย่างแรกก็เครื่องโยนหิน ต่อมาก็เป็นหน้าไม้กล แล้วก็มีพลุสัญญาณ สุดท้ายก็มีปืนใหญ่อีก!

หากตนหนีไป ก็คงไม่มีโอกาสได้เห็นอาวุธที่น่าสะพรึงกลัวนี้ หลังจากนั้นครั้นยกทัพมาตีราชวงศ์อู่อีก เกรงว่าจะเป็นการรนหาที่ตายโดยแท้

เนื่องด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้สึกโชคดีเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เมื่อหลี่จุ่นพูดว่าอยากจะร่วมมือ เขาก็ดีอกดีใจขึ้นมาในทันที

“ท่านจอมทัพหลี่มีอะไรจะสั่ง ก็รีบเอ่ยมาเถิด”

ท่าทีของโจวชิงดูลดตัวเป็นอย่างมาก

ครั้นหลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ลอบพอใจอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

โจวชิงผู้นี้สมแล้วที่เป็นแม่ทัพชื่อดังที่เลื่องชื่อไปทั่วทั้งใต้หล้าผู้หนึ่ง อยู่เป็นสุด ๆ

“เชื่อว่าด้วยความสามารถของท่านแม่ทัพใหญ่แล้ว คงรู้ได้ไม่ยาก ว่าข้าในวันนี้ไม่ได้ทำงานรับใช้ราชวงศ์อู่แล้ว”

หลี่จุ่นเอ่ยปากชืด ๆ

ครั้นผู้นำสามและผู้นำห้าได้ยินดังนั้นสีหน้าก็เคร่งเครียด แม้จะรู้อยู่ตั้งนานแล้วว่าหลี่จุ่นหักหลังราชวงศ์อู่

ทว่าตอนนี้มาได้ยินเขาพูดเองกับหู ในใจก็อดไม่ได้ที่จะเคร่งเครียดอยู่เล็กน้อย

ผู้นำสี่ฟังไม่ออก ไม่สิ ฟังออกครึ่งไม่ออกครึ่ง ไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย

หลังจากฟังคำพูดของล่าม โจวชิงก็มองหลี่จุ่น ก่อนจะพยักหน้าหน่อย ๆ

ใช่แล้ว!

แม้จะไม่มีใครเคยบอกโจวชิง แต่คนระดับอย่างโจวชิงแล้วนั้น มีหรือจะทายไม่ถูก?

ตั้งแต่เขากับเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาถูกพามายังชายแดนทางตะวันตก ก็คิดเอาไว้แล้ว

ตอนนี้นับว่าเป็นการยืนยันการคาดการณ์ของตัวเองเท่านั้น

ทว่าหลี่จุ่นเป็นถึงองค์ชายแห่งราชวงศ์อู่ผู้สง่า เหตุใดจึงหักหลังกลับทำให้เขารู้สึกสงสัย

ครั้นเห็นโจวชิงพยักหน้า หลี่จุ่นก็พลันยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพใหญ่ เรื่องที่ข้าผู้แซ่หลี่อยากร่วมมือกับท่านมีเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น นั่นก็คือรับภาระเป็นผู้บัญชาการทั้งทัพที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของข้า!”

ครั้นผู้นำสามและผู้นำห้าได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออก ไม่กล้าเชื่อหูของตัวเอง!

ให้เยอะขนาดนี้เลยหรือ?

ให้คนนอกเนี่ยนะ?

เช่นนั้น เช่นนั้น...นี่ก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว!

เมื่อโจวชิงได้ฟังล่าม ก็พลันซี๊ดปากเสียงหนึ่ง แล้วรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านจอมทัพหลี่...ที่ท่านพูดมาจริงหรือ?”

หลี่จุ่นยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า

“จริงแท้แน่นอน จะให้ข้าผู้แซ่หลี่ทำเป็นหลักฐานลายลักษณ์อักษรก็ได้! แต่ว่าเงื่อนไขแรกคือท่านต้องบัญชาการทหาร ไปเอาชนะทัพใหญ่ของราชวงศ์อู่ให้ข้าก่อน! หากเอาชนะราชวงศ์อู่ไม่ได้ แม้ข้าจะอยากทำตามสัญญาที่พูดเอาไว้ ท่านเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”

นัยน์ตาของโจวชิงหดตัว!

เป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยวคนหนึ่งทีเดียว!

ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขายกจอกชาขึ้นมาแล้วเอ่ยอย่างขึงขังว่า

“ข้าน้อยขอดื่มชาแทนเหล้า ดื่มเคารพท่านจอมทัพหนึ่งจอก!”

เรียบง่ายและฉับไว ดื่มหมดในรวดเดียว!

ครั้นหลี่จุ่นได้ฟังล่ามพูด ก็พลันยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเอ่ยว่า

“ต่อไปให้เรียกข้าว่านายท่าน”